LeegBlikjeWater Hmmm… Welke game zal ik gaan spelen? Uncharted 4 heb ik wel zin in. Wacht… Een hardest difficulty trophy? Ugh… ik wil gewoon op default spelen. Lekker duiken in de wereld van Red Dead Redemption 2, maar die heeft multiplayer trophies. Ik kan ook gewoon verder gaan met Mario Sunsh- shit… Geen trophies op Switch. Wat nu?
Sinds ik een behoorlijke completionist ben geworden in games, is het behalen van trofeeën op mijn PS5 ook verslavender geworden. Ik manage mijn opslag door games helemaal leeg te spelen en alle trofeeën te halen zodat ik met een gerust hart de game kan verwijderen en achter me kan laten. Het geeft voldoening wanneer je weet dat je alle hoeken aanschouwd hebt en alle goodies unlocked hebt.
Voor ik de PS5 in huis had, was ik voornamelijk een PC gamer met wat Switchen ernaast. De PS4 hapte stof. Ik had slechts twee platinum trofeeën op mijn account: Rocket League (die je nog net niet slapend binnen hengelt) en Infamous Second Son: First Light (een korte standalone uitbreiding ter grootte van Miles Mo… geintje). Maar toen de PS5 er was, begon de verslaving.
Er niet meer in zitten
Ik had een afspraak met mijzelf gemaakt dat ik maar 1 game per keer speelde. Ik merkte vroeger altijd dat ik games nooit uitspeelde doordat ik “er niet meer in zat.” Zo heb ik nooit The Witcher 3 of Breath of the Wild uitgespeeld, omdat ik telkens een andere game tussendoor speelde en de focus kwijtraakte. Als ik dan weer in de game dook was ik de weg kwijt, ik zat niet meer in het verhaal en ik voelde mij gewoon niet “1” met de huidige save.
Plat spelen
Stuk voor stuk verslond ik games van begin tot eind met elk hoekje en gaatje bezocht. Door veel PC gamen heb ik veel exclusives nooit gespeeld en had ik een backlog om “plat” te spelen. God of War, Ghost of Tsushima, Ratchet & Clank (2016), Days Gone, Death Stranding moest ik allemaal nog checken. Daarnaast bezocht ik Spider-Man, Horizon: Zero Dawn en Infamous Second Son opnieuw, puur om die ook op “plat” te zetten. Het zijn enkele games van de zestien platinum trophies die ik behaald heb sinds mijn omslag naar “trophy hunter”.
Het wordt soms bijna een sport. Complete guides met de locaties van collectibles. Honderden posters, stripboeken, playboy pagina’s en (die vervloekte) vissen in Valhalla. Je moet het maar willen. Al die icoontes wegwerken. Waarom zou je dat in vredesnaam doen? Voor mij is het de voldoening dat je “geen reden meer hebt om die game nog te spelen”. Je hebt alles gezien, alles vrijgespeeld, je weet dat je niks gemist hebt en bent klaar voor een vervolg of een andere game. Dat wil niet zeggen dat ik de game niet meer wil spelen. Daarbovenop laten sommige trofeeën je leuke opdrachten doen en nieuwe geheimen ontdekken.
De vloek
Dat hele verzamelen van virtuele trofeeën brengt ook een nadeel met zich mee, een ‘vloek’. Soms kan het zijn dat je een game graag wilt spelen maar door de belachelijk moeilijke en langdurige lijst van trofeeën kan het soms zijn dat ik opeens minder zin krijg om er aan te beginnen. Soms ben ik zo klaar met een soort collectibles dat ik het op wil geven. Maar dan begint het te knagen: 85%, je bent er bijna, je gaat toch niet na al die tijd opgeven!
Ook singleplayer-games spelen op PC en Switch hebben dan net weer niet die voldoening van trofeeën. Ik speel nog steeds met regelmaat op die apparaten alleen de completionist in mij mist wat. Games speel ik dan minder uitgebreid, dan speel ik ze alleen om ze gespeeld te hebben.
