De transitie van Assassin’s Creed – Deel 1

Assassin’s Creed, een franchise naar mijn hart. Games welke ik keer op keer heb opgestart, van de Xbox 360 tot de Xbox Series X. Van Assassin’s Creed tot Assassin’s Creed: Valhalla. Iedere keer heb ik de games gekocht en gespeeld. Ik zeg bewust niet uitgespeeld, want dat is in sommige gevallen niet het geval.

Het is de bedoeling dat dit een serie wordt van meerdere artikelen, mits de artikelen als leuk worden ervaren. In deze artikelen wil ik graag mijn mening delen over de serie, hoewel niemand naar die mening heeft gevraagd. De games zijn onderverdeeld in verschillende secties waarin ik een bepaalde verandering bespeurde. Naast de tekst zal ik mijn favoriete citaat uit iedere game/boek verwerken. Laten we beginnen bij het begin.  

Het begin – Assassin’s Creed

Het begin van de serie is natuurlijk Assassin’s Creed met Altaïr Ibn-LaʼAhad en Desmond Miles. Als ik eerlijk moet zijn heb ik deze game de afgelopen jaren niet veel gespeeld. Het was mijn eerste open wereld game en het was een goede ervaring. Over de daken rennen als Assassin en op doelwitten jagen was en is een spannende ervaring. De moeilijkheidsgraad was hoog (voor iemand die voornamelijk shooters speelde) en het vloekgehalte groeide naarmate de game vorderde. Dat weerhield mij niet om verder te spelen.

De moeilijkheidsgraad was volgens mij hoog, omdat de game niet altijd even stabiel liep. Zo kon een afwering doel missen of free-run sessies snel grond raken. Het plezier was ondanks deze “foutjes” niet te stoppen. Hoe gaaf was het als je uit een groep mensen komt en een verborgen mes kon trekken, of toch die frustrerende achtervolging haalde. Dan nog niet te spreken over de vlaggen die overal verstopt waren in de spelwereld, soms op onmogelijke plekken. Tijdens het schrijven van deze tekst heb ik mij afgevraagd of de moeilijkheidsgraad de game voor mij verbeterde of juist verslechterde. Mijn conclusie is daarin positief, het heeft doorzettingsvermogen gevraagd. Natuurlijk leer je door de game heen wat er gedaan moet worden om verder te komen en beter te worden. Het was ook niet onmogelijk om de game uit te spelen.

Inmiddels heb ik het boek Assassin’s Creed: de Duistere Kruistocht gelezen, in het Nederlands en zeker een aanrader. Waarin het verhaal zo goed wordt vertolkt dat ik dit erg mistte in de game. Daarnaast werd het Desmond verhaal compleet genegeerd in het boek en lag de focus compleet op Altaïr. Begrijp mij niet verkeerd, het verhaal omtrent Desmond was niet slecht, maar lag voor mij in de weg bij de geschiedenisles. Iedere keer weer terug naar het Abstergo lab om daar een paar interactieve momenten te hebben met Lucy of Vidic lag mij niet. Lekker rondzwerven in de wereld, dat is wat ik wilde!

De game bood een geschiedenisles en enthousiasmeerde mij om meer te leren over de tijdsperiode. De game heeft mij vaker geholpen in mijn kennis dan afbreuk gedaan. Daarnaast was ik ook niet gefocust op het moderne verhaal en wilde ik actie, toch iets wat ik meenam vanuit het shooter genre. Terugkijkend was ik vrij jong toen ik begon met Assassin’s Creed en daardoor het verhaal misschien niet zo waardeerde. Latere delen hebben dit voor mij veranderd.