Death Stranding is meer dan een walking simulator

Death Stranding. Kojima’s eerste project na het verlaten van Konami. Veel mysterie heerste er voorafgaand aan de game. Toen de game uitkwam brak de gaming-wereld in twee delen. De term walking simulator vloog rond op het internet. Pakketjes rondbrengen en micromanagen??? Kojima is de weg kwijt! Als iemand die geen sterke affiniteit heeft met Kojima’s games had ik geen mening. Eerder dit jaar kreeg ik na al het geweld in games als Valhalla en Ghost of Tsushima stiekem wel zin in een rustiger tempo. Voor twee tientjes op de kop getikt. In dit stuk kijk ik vanuit een ander perspectief naar de zogenaamde walking simulator.

De Death Stranding
De game speelt zich af in post-apocalyptisch Amerika. De wereld is geraakt door een event dat de Death Stranding heet. De grens tussen de wereld van de levenden en de dood is vervaagd. Het is een erg filosofisch concept dat is gebaseerd op waar wij als mens vandaan komen. 

Volgens de evolutietheorie komen we vanuit de zee. Door evolutie kwamen we langzaam op het land: een “stranding”. Dit strand, The Beach, is de wereld tussen die van het leven en de dood. Deze wereld kwam door een bovennatuurlijk ‘iets’ in aanraking met de wereld. Dit zorgt ervoor dat wanneer mensen sterven, ze veranderen in BT’s, onzichtbare zielen die eigenlijk op The Beach horen te zijn.

Timefall
De Death Stranding zorgde ook voor een weersverandering. Regen versnelt de levenscyclus van alles wat het aanraakt. ‘Timefall’ heeft een grote impact op de wereld en de samenleving. Wanneer je bloot in Timefall staat te chillen krijg je veel pijn en word je 90 jaar oud in een paar minuten. 

Je kan niet meer zomaar buiten zijn. Gebouwen brokkelen af, wegen verdwijnen, metaal roest, en erosie werkt ontzettend snel. Amerika ziet er uit alsof je miljoenen jaren terug in de tijd bent. Het geeft het landschap een unieke look waardoor je soms denkt dat het niet eens op aarde is. 

2020
De mensheid leeft afgesloten in prepper shelters. Mensen komen niet buiten en zijn afhankelijk van levering van producten, onderdelen, pizza of materialen. De unsung heroes die de wereld overlevende houden, zijn de bezorgers. In een tijd van pandemie klinkt dit als muziek in onze oren en het laat je toch anders denken over hoe de wereld eruit zou zien in een dergelijke situatie.

Een bedrijf genaamd Bridges heeft distributiecentra verspreid in Amerika. Duizenden mensen wonen hier beschermd met technologie en eten. Bridges wilt al deze punten, en tussenliggende shelters verbinden via een het Chiral Network. Hiermee kunnen ze met hologrammen in een Zoom call praten, informatie uitwisselen, en zo Amerika opnieuw verbinden.

Het bezorgen begint
Dat verbinden is de kern van de game in Death Stranding. Terwijl jij te voet of rijdend naar de volgende shelter gaat, neem je altijd iets mee wat die plek nodig heeft, een bestelling. Het gebied waarin deze shelters bevinden zijn nog niet verbonden met het Chiral Network. Je moet lopen en rijden door gebieden die erg gevaarlijk kunnen zijn.

Hoe steek ik die rivier veilig over zonder te vallen? Plaats ik een ladder hier om hogerop te komen? Misschien moet ik een touw meenemen om veilig te kunnen dalen. Ook Timefall kan je cargo sneller beschadigen en geeft dus een natuurlijke tijdslimiet. Dit zou je tegen kunnen gaan door reparatiespray mee te nemen. Je wilt voorbereid op reis gaan en een route uitstippelen. De beter je spullen aankomen, de beter je connectie met de shelter wordt. 

Eenmaal aangekomen, uitgeput en misschien zelfs flink gevallen, maak je de bezorging. Een hologram begroet je (ze doen niet vaak de deur open). De man is blij. Hij wilt lid worden van het Chiral Network en middels een speciaal voorwerp verbind je zijn shelter met het netwerk. Hij bedankt je met een exo-suit; je kan nu 40kg meer dragen en je loopt stabieler, heeft een batterij.

De verbinding
Het hele gebied van deze shelter is nu verbonden met het netwerk – en dus andere spelers – en een wereld gaat open. Alle bouwwerken van andere spelers zijn nu ook voor jouw beschikbaar. Een brug over de rivier. Er ligt een snelweg. Een generator naast de shelter door XxSniPerxX laadt je exosuit op. Je staat er naast en geeft hem 10 likes.

Alsof het nog niet 2020 genoeg was… Je kan spelers inderdaad likes geven voor hun bouwwerken. Iemand gebruikt je ladder die je een uur terug ergens hebt neergezet? Krijg je automatisch een like. Was hij erg blij met de positie en hoe goed het hem hielp? Misschien geeft hij je dan wel 50 likes. Boeit het? Absoluut niet. Het is een psychologisch aspect van waardering. Kojima wilde met deze game alleen maar positiviteit tussen spelers creëren. 

En het werkt. Als je banjert door de hoge sneeuwtoppen met veel moeite en veel pakketjes op je rug staat er een Timefall-shelter met verwarming en pakket-reparatie aan de rand van de berg. Eindelijk, even pauze, je cargo wordt geheald, je neemt wat drinken om je stamina te herstellen. Een muziekje wordt gedraaid, je bent dankbaar, ‘ff wat likes’, omdat het kan.