Je moet het maar willen
Toch speel ik ook games bewust zonder trofeeën in gedachten. Recentelijk heb ik The Last of Us Part II gespeeld, het vervolg op mijn favoriete game. Ik wilde me volledig focussen op het verhaal en de gameplay, zonder mij druk te maken om collectibles of bepaalde kills maken. Anderzijds heb ik games juist opgepakt omdat ik las dat de platinum “leuk” is om te halen. Zo ben ik aan Death Stranding begonnen met tegelijk het plan om voor de trofee te gaan. Hierdoor stopte ik meer moeite in de game en bracht ik er veel tijd mee door. Hier hielp wederom mijn 1 spel per keer regel.
Je moet het maar willen en kunnen. Een jaar geleden gaf ik er niks om en speelde ik games heel anders. Dat wil niet zeggen dat games op een normale manier spelen saaier of beter is. Uiteindelijk draait het om de plezier. Ik haal dat plezier uit games “plat” spelen. Het vervelende eraan is dat het soms mijn zin in games kan beïnvloeden. Een ware vloek.
Ik heb deels hetzelfde. Ik heb een tijdje kunnen volhouden dat ik eerst een game uitspeel (op de Switch) en dan pas weer aan een nieuwe begin. En dat ging best goed, totdat ik steeds minder op mijn Switch ging spelen omdat ik eerst een paar games nog moest uitspelen.Cuphead en Cyber Shadow 😀 niet de makkelijkste games. Dus op de Switch heb ik het een beetje losgelaten en beschouw ik die console als een gewone casual game console, zonder me al te druk te maken over het wel of niet uitspelen van een game. Als ik maar fun heb.
Op de PS5 ben ik wel begonnen met Platinumen, maar ik zoek hier dan echt een game voor uit. De game moet niet te groot zijn en hij moet me leuk lijken. Mijn laatste Platinums zijn Miles Morales en Ratchet & Clank. Beide games kun je in 15 uur Platinumen.
Ik heb nu even geen nieuwe game op het oog, maar ga ik me vermaken met RE8 en F1 2021. Door te accepteren dat ik deze games niet ga Platinumen ga ik gewoon genieten zonder die zelf opgelegde Platinum druk 🙂
Ik heb hetzelfde met de switch! Lekker casual fun.
Leuk artikel.
Ik doe niet aan trophies. Althans niet bewust. Ik heb daarnaast net een nieuw PSN account aan moeten maken, omdat de oude op een oud e-mailadres was, waar ik geen toegang meer tot heb blabla.
Ik heb erg vaak dat ik op een gegeven moment uitgekeken raak op games. Vooral bij de grotere games begin ik als een malle alle zijmissies te doen omdat ik niks wil missen, maar dan ben ik vaak op de helft van het verhaal al afgehaakt (soms wat later).
Bij Horizon Zero Dawn had ik het ook. Ik wilde op een gegeven moment zo snel mogelijk naar het eind, omdat ik zin in iets anders had.
De echt goede games speel ik wel wat verder uit. Zo heb ik TLOU op alle niveaus gespeeld en Super Mario Odyssey ook 100% compleet.
Zelda Breath of the Wild ben ik afgehaakt bij het verzamelen van die Korok Seeds. Had met mezelf afgesproken om de Shrines allemaal uit te spelen en daarna het verhaal af te ronden. Ook lang niet alle zijmissies gedaan. Op een gegeven moment heb je er al zoveel tijd in zitten en het levert je weinig op vaak.
Zelfde geldt bijvoorbeeld voor Donkey Kong Tropical Freeze: die letters leveren je extra levels op, maar de puzzelstukjes alleen artwork geloof ik. Nou dat hoef ik niet hoor.
Ik heb wel een soort van game voor game beleid. Ik speel een handheldgame (switch) en een PS game tegelijk. Laatste weken had ik dat even doorbroken omdat ik de PS5 binnenkreeg, maar nu Ratchet & Clank uitgespeeld is (verre van 100%, enkel de main), ga ik gewoon op die voet verder.
Dank je! Ik merk ook wel dat collectibles leuker zijn om te verzamelen als ze een toevoeging hebben. Klein simpel voorbeeld is Days Gone. Daar krijg je XP voor collectibles. Het is minimaal maar het voelt meer “rewarding” op die fiets.
