Silverwolf Geschokt, teleurgesteld, verrast, dankbaar. Het is een greep uit onze emoties tijdens het spelen van games. Er zijn zoveel games uitgekomen dat iedereen wel eens tegen deze emoties is aangelopen. Games die prachtige cutscenes hebben, games die na een enorme ontwikkeltijd toch tegenvielen, gamepareltjes die uit de lucht kwamen vallen of een wereld die je tijdelijk uit deze soms wat sombere wereld trekt. Ik wil voor dit stuk aan ieder van eerder genoemde emoties een game koppelen en belichten waarom deze emoties naar voren komen. Waarschuwing: Er kunnen spoilers inzitten.
Geschokt
Het implementeren van cutscenes is een middel om het verhaal van de game te vertellen. Deze cutscenes zetten een sfeer neer, laten conversaties tussen personages zien of het introduceert nieuwe gameplayelementen. Sommige games hebben korte en simpele cutscenes (Princess Peach wordt WEER ontvoerd) en andere games hebben weer extreem lange en complexe cutscenes (I look at you Metal Gear Solid 4). The Last of Us (Part 1 & 2) blinkt echter uit door een sterke verhaal, plottwists en uitmuntende voice-acting te verwerken in deze cutscenes. Nu passen ieder van deze 4 emoties wel bij The Last of Us, maar ik heb voor ‘geschokt’ gekozen voor twee momenten in beide games:
Het eerste moment vindt plaats in part 1 waar Ellie te maken krijgt met David de kannibaal. Ellie weet zich uiteindelijk via een boss-battle te ontdoen van David, maar de manier waarop raakte mij behoorlijk. Ze weet een machete te pakken en hakt erop los. Niet één keer, niet twee keer, maar 11(!) keer terwijl hij al dood is. Uiteindelijk moest Joel haar stoppen en kalmeren. Het moment van het doorhakken met de machete was zo schokkerend voor mij, zeker omdat ik haar tot dat moment nog niet zo extreem geëmotioneerd zag. De scene was zo overtuigend! Het acteerwerk was fantastisch en Joel maakte de cutscene af met ‘oh baby girl’. Kippenvel.
Over Joel gesproken: HET moment in Part 2. Abby die losgaat op Joel met een golfclub. Ik had van tevoren geen spoilers gelezen, dus dit kwam echt als een verrassing. Een personage waar je in deel 1 zo’n 15 uur mee hebt doorgebracht. Een personage waar je een band mee hebt opgebouwd. En dan wordt het personage je op zo’n gruwelijke wijze ontnomen. Ik heb nog zeker 5 minuten met tranen in m’n ogen naar het scherm gekeken, het emotionele wrak dat ik ben. Schocking.
Teleurgesteld
Er zijn een aantal games waar ik jarenlang naar uitkeek. Cyberpunk 2077, The Elder Scrolls Online, Zelda: Breath of the Wild, Pokemon Shord & Shield en Death Stranding zijn voorbeelden daarvan. Sommige waren goed, sommige waren tegenvallend. Er is echter één game waar ik zo erg naar uitkeek dat mijn verwachtingen waarschijnlijk te hoog lagen. De ontwikkelaar is daar mede verantwoordelijk voor door het maken van zoveel geweldige trailers. Om welke game het gaat? Metal Gear Solid V.
Gameplay technisch fantastisch. Graphics imponerend. Personages en plot interessant. Afgerond? Absoluut niet! De meeste van jullie zullen de clash tussen Konami en Kojima nog wel kennen. De game had een te lange ontwikkeltijd door het perfectionisme van Kojima en dat kostte Konami teveel geld. De game moest sneller op de planken komen te liggen en dat was uiteindelijk te zien. Ik wilde dat de game zo goed zou worden, maar uiteindelijk werd ik teleurgesteld. Chapter 1 was nog geweldig, maar Chapter 2 is afgeraffeld. Iedereen die dit niet zo ziet zit nog in ontkenningsfase. Dit had echt een meesterwerk kunnen worden en daarom doet het ook zo’n pijn. MGSV is trouwens de eerste en enige game waar ik de ‘collectors-edition’ voor heb gekocht. Bij deze editie hadden ze nog even een DVD toegevoegd met een niet-afgeronde Chapter 3, nog een extra teleurstelling…
Verrast
Er kwamen ook games voorbij waar ik het bestaan niet vanaf wist. Dit zijn vaak indie-games, want er is weinig reclame voor deze games. Voorbeelden zijn Celeste, Cuphead en Everybody’s Gone to the Rapture. Stuk voor stuk geweldige games, maar ik had hier vlak voor aankoop wel recensies over gelezen en dus een bepaalde verwachting tijdens het spelen. Hollow Knight daarentegen kwam ik per ongeluk tegen in de Nintendo E-shop. Geen verwachtingen van tevoren, gewoon even proberen.
