Divinity: Original Sin 2 console review

Het verhaal speelt zich honderden jaren af na Divinity: Original Sin, maar nog steeds in het land Rivellon. Het spel is prima te spelen zonder dat je het eerste deel hebt gespeeld, maar als je dat wel hebt gedaan dan kom je een aantal leuke referenties tegen. Zo herken je het verhaal van de lang overleden Braccus Rex, een vijand die je in het eerste deel hebt moeten verslaan.

Nu dreigt er echter een ander gevaar in Rivellon. De mysterieuze kracht Source die aan sommige mensen is ontleend, lijkt gevaarlijke, agressieve wezens genaamd Voidwoken aan te trekken. Om deze reden is Source verbannen, of de reden voor het gebruiken ervan nu goed of slecht is. Jij bent zo’n dergelijk wezen dat deze magische krachten bezit. Niet gek dus dat jij je met een krachtonderdrukkende halsband bevindt in een boot die je moet vervoeren naar Fort Joy, een eiland dat dient als gevangenis voor jouw soort.

Het is daar waar jouw avontuur begint en je je eigen weg kunt banen in de wereld van Rivellon met een team van maximaal vier personages. Dat is hetzelfde aantal als in de eerste Divinity: Original Sin. Nu kun je echter met vier mensen een co-op-avontuur starten in plaats van met maar twee. Een singleplayer-campagne starten maakt de game niet minder leuk, maar met zijn vieren op pad is erg gezellig en brengt tevens dynamiek naar het spel. Door de verschillende speelstijlen in je party kom je vaak in onverwachte situaties terecht en kun je onderhandelen over wie welke items draagt. Ook kun je elkaar helpen uit benauwde situaties door ze snel te healen, onzichtbaar te maken of te teleporteren naar een andere plek.

Of je nu als warrior, ranger of wizard door het leven wil: voor iedereen is er wat te kiezen. Je kunt je stats en skills volledig naar eigen wil aanpassen. Zo kun je ervoor kiezen om een mage te zijn die als het nodig is ook een klap kan vangen. Of een ranger die toevallig erg bedreven is in necromancy. Ook je uiterlijk is helemaal aan jou en je ras bepaalt voor een groot deel hoe je eruitziet. Je kunt kiezen uit elf, dwarf, lizard en human. Daarbij zijn van alle rassen undead-varianten toegevoegd. Als je kiest om als undead door het leven te gaan zijn npc’s vaak bang voor je. Ook geeft gif je juist leven en schaden helende spreuken je. Je kiest dan dus echt voor een andere speelstijl!

Een groot plezier in Divinity: Original Sin 2 is het volgen van het verhaal en praten met iedereen die je tegenkomt. Alle personages zijn namelijk voorzien van goede voice-acting en in veel gevallen bovendien van een weloverwogen achtergrondverhaal. Toch komt je ontdekkingsreis door de prachtige wereld van Rivellon met zijn bossen, moerassen, grotten en woestijnen vaak neer op knokpartijen. De gevechten zijn turn-based, waarbij ieder personage een aantal AP (Action Points) heeft. Als een personage eenmaal aan de beurt is kan hij deze punten gebruiken om te lopen, aan te vallen of om skills en spells te gebruiken. Als je niet alle AP gebruikt, bewaar je ze voor je volgende beurt.

Waar je je personage positioneert en hoe je gebruikmaakt van je omgeving en spells, maken het verschil tussen winnen en verliezen. Als al je groepsleden ongelukkig in een olievlek staan en een tegenstander schiet met vuur, ben je meestal de klos. Rangers willen meestal ver weg staan en als je in gevaar bent zoek je beschutting op zodat mensen je niet kunnen raken. Dat geeft een waar gevoel van prestatie; als je wint is dat meestal doordat je een goede strategie hebt toegepast en daar mag je dan ook trots op zijn. Tegelijkertijd voelt het nooit echt flauw om te verliezen: precies wat je wenst van een dergelijke strategische rpg.

Divinity: Original Sin 2 is al een jaar uit voor pc en is sinds kort speelbaar op PlayStation 4 en Xbox One. Leuk aan de consoleversie is dat de game in splitscreen te spelen is en dat dit opvallend goed werkt. Net als in Divinity: Original Sin kun je een toggle aanzetten die bepaalt of je samen in een groot scherm zit of beiden een deel van het scherm claimt. Als je te ver van elkaar wegloopt gaat de game automatisch over in splitscreen, zodat je je nooit gevangen voelt door de bewegingswensen van je partner.

Daarbij ben je enigszins in het nadeel als je alleen met een controller kan spelen. Het mikken op de precieze plek waar je naartoe wil lopen of wie je aan wil vallen is hiermee namelijk opvallend moeilijker. Ook kan het spel in het begin erg overweldigend zijn. Met zoveel vrijheid en keuze in wat je gaat doen en hoe je je personage bouwt is het makkelijk het overzicht te verliezen. De combinatie van het moeten wennen aan de ietwat onhandige controls en de hoeveelheid informatie en opties kan een nieuweling zo afschrikken. Dat gezegd hebbende zit de besturing wel goed in elkaar. Als je er eenmaal aan gewend bent merk je dat het werkt naar behoren en maak je niet snel meer fouten. Dan staat niets meer in de weg om te genieten van een prachtige rpg met zeeën van vrijheid.