Terwijl je verder gaat en verschillende shelters en distributiecentra verbindt, ga je telkens van een verbonden gebied naar een ‘offline’ gebied. Dit zorgt er voor dat je reizen naar nieuwe gebieden altijd moeilijker zullen zijn. Er zijn geen bruggen, generators, Timefall shelters. Je staat er alleen voor.

Zipline Stranding
Het is een afwisseling van pittige reizen naar beloning en fijnere backtracking. De game geeft je continu nieuwe dingen die je kan maken of bouwen om je reizen makkelijker te maken. Een exosuit voor sneeuw, gooi er een thermal pad bij en je blijft lekker warm. Haak een kar achter je zodat je meer cargo kan dragen. Mini-thrusters die je terugduwen als je bijna omvalt. Er is teveel om op te noemen. Dit zorgt ervoor dat het bezorgen altijd vooruitgang boekt. Er komt steeds meer beschikbaar wat je verder helpt.

Uiteindelijk kan je ziplines maken. Dit is waar de game geen walking simulator meer is. Dat is het eigenlijk maar heel kort door de aanwezigheid van voertuigen, maar ziplines zijn nog sneller en efficiënter. Ziplines kunnen omhoog en omlaag gaan en kunnen 300 meter afleggen zolang de twee punten zonder obstructie verbonden zijn. Ook kan je ze verbinden met die van andere spelers.

Ziplines maken je leven makkelijker in Death Stranding. Je neemt er wat mee tijdens je reis en laat ze als broodkruimels achter terwijl je naar je volgende doel gaat. Die reis zelf is dan lastig, maar eenmaal verbonden hoef je het nooit meer lopend af te leggen. Met een heel zipline-netwerk kan je gaandeweg elk punt bereiken zonder de grond te raken.

De gevaren
Maar waarom zou je dat willen? Natuurlijk om niet te lopen of batterij-zuigende voertuigen te hoeven gebruiken. Je hoeft niks te doen, alleen op kruisje klikken en je vliegt. Daarbovenop kunnen BT’s niet bij je komen. De BT’s zijn namelijk een van de twee gevaren in de game.

BT’s kan je niet zien. Door een een speciale baby, een BB (yup), bij je te dragen, kan je scanner op je schouder BT’s ‘voelen’. Als je door een BT-gebied loopt, wordt de spanning hoog. Ze gaan op geluid af dus je moet geruisloos te werk gaan. De scanner knippert en kijkt richting BT’s. Je zou er dus omheen kunnen lopen maar soms gaat het mis. De BT’s gaan je zoeken. Je ziet zwarte voetstappen in de grond en de scanner gaat door het lint. 

Met een druk op de knop doe je een hand voor je mond om je adem niet te laten horen. Je hurkt en probeert weg te sluipen. Als het mis gaat grijpen ze je en gaat alles mis. Er spawnt een groot BT monster, je verliest je cargo of ze raken flink beschadigd. Dat is een van de situaties die kunnen gebeuren. Kom je er zonder gepakt te worden uit? Dan kan je met een gerust hart de laatste loodjes van je reis afmaken en een goede bezorging doen.

Een ander gevaar is je balans. Je moet niet teveel dragen en je balans houden, anders val je. Zo ben ik een keer van de sneeuwtoppen van een berg naar beneden gevallen tijdens het zetten van een zipline. Ik was alles kwijt en moest mijn weg terug omhoog vinden. De meest simpele dingen kunnen soms ontzettend spannend worden.

Kers + taart
Dit is slechts één van de vele voorbeelden waarom Death Stranding meer dan een walking simulator is. Het is een uitdaging en een onderneming. Maar tegelijkertijd kan het ook mooi en ontspannend zijn. Regelmatig loop je een mooi gebied te bewandelen en wordt er prachtige muziek gedraaid om even op adem te komen. En dan is er nog het verhaal.

Het verhaal draait om Sam Porter Bridges. Een bezorger die de taak krijgt om Amerika te verbinden. Maar dat is niet het enige probleem. Amelie, de volgende president van Amerika, wordt gevangen gehouden aan de westkust, heel toevallig het eindpunt van je reis. De onheilspellend goede performance van Troy Baker als de schurk Higgs is eentje voor in de boeken. Hij wilt de verbinding van Amerika tegen gaan. De cutscenes zijn erg filmisch en ware beloningen na de harde klussen die tussendoor levert. Jammer genoeg is het verhaal van Death Stranding te uniek en te complex om volledig uit te leggen gezien de lengte van deze post.

Niet voor iedereen
Death Stranding is niet de standaard game. Je zit amper met geweren te schieten op vijanden. Het online component draait louter om positiviteit en saamhorigheid. De gameplay draait voornamelijk uit rondreizen en micromanagen. Als ik deze game een jaar geleden had gespeeld was ik er denk ik snel klaar mee geweest.

Maar toen ik er in ging, wist ik dat ik hier zin in had. Ik wist dat ik zin had in iets anders. En dat heb ik gekregen. Er zijn genoeg voorbeelden en dingen die nog gezegd kunnen worden. Uitleg dat mist. Death Stranding is meer dan een walking simulator. Het is een bizar, uniek, spannend en tegelijkertijd rustgevend avontuur met andere gameplay. 

Het heeft mij erg geholpen dat ik ook meteen voor de platinum trophy wilde gaan. Dat zorgde ervoor dat ik een goed ziplinenetwerk wilde opzetten en goede scores wilde halen voor bezorgingen. Als je een prachtig en spannend avontuur aan bezorgingen met micromanagement wel ziet zitten. Dan zul je niet alleen beloond worden met fijne gameplay, maar ook een bijzonder verhaal. Ik snap dat mensen het niks vinden, maar als je het mij vraagt is Kojima geniaal.