En wat een game is het uiteindelijk geworden. Een mooie art-style, een betoverde OST en een complex verhaal. Er wordt zelden wat uitgelegd over het verhaal in deze Metroidvania, waardoor je zelf maar goed de ondergrondse wereld van Hallownest moet verkennen. Ik heb veel Youtube-filmpjes gekeken om het totale verhaal mee te krijgen, iets wat ik alleen bij Bloodborne (favoriete game ooit) veel heb gedaan. Daarnaast kan Hollow Knight net zo pittig zijn als Bloodborne, maar wel fair. Ga je dood, dan is het je eigen fout. Hollow Knight zag ik totaal niet aankomen en is tot mijn verbazing een van mijn favoriete games ooit geworden. Totale verrassing.
Dankbaar
Er zijn veel verschillende redenen waarom mensen gamen. Escapisme. Autonomie. Sociale interactie. Ik heb een game gespeeld die bij alle bovenstaande redenen past. Je wilt even ontsnappen van deze soms wat sombere wereld, je wilt zelf bepalen wat en wanneer je iets wilt gaat doen of je wilt samen met vrienden/onbekenden iets opbouwen. Voeg daar ook nog een vrolijke soundtrack bij toe en je hebt een wereld waar je constant naar wilt terugkeren.
Je bouwt in deze game een boerderij op, verbetert je relatie met dorpsgenoten en je gaat op verkenning. Het mooie is: Er zijn geen quests die je moet volgen, er is geen ‘game over’ scherm en er is totaal geen druk. Jij als speler bepaalt het tempo. Ik heb in tijde van stress en eenzaamheid altijd een escape met deze game. Deze gamewereld liet mij de druk van deze harde wereld even vergeten en liet mij zelfs online vrienden maken via fora. De naam van deze game? Stardew Valley. Stardew Valley is door één man gemaakt (ConcernedApe) en hij brengt nog steeds gratis updates om de wereld uit te breiden. Ik wil tegen hem zeggen: Bedankt!
Dit is mijn eerste stuk in een lange tijd. Ik wilde iets anders proberen dan een standaard top-5 lijstje met games die een bepaalde indruk achterlieten en dus probeerde ik de games gekoppeld aan een emotie. Ik hoop dat de tekst fijn las. De structuur zal vast niet altijd even goed zijn en er zullen ongetwijfeld spelfouten tussen zitten. In ieder geval: Welke games doen bij jullie bepaalde emoties opwekken?
Mooi stukkie. Ik ben zelf een vrij nuchtere gamer en tranen in de ogen zul je bij mij niet snel zien, maar bij The Last of Us (beide delen) overheerste bij mij wel een soort van leeg gevoel na afloop. Vooral bij deel twee, waarin iedereen slechte dingen doet.
Games als Super Mario, Donkey Kong Country enzo geven mij juist een blij gevoel.
Net als Luigi ben ik vrij nuchter. Ik kan me dus niet voorstellen hoe het is om tot tranen geroerd te worden. Dat heb ik al niet in het echte leven (ook bij mijn bruiloft en de geboorte van mijn kinderen was er geen traan te bekennen) laat staan bij games. Wel ben ik natuurlijk vaak verrast door plotwendingen. En soms moet je onmogelijke keuzes maken (dat er een teamlid moet sterven bijvoorbeeld…), maar echt geëmotioneerd? Nee. Wel tof als je er zó in op kunt gaan. Ik vind games ook nooit ‘rustgevend’. Juist alleen maar mega irritant als er niks gebeurt en het maar voortkabbelt.
Wat ik wel eens heb, is dat je over sommige games haast filosofisch kunt terugdenken. Zoals de plottwist in TLOU2 (over de nuance goed/ kwaad), de augmentation in Deus Ex (is het juist fijn om een been te verliezen en er een sterker exemplaar voor terug te krijgen? Is het dus een straf om niks te mankeren en het met originele lichaamsdelen te moeten doen? En na hoeveel augments ben je geen mens meer?) of die mundf*ck van Yesterday Origins (dat je na een drankje onsterfelijk wordt waarmee je steeds wordt herboren op de leeftijd dat je voor het eerst sterft; maar je geen zelfmoord durft te plegen en dus pas hoog bejaard voor het eerst sterft en dus in een eindeloze loop terecht komt waarin je sterft en als hoogbejaarde terugkomt, dus vrijwel meteen weer sterft etc.).
Maar ondanks het feit dat ik niet snel geëmotioneerd raak, hecht ik wel erg aan een verhalen in games. Er moet een reden zijn om het spel te spelen. Zelfs bij racespellen wil ik dat graag. Anders ben je alleen maar rondjes aan het rijden bij wijze van spreken en dan mis ik een beetje het doel. Gek is dat.
