De vijf beste Zelda-games

Een lijst met de beste Zelda-games kan haast niet compleet zijn zonder een vermelding van Ocarina of Time. Mocht je tegenwoordig voor het eerst dit spel opstarten, dan begrijp je mogelijk niet waar al die poeha nou vandaan komt, maar vergis je niet: toen Ocarina of Time in 1998 uitkwam, was het spel revolutionair. Niet eerder gaf een consolegame de speler zo’n ultiem gevoel van vrijheid. De driedimensionale spelwereld lijkt barstensvol potentie te zitten, en wat de game zo ongelooflijk goed maakt, is dat het virtuele Hyrule die potentie dubbel en dwars waarmaakt. Waar je ook maar naartoe loopt – of rijdt, op je trouwe paard Epona – overal zijn wel nieuwe locaties om te ontdekken, geheimen om te vinden en kleurrijke personages om tegen het lijf te lopen.

Ondanks de sterk verouderde graphics hebben de verschillende plotpunten dankzij consistente animaties en sterke dialogen nog nauwelijks aan kracht ingeboet. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het feit dat het spel eigenlijk twee versies van dezelfde spelwereld biedt, en alle puzzels die bij het bijbehorende tijdreizen komen kijken. Ocarina of Time heeft niet alleen aan de wieg gestaan van de moderne Zelda-reeks, maar aan het openwereldgenre an sich. Het is niet voor niets dat het spel volgens veel gamers – en bijvoorbeeld Metacritic – nog altijd als de beste game ooit wordt beschouwd.

Zo revolutionair als Ocarina of Time was A Link to the Past niet; de derde Zelda-game in de franchise pakte vooral wat zo goed was aan het allereerste deel, en deed het vele malen beter. A Link to the Past is wellicht de meest gepolijste 2D-Zelda die er bestaat, al komt The Minish Cap aardig in de buurt. De kerkers zitten stuk voor stuk inventief in elkaar, de lay-out van de map voelt perfect aan en de charmante SNES-graphics brengen Hyrule echt tot leven.

Net als in Ocarina of Time bestaat A Link to the Past uit twee spelwerelden. Toen het spel uitkwam en tijdens het spelen bleek dat er een complete ‘donkere versie’ van de wereld beschikbaar kwam, werden veel gamers weggeblazen door de hoeveelheid content in deze game. Het is niet voor niets dat A Link to the Past tot op heden de enige Zelda-game is die een direct vervolg heeft gekregen in de vorm van A Link Between Worlds.

The Wind Waker is waarschijnlijk de meest omstreden game in deze lijst. Het begon al met de aankondiging van het GameCube-spel: na een voor die tijd indrukwekkende techdemo waarin een ‘realistische’ Zelda werd getoond, gooide The Wind Waker het over een compleet andere boeg met zijn cel-shaded graphics. Ook na de release was niet iedereen overtuigd van de kwaliteit. Zo voelde het spel ietwat incompleet aan, alsof er een aantal kerkers misten (wat uiteindelijk ook zo bleek te zijn), en was de schattenjacht tegen het einde van de game nodeloos saai.

Toch heeft The Wind Waker enorm veel te bieden. In 2002 waren we misschien massaal teleurgesteld dat we een zogenaamd ‘kinderachtige’ Zelda kregen, maar inmiddels kan haast iedereen de cartooneske grafische stijl van The Wind Waker waarderen. Nog nooit oogde Link zo expressief, met zijn grote ogen die zijn emoties uitbeelden of kijken naar een plek waar een mogelijk geheim op je ligt te wachten. Indrukwekkend genoeg staat de unieke grafische stijl bijna twee decennia later nog altijd fier overeind. Ook de grote open zee die je in The Wind Waker kunt verkennen is uniek voor de reeks, en het einde, waarin je een onderwater gelopen Hyrule bezoekt, is nog altijd een van de meest interessante locaties in de Zelda-franchise. De Wii U-versie van The Wind Waker voert daarbij enkele fijne verbeteringen door die het spel nog beter maken. Switch-versie, waar blijf je?

Door gebruik te maken van dezelfde engine en (deels) dezelfde assets als Ocarina of Time, kon Nintendo na het verschijnen van die tijdloze klassieker relatief snel een tweede Zelda-game voor de Nintendo 64 ontwikkelen. En wat voor een: Majora’s Mask is een van de uniekste Zelda-spellen binnen de franchise. Link komt terecht in een andere dimensie, een vreemde wereld waarin personages en omgevingen die hij nog kent uit Ocarina of Time opeens heel anders aanvoelen. Het plot is ook erg duister voor een Zelda-game: de maan dreigt op aarde te vallen, en Link heeft drie dagen om dat te voorkomen.