Leuk artikel! Ik kan mezelf niet echt een trophy hunter noemen, heb er 4 (Rocket League, TT Batman, Tekken 7 en Bloodborne) ben wel nog een tijd bezig geweest om de Platinum van Dark Souls III te halen maar daar ben je op een gegeven moment afhankelijk van PvP invasions om collectibles te halen. Een andere optie was om een bepaalde enemy te farmen maar dat heb ik na een tijdje opgegeven omdat het nog heeel lang kon gaan duren voordat ik genoeg van die dingen had.
Ik begrijp het hele idee van Trophy hunten heel goed, en toen ik er zelf mee bezig was vond ik het ook heel leuk om te doen. Zoals je in je stukje beschrijft haal je allemaal guides tevoorschijn en keer je de game echt binnenstebuiten. Ook had ik voor Dark Souls III bijvoorbeeld een checklist app op m’n telefoon. Voelt toch goed iedere keer dat je weer iets kan afvinken. Je haalt het maximale eruit en je kan vervolgens de game met een gerust hart opzij leggen.
Op het moment speel ik wel gewoon games een beetje door elkaar. De ene avond wat fighting games, en dan weer een paar avonden een Total War campaign. De laatste echte singleplayer game die ik heb gespeeld is NieR: Automata, deze had ik al een keertje op PS4 doorgespeeld maar na de eerste ending was ik ermee gestopt. Ik wilde de game altijd nog een keer verder spelen en heb ‘m toen een maand of twee geleden op Steam gekocht.
Vervolgens heb ik het misschien een weekje iedere avond gespeeld maar toen werd die streak door iets onderbroken en heb ik het niet meer aangeraakt.. Ik vind het dan moeilijk om weer zo’n game op te pakken en kies vaak al snel voor iets simpelers waar je ff een potje van kan spelen. Het verhaal en de gameplay van NieR zijn super goed maar toch is de drempel opeens te groot om na zo’n onderbreking een singleplayer game weer op te pakken. In zo’n geval is het natuurlijk perfect om voor jezelf dat doel te stellen om voor die Platinum te gaan!
Stellige reactie. Het helpt voor mij wel echt dat ik 1 game per keer speel. Anders was ik de draad zeker kwijt geraakt.
Toegegeven, het is soms echt vermoeiend. Maar wederom helpt dat 1 game per keer weer. Zoals hier in de comments is gezegd, soms ben ik wel goed klaar met een game. Dan begint die strijd voor de platinum leuker te worden, omdat ik weet dat ik aan het eind een nieuwe game kan opstarten.
Leuk artikel weer kerel! Ik lees echt jouw artikels met plezier. Ik hou zelf ook van trophies. Zo kijk ik altijd eerst naar de trophies voordat ik de game ga spelen. Maar ik speel vooral games omdat ik geniet van het verhaal van een game. Maar om games 2 keer te spelen voor een plat gaat me echt te ver. Dan geniet ik niet meer van een spel. Dus jouw intro klopt als een bus
Dat is erg leuk om te horen! Bedankt. Die regel heeft mij idd ontzettend geholpen in deze manier van spelen. Het maakt mij ook verbonden met de game: ik speel de game niet alleen om het uit te spelen. Ik haal er alles uit.
Wat grappig dit, ik doe EXACT hetzelfde. Ik laat games dus ook links liggen als er onhaalbare (of online) trophies bij zitten. Hoe leuk de game ook is. Ik ben weliswaar nog niet zo lang bezig, maar heb alle door mij op de PS5 gespeelde games (vier stuks waaronder Valhalla, wat een struggle was dat) nu ‘geplatinumd’ en ben ver met Yakuza: Like A Dragon (ook best een opgave). Het maakt onder meer dat ik heel bewust een spel kies en er niet zomaar iets inpleur. Ik weet namelijk: eenmaal beginnen is afmaken! Daarna overweeg ik Observer, maar die schijnt een soms glitchende trophy te hebben… Risico dus. Misschien toch maar gewoon Rachet & Clank. Al moet ik nog wel effe door in Yakuza…
Wat is jouw PSN Gamertag? Kan ik die moeite eens bewonderen!
