Devil May Cry 5 Review

Net als in de voorgaande delen bestaat de game uit verschillende missies waarin jij demonen mores leert en vaak als afsluiter een eindbaas zijn graf in helpt. Elke baas vraagt om een andere aanpak. Zo dien je beweeglijk te zijn om de tijd manipulerende krachten van een ridder te paard te ontwijken, maar komt het allemaal niet zo nauw bij een gigantisch monster met een mond als buik. Zijn aanvallen zijn goed te voorspellen en dus af te straffen met Dante, Nero of V.

In elk van de missies staat een van de drie personages centraal. Soms krijg jij de keuze uit alle drie, maar de speelwijze buiten de gevechten om blijft identiek. Zorg dat je van A naar B gaat en onderweg iedereen naar de gallemiezen helpt. Dit gaat gepaard met her en der wat platformelementen, waar Devil May Cry niet helemaal tot zijn recht komt. Sommige sprongen moeten heel precies zijn en daar zijn de drie protagonisten zelden toe in staat. Gelukkig komen deze segmenten niet vaak aan bod en maakt de actie tijdens de gevechten enorm veel goed.

Het gaat in Devil May Cry natuurlijk om de combat en daarin draait het om spektakel. Belangrijk is niet zozeer dat je de tegenstander verslaat, maar juist de wijze waarop; het moet namelijk zo stijlvol mogelijk. Tijdens elke schermutseling is een beoordeling, D, C, B, A, S, SS of SSS, zichtbaar, waarbij veel variatie de beste resultaten oplevert. Spam je daarentegen constant dezelfde aanval dan blijft je score laag, wat aan het einde van elke missie resulteert in een lage ranking en dus minder rode orbs.

De rode orbs zijn de bekende valuta in de wereld van Devil May Cry waarmee je voor het drietal vechters nieuwe vaardigheden vrijspeelt, levenspunten verhoogt of de Devil Trigger-balk vergroot. Die laatste wordt door elke vechter anders gebruikt. Zo verandert Dante in een demon en kan V juist een grote steengolem oproepen om aan zijn zijde te vechten. Gelukkig is de investering in gezondheid en Devil Trigger overdraagbaar tussen de drie personages, waardoor de een niet ineens meer levenspunten heeft dan de anderen.

Timing is alles

Het opvoeren van dat zwaard is tijdens de gevechten nog best lastig, omdat je op iedereen om je heen moet letten. Gelukkig is het ook mogelijk om het handvat te activeren zodra je zwaard de vijand net geraakt heeft. Dan ontvlamt het zwaard gelijk tot het hoogste niveau en doet Nero in een klap flink wat schade.

Het grote verschil tussen de drie speelbare personages zit dan ook niet in de hoeveelheid levenspunten, maar in de wapens en vaardigheden waar ze over beschikken. Het belangrijkste wapen van Nero is de Red Queen, een zwaard met gashandvat waarmee aanvallen in vuuraanvallen veranderen voor extra schade. Daarnaast beschikt hij over Devil Breakers, mechanische armen met elk een unieke eigenschap. Overture is een arm waarmee Nero elektriciteit kan gebruiken om vijanden kort te verlammen en Ragtime zet de tijd tijdelijk stil waardoor de opponent machteloos is. Pas echter op, want als je een Devil Breaker activeert en wordt geraakt, dan breekt deze en ben je de breaker kwijt totdat je een nieuwe vindt of koopt. Je hebt echter ook de keuze om de breaker zelf te vernietigen met een krachtige explosie, waar je soms dankbaar gebruik van kunt maken.

Het is alleen niet mogelijk om te wisselen tussen Devil Breakers. De gevechten belonen je over het algemeen door gevarieerd te werk te gaan, maar dat is met de breakers vrij lastig. Enkel door er een bewust te vernietigen kun je snel wisselen tussen de mechanische armen. Helaas kun je per missie maar een aantal armen meenemen, waardoor deze tactiek ook niet vriendelijk is voor op de lange termijn.

