Een ode aan de slimste shooter ooit

Anno 2021 hebben we voor alles een game. Wil je een gans zijn? Prima. Wil je een Japanse middelbare schooltijd ervaren? Honderden mogelijkheden. Hoe absurd het ook is, het bestaat. Wat echter mist in het huidige gamelandschap is een shooter waarbij kills secundair zijn. Een game waarin strategie allesbepalend is. Een game als Wolfenstein: Enemy Territory.

Het is een regenachtige dondermiddag als ik thuiskom. Zojuist een schoolvoetbaltoernooi verloren, nota bene het andere team uit de klas versloeg ons. Met mijn kop omlaag en schouders hangend startte ik mijn walk of shame door het natte park. Eenmaal thuisgekomen wil ik direct naar mijn kamer om Pokémon Emerald te spelen, maar tijdens het wegleggen van mijn sportkleren word ik geroepen: “Hey broertje, kijk eens wat ik heb gedownload!”

Als ik de hoek van de woonkamer omdraai en naar het fel verlichte 15’ inch scherm kijk, schieten mijn ogen open. Terwijl mijn zus een groep zwartgeklede soldaten op een kogelregen trakteert, blaast de tank naast haar twee gigantische deuren op. Het visuele spektakel doet mij de schijtmiddag vergeten. Ik ben verliefd en haar naam is Wolfenstein: Enemy Territory.

B.J. Blazkowie?

In de twintigste eeuw verschijnen vier Wolfenstein-games, de eerste twee gemaakt door Muse Software, waarna id Software het patent overnam en zelf twee Wolfenstein-games op de markt bracht. In 2001, negen jaar na de laatste titel in de serie, verscheen Return to Castle Wolfenstein. Het spel speelt lekker, ziet er voor de tijd fantastisch uit en verkoopt als een malle, daarnaast ontvangt het zelfs een ‘PC Gamer Award’ in de categorie multiplayer voor ‘de belonende teamplay’.

Als je enkel de nieuwe generatie Wolfenstein-games hebt gespeeld dan klinkt het misschien gek dat deze franchise een prijs wint voor de teamplay. Niet voor niets speel je de singleplayer campaign met gecertificeerde moordmachine B.J. Blazkowicz. Dat was ook zo in Return to Castle Wolfenstein, maar dat lag iets genuanceerder. In de campaign legde je nog steeds honderden nazi’s om, maar dat deed je over het algemeen één voor één. Gezien worden door de nazi’s zorgde vaak voor een Duits leger en een vroegtijdige dood, voorzichtigheid is geboden. Nuance dus.

Return to Castle Wolfenstein had daarnaast dus multiplayer waarin je een normale soldaat speelde. Deze was zo populair dat id Software in 2003 een vervolg uitbracht, met multiplayer als enige focus. De game, Return to Castle Wolfenstein: Enemy Territory (RTCW: ET), was helemaal gratis en heeft me vijftien jaar lang weten te betoveren.

Klasse

De gameplay van Enemy Territory draait om teamplay. Om missies te volbrengen is samenwerking essentieel. Om dit te bereiken zijn de volgende vijf klasses beschikbaar:

• Soldier: Liefhebber van groot en explosief speelgoed;
• Medic: Een hospik met weinig munitie maar veel EHBO-dozen;
• Engineer: De technische man die alles kan repareren of opblazen;
• Field Ops: Munitie of een bombardement, voor ieder wat wils;
• Covert Ops: Een sniper die graag deelneemt aan verkleedpartijen.

Tijdens een potje moet je hoofdmissie halen, daarnaast zijn er allemaal kleinere doelen die het hoofddoel makkelijker maken. Je kan bijvoorbeeld punten veroveren voor een betere spawn. Je kan machinegeweren repareren om tegenstanders het vuur aan de schenen te leggen of een brug repareren voor een extra toegangspunt. Aan het eind van de dag is het hoofddoel echter hetgeen waarvoor je vecht. Een gezonde balans is nodig voor dat hoofddoel. Als iedereen medic gaat, wie zorgt dan voor voldoende munitie? Als iedereen Engineer gaat, wie blaast dan de tank van de tegenstander op?  Samenwerking en flexibiliteit zijn kernwoorden.

Net als Return to Castle Wolfenstein uit 2001, speelt Enemy Territory zich af op het Europese toneel van de Tweede Wereldoorlog, daarnaast kan je ook een stukje Afrika verkennen. In totaal begon de game met zes maps, maar spelers konden hun eigen servers hosten waarop zelfgemaakte maps gedraaid werden. Dus het aantal slagvelden breidde zich in mum van tijd uit naar tientallen locaties. In Europa speelde je voornamelijk in barre weersomstandigheden; regen en sneeuw. In Afrika krijg je juist te maken met de brandende zon. Buiten de sfeer, was de balans van het spel vooral goed, ik kan er van alles over schrijven, maar de maps zijn pure kunst. Je moet het zelf ervaren om te zien wat voor kunstwerken het zijn. Behalve de map Railgun dan. Dat is echt een kutmap. Fuck Railgun.

Verdrag van Geneve

Door de enorme focus op het teamelement bouwde je gedurende de dertig minuten die een map duurde een band op met je kameraden. Een van de momenten die ik nooit zal vergeten was op de map Siwa Oasis. De geallieerden landen in de Afrikaanse woestijn met als doel twee anti-tankgeweren op te blazen. Voor je toegang tot deze hebt, moet je een centraal punt veroveren en een muur richting de anti-tankgeweren vernietigen. Het centrale punt was voor ons echter onbereikbaar, want we werden gespawncamped. Het was een bloedbad.

Ondanks dat ons team werd afgeslacht, was er een plan. Een teamgenoot had een pomp vlakbij spawn gerepareerd, daardoor kon ik door een tunnel zwemmen en vlakbij het centrale punt opduiken. Met zes HP bereikte ik de andere kant van de tunnel. Het centrale punt negeerde ik en ging direct door naar de anti-tank geweren. Hoe ik dit deed? Door het agressieve spel van de vijand kon mijn teamgenoot een Duits uniform jatten, door de Duitse soldaten lopen en een speciale deur openen om mij toegang te verschaffen tot de Duitse basis. Dat hij het Verdrag van Geneve schond, hebben we maar genegeerd.

Perfectie

Enemy Territory zit bomvol memorabele momenten. Door de fantastische manier waarmee maps zijn ontworpen, is er nooit één juiste oplossing, je kan verschillende manieren zoeken om de tegenstander te verslaan. Zelfs in wanhoopsituaties kan je zoeken naar een uitweg, iets wat geldt voor zowel voor de aanvallende als verdedigende partij. Wolfenstein: Enemy Territory heeft me vijftien jaar lang vermaakt. Niet alleen vanwege de strakke gameplay, maar ook vanwege de leuke mensen die ik heb leren kennen en waarmee ik nog steeds contact heb.

Deze fantastische shooter zorgde ervoor dat ik mijn verloren voetbalwedstrijd vergat, een onvoldoende voor wiskunde me niet boeide en de afwijzing van mijn crush snel vergeten was. Wolfenstein: Enemy Territory is de perfecte game en dat doet pijn. In mijn hart weet ik dat de voldoening van een zwaarbevochten overwinning  een brug te ver is voor het hedendaagse shooterlandschap.