Man o man… Ik heb zo vaak bij dit onderwerp stilgestaan dat het zomaar een artikel van mij zou kunnen zijn geweest!
Ook ik doe exact hetzelfde, echter al wel ten tijden van de PS4 (en VITA). Ik zit nu op zo’n 35 ‘plats’ als ik het goed heb, al moet ik toegeven dat er een aantal bijzitten die niet echt tellen (My name is mayo, Slyde, etc…).
Op dit moment ben ik op de PS5 bezig met ‘Man Eater’ en ‘Detroit: Become Human’ nadat ik de afgelopen weken games als Spiderman (& Miles Morales), Astro’s Playroom & Spyro 1 heb ‘plat’gespeeld.
Ik hou me dus niet aan het principe om één game tegelijk te spelen, zo heb ik na de twee bovengenoemde ‘in progress’ games, alweer een nieuwe game liggen in de vorm van ‘Jedi: Fallen Order’. Die ben ik echter niet van plan te ‘platten’ dus gelukkig kan ik nog enigszins trophyloos spelen.
Als laatste begrijp ik je punt over de andere consoles volledig… ik heb een Switch liggen met (hou je hart vast): ‘Super Mario 3D All-stars’, ‘Zelda: Breath of the Wild’, ‘Zelda: Link’s Awakening’, ‘New Super Mario Bros U’, ‘Mario 3D world + Bowser’s Fury’, ‘Luigi’s Mansion 3’, ‘Splatoon 1 & 2’, ‘Paper Mario: The Origami King’, ‘Zelda: Skyward Sword HD’ & ‘Animal Crossing: New Horizons’. Allen misschien driemaal opgestart omdat mijn PS5 écht voorgaat en ik daarvoor games blijf kopen! Eigenlijk kunnen we dus wel stellen dat ik de grootste sponsor én schande van Nintendo ineen ben 😉
Ik heb de trophie hunters nooit begrepen waarom een spel langer spelen dan dat leuk is omdat je dan een trophie krijgt. En kan zeggen kijk mij is even goed zijn. Ik heb een paar vrienden die doen altijd net of je een game niet hebt gespeeld als je geen platinum hebt like wtf. Ik heb welgeteld 2 platinum op de PS4 allebei telltale games die speel je uit en je hebt hem haha. En sommige spellen hebben zulke kut opdrachten van verzamel 100 coins die ergens in de openwereld liggen succes.
Heb je ook zeker een punt. Zo keek ik er ook altijd tegenaan. Toch heeft het een voldoeningsfactor.
Ik vraag me dan af, je zei dat je vorig jaar spellen heel anders speelde. Haal je er dan nu meer plezier uit in totaal?? En dan wil ik natuurlijk ook weten wat is het kutste wat je voor een platinum hebt moeten doen haha
Ik zelf wel. Maar dat verschilt per persoon. Het geeft mij erg veel voldoening dat ik weet dat ik de game achter me kan laten. En soms laten dergelijke trophies je dingen doen die je niet uit jezelf kan doen.
Een voorbeeld is eentje uit AC Valhalla. Dan moet je 3 elite vijanden verslaan terwijl je in de fik staat. Een belachelijk moeilijke trophy. Maar als je er positief naar kijkt: het heeft me 30min aan uitdaging gegeven.
De een zou zeggen “ja daaaag”. Zoals ik dat zou zeggen een jaar geleden. Maar nu is het onderdeel geweest van dat completionisme.
Again: je moet er van houden
Nou, wat dacht je van Miles Morales gewoon compleet een tweede keer moeten spelen voor de New Game+ trophy. Man, man, man… Of van elke type vis eentje vangen met je hengel in AC: Valhalla. Dodelijk saai omdat je ook niet goed ziet wat voor vis er zwemt. Het is soms echt zelfkastijding, hoor. Maar de voldoening dat je echt helemaal klaar bent met een game… Heerlijk.
Ik wil nooit meer vissen in AC. Afschuwelijk was dat.