Dat laatste heb ik totaal niet. Het verhaal interesseert me vaak echt geen hol. Uitzonderingen zijn er natuurlijk wel, zoals Metal Gear Solid en The Last of Us, maar dan nog hecht ik meer waarde aan mijn plezier tijdens het gamen.
Bij the Last of Us haal ik mijn plezier uit het sluipen en vijanden te slim/sterk af zijn. Het verhaal was een mooie bijzaak.
Vaak heb ik gewoon geen zin om het te volgen. Ik probeer het wel regelmatig, maar bij een cutscene heb ik regelmatig binnen no time de telefoon in mijn hand, ben ik de kat aan het aaien, ga ik wat drinken pakken of wat dan ook.
BioShock bijvoorbeeld vond ik een van de vetste games van de PS3-generatie (alle drie de delen), maar ik heb eerlijk gezegd nauwelijks een idee waar het nu ook alweer precies om draaide. Al die opnames heb ik niet geluisterd hoor. Ik was gewoon lekker door aan het spelen, na enkele seconden is de aandacht er dan gewoon af.
Zelfs Hollow Knight, wat ik een van de vetste games van afgelopen jaren vond.. geen idee meer wat het precies over ging. Het gaat gewoon allemaal het ene oor of oog in en het andere weer uit.
Zelda precies hetzelfde. Ja ik moet de wereld redden van kwade wezens, maar nee grijpen doet het me qua verhaal nooit, maar ik vind de games echt geweldig.
Bij films en series stel ik een verhaal dan wel weer erg op prijs. Alleen schieten schieten schieten hoeft van mij daar niet. Misschien zit m daar voor mij dan ook wel de overgang.
Haha, grappig hoe anders iedereen dat kan benaderen. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk moet het spel zelf leuk zijn, maar voor mij voelen cutscenes een beetje als de beloning voor het halen van een moeilijk level ofzo.
Games van Zelda of Mario zijn echt bijzonder. De gameplay is fantastisch, maar het verhaal is summier of afwezig. Ze worden er echter nooit op afgerekend, omdat de gameplay zo verschrikkelijk clean is. Games als Assassin’s Creed daar verhaaltechnisch wel op afgerekend, waarom?
Misschien omdat die Nintendo games geen/nauwelijks voice acting enzo gebruiken? Als er allemaal acteurs ingehuurd worden en personages veel spreken, dan verwacht je misschien ook meer verhaal?
Geen idee hoor.
Aan de andere kant geldt voor Zelda dat fans zich wel heel erg kunnen bekommeren om het verhaal en de plaats van de game in de tijdlijn. In die zin doet het verhaal er wel weer toe. Goeie vraag die je stelt Silverwolf.
Breath of the Wild is geweldig, maar er zijn zoveel scenes waar er geen voice acting is, maar gebrabbel of tekst in beeld. Ik snap niet dat ze daar niet meer tijd en energie in stoppen…
Ik weet het niet.. ik vind het wel fijn zonder Voice achting. Ik denk als je Link met of zijn kinderstem (in de ene game) of zijn halfzachte ‘mannenstem’ hele verhalen laat uitslaan, dan zou het afbreuk doen aan zijn personage denk ik.
Alhoewel, hij zegt niet zoveel. En als je al die andere mannetjes, monstertjes enzovoort Engels laat praten, zou het ook een beetje gek zijn. Ik vind het zo wel goed. Iedereen kan het een beetje aan zijn verbeelding over laten gaan.
Hmm. De voice acting die wel in de game zit is heel goed, dus ik vind het zo jammer dat ze dat niveau niet doortrekken
Leuk geschreven! Helemaal eens met TLOU damn was ook helemaal in shock! Fantastisch
Het moment met Elly en Joel in deel 2 met de flashback naar elly’s verjaardag gaf ook zeker natte ogen bij mij.
De acteerprestaties in TLOU zijn ongeëvenaard. Er zijn weinig games die ook maar een beetje in de buurt komen.
Heel herkenbaar: ik kan emotioneel worden van een goed verhaal. Red Dead Redemption schoffelde me behoorlijk onderuit naar het einde toe, BioShock heeft me verward achtergelaten, Portal en Half-Life claustrofobisch en Football Manager exstatisch toen ik met een amateurteam promoveerde naar de Engelse profcompetities (maar net zo vaak boos vanwege die ene tegengoal).
Gelukkig dat games ook op deze manier steeds meer in een positief daglicht komen te staan, als ware het boeken of films die je kunnen beroeren. Het zijn bij lange na niet altijd verslavende producten die ervoor zorgen dat kinderen binnen zitten.
Het lijkt vaak alsof de mainstream media en veel ouders alleen beelden van ‘No Russian’ hebben gezien. In hun beeld: Games = geweld.