Majora’s Mask is niet alleen zo goed dankzij dit griezelige verhaal of de zeer sterk vormgegeven kerkers. Ook de tijdsdruk – je hebt immers maar drie in-game dagen om de wereld te redden en anders moet je opnieuw beginnen – zorgt voor een uniek gevoel. Vooral indrukwekkend, zeker voor die tijd, is hoe de verschillende personages allemaal hun eigen leven leiden, en afhankelijk van de dag andere bezigheden hebben. De paniek die langzaam maar zeker uitbreekt terwijl de dreigende maan met zijn lugubere glimlach steeds dichterbij komt, is daardoor haast tastbaar. Majora’s Mask een favoriet van veel Zelda-fans; veel hopen er dan ook dat het aangekondigde vervolg op Breath of the Wild een vergelijkbare duistere sfeer krijgt.

En dat brengt ons dus bij Breath of the Wild, de meest recente mainline Zelda-game in deze lijst. De lanceringstitel voor Switch gooit veel van de inmiddels welbekende Zelda-formule in de prullenbak en vindt de franchise daarmee opnieuw uit. Na een korte tutorial op een verhoogd stuk land krijg je als speler totale vrijheid om de gehele spelwereld – een gigantisch, wild landschap – te verkennen. Sterker nog, je kunt meteen naar Hyrule Castle rennen om het daar tegen eindbaas Calamity Ganon op te nemen, al is het natuurlijk nog maar de vraag hoe ver je komt.

Ondanks dat je geheel vrij bent om te kiezen waar je naartoe reist, zorgt het ijzersterke design van de spelwereld er voor dat je op natuurlijke wijze naar bepaalde aandachtspunten in het spel wordt getrokken. Ga maar na: hoeveel van jullie zijn meteen na de tutorial afgereisd naar de torenhoge Dueling Peaks? Het feit dat je op elk object en alle bergen in de spelwereld kunt klimmen in Breath of the Wild versterkt dat gevoel van vrijheid. Het enige grote minpunt is een gebrek aan echte kerkers – de vele inventieve Shrines en de vier Divine Beasts bieden een hoop interessante puzzels, maar komen niet in de buurt van de sfeer die reguliere Zelda-kerkers uitstralen. Een verbeterpuntje voor het vervolg dus.

Laat dat je niet afleiden van het feit dat Breath of the Wild zonder twijfel een van de beste games van dit decennium is. Waar je ook gaat of staat in deze gigantische spelwereld, overal is wel iets interessants te vinden. Zelfs de leegte van complete velden of gebergten heeft een functie in het spel, en roept bijvoorbeeld het gevoel van eenzaamheid, avontuur of angst op. De pittoreske dorpjes (waarvan je er eentje helemaal zelf opbouwt), het kooksysteem om je eigen voedsel te maken, de grote verscheidenheid aan wapens, de Blood Moon, de Rune-moves die je laten experimenteren met je omgeving, de manier waarop vuur realistisch op materialen en de wind reageert, de vele unieke locaties die je soms alleen per toeval tegenkomt zonder dat het verhaal je er naartoe leidt… Breath of the Wild is de ultieme openwereldgame en blaast nieuw leven in de Zelda-franchise. We zijn dan ook razend benieuwd wat Nintendo met het vervolg allemaal toevoegt.

Voordat het zover is, kunnen we vanaf 20 september eerst genieten van de remake van The Legend of Zelda: Link’s Awakening. Oorspronkelijk verscheen dit spel op de Game Boy, een paar jaar na SNES-game A Link to the Past. Je bekijkt deze Zelda-game dus van bovenaf en Nintendo heeft de remake van schitterend ogende graphics voorzien die de game op een grote speelgoeddoos laten lijken. De ultieme vrijheid uit Breath of the Wild ontbreekt hier, maar de klassieke gameplay zal zeker de oude garde aan fans bekoren. En daarbij: wie heeft nou niet zin om een mysterieus eiland te verkennen? Vanaf 20 september kunnen we met de game aan de slag, dezelfde datum dat de Switch Lite verschijnt.