Dante biedt meer opties met zijn imposante arsenaal aan (vuur)wapens. Deze zijn allemaal eenvoudig te wisselen tijdens gevechten, waardoor je zelfs gedurende een combo kunt rouleren tussen zwaard, shotgun en bokshandschoen, om de aanval vervolgens af te sluiten met een raketwerper. Dante kan bovendien zijn vechtstijl tijdens de knokpartijen aanpassen. In totaal beschikt hij over vier stijlen: Gunslinger (gefocust op vuurwapens), Royal Guard (verdediging), Swordmaster (melee-aanvallen) en Trickster (gericht op het ontwijken van aanvallen). Elk biedt je weer verschillende mogelijkheden, zoals een counter met Royal Guard en een extra melee-aanval met Swordmaster. Samen met zijn arsenaal zorgen de stijlen ervoor dat Dante aanvoelt als meerdere personages in één, een perfecte weerspiegeling voor iemand die al vijf games mee gaat.

Dan is er nog nieuweling V. Hij kan zelf geen schade toebrengen, maar commandeert drie demonen op het strijdveld. De eerste, Griffon, is een hybride tussen een griffioen en een raaf die als langeafstandswapen elektriciteit afschiet. Shadow is daarnaast een panter gericht op melee-aanvallen en tot slot is Nightmare de steengolem die je enkel kan gebruiken met de Devil Trigger.

Dankzij de drie ‘handlangers’ is V totaal anders dan we gewend zijn van de serie. Dante en Nero zijn gericht op handgemenen terwijl V juist de lange afstand prefereert. Met V draait het om jezelf positioneren ten opzichte van de tegenstander en de juiste commando’s geven aan Shadow, Griffon en Nightmare. Interessant daarbij is dat alleen V de genadeklap kan geven: het trio is namelijk niet in staat om een demon te vernietigen, daar is V’s magische wandelstok voor nodig. Wacht je overigens te lang met de genadeklap dan komt de vijand terug. Eeuwig op afstand blijven is dus geen optie.

Elk van de drie speelbare personages is anders en dat zorgt er samen met de vijanden voor dat Devil May Cry 5 bij tijd en wijle als een heuse vechtgame aanvoelt. Kennis over jouw mogelijkheden, kennis van de moves van de tegenstander en tijdens gevechten plannen is van essentieel belang. Zo kun je met Dante’s bokswapen hele snelle vijanden te grazen nemen en is zijn motor – ja echt, hij vecht met een motor – geschikt om meerdere vijanden tegelijk aan te pakken. Dat betekent niet dat je per se dient te kiezen voor deze opties. Dankzij het arsenaal van de personages zijn meerdere opties mogelijk om een gevecht aan te vliegen.

Dat Devil May Cry 5 bij tijd en wijle voelt als een vechtgame moet je overigens niet afschrikken. Er is namelijk een optie om auto-combo’s uit te voeren, waardoor je met knoppenrammen al de tofste aanvallen kunt doen. Het ziet er even spectaculair uit, maar de voldoening is natuurlijk een stuk minder als je weet dat jij niet helemaal verantwoordelijk bent voor het vuurwerk op het scherm. Wel biedt het een mooie optie voor beginnelingen die net een klein beetje extra hulp kunnen gebruiken, of voor mensen die graag achteroverleunen en met eenvoud spektakel willen aanschouwen.

De auto-combo is een voorbeeld van hoe ontwikkelaar Capcom de game toegankelijker heeft gemaakt. Daarnaast is de moeilijkheidsgraad aangepast ten opzichte van vorige games. Devil Hunter is aan het begin de hoogste, en het is een prima startpunt waarbij ervaren spelers geen moeite zullen hebben. Mocht je toch wat moeite ervaren en vaak het loodje leggen dan helpt de game je een handje met gouden orbs. Deze fonkelende knapen herstellen zowel de levenspunten als de Devil Trigger-balk van de speler, zodat je gelijk door kan met de actie.

Devil May Cry 5 biedt op deze manier zowel nieuwe spelers als oudgedienden genoeg opties om een zo stijlvol mogelijke ervaring te hebben, en met drie totaal verschillende speelbare personages is er genoeg variatie om je niet te vervelen. Het volledig beheersen van het drietal duurt even, maar als jij eenmaal exact weet wat je op het strijdveld doet, dan voel je je daadwerkelijk als een legendarische demon jager.

Devil May Cry 5 is sinds 8 maart verkrijgbaar op de PlayStation 4, Xbox One en pc. Voor deze recensie is de game gespeeld op de PlayStation 4.

Geschreven door: Wes Rijckaert