Review: Guitar Hero: Metallica (PS3)

Muziek is van nature een zeer subjectief iets, maar ongeacht welk genre je leuk vond, was de kans groot dat je een kleine vijftien jaar geleden deed alsof je een rockster was met Guitar Hero. De game van Harmonix ontketende een revolutie door middel van een nieuw genre, dat jarenlang niet was weg te denken van feestjes. Zo plots als dat het opkwam, verdween het echter ook weer.

Ik zelf had nooit de muziekspellen in huis. Als tiener was het aantal spellen dat ik me kon veroorloven klein en dus lag mijn focus op goedkopere opties dan de bundels die je nodig had om Guitar Hero of een van diens concurrenten te kunnen spelen. Eens ik begon te werken en op mezelf ging wonen haalde ik die schade onbewust in, waardoor ik nu met een klein fortuin aan plastic accessoires zit. Toch maar eens gebruik van maken…

Voor de zekerheid

Ik zou denken dat ik het concept van Guitar Hero niet zou hoeven uitleggen, maar recentelijk is al meermaals gebleken dat ik niet meer zo jong ben als dat ik soms zou denken. Dus voor zij die nog niet geboren waren toen we met zijn allen aan het jammen waren een korte uitleg: Guitar Hero is een serie muziekspellen waarin je met de juiste timing op gekleurde knoppen moet drukken die corresponderen met de inputs op je scherm. Dit doe je echter niet op een controller, maar op een plastic gitaar die vereist dat je tegelijkertijd ook de ‘’snaar’’ aanslaat. Hiermee imiteer je de bewegingen die je zou moeten maken als je daadwerkelijk een elektrische gitaar had en, gecombineerd met de video op je scherm, zou dit je de beleving moet geven dat jij het nummer speelt dat je hoort.

In werkelijkheid is het iets gecompliceerde dan dat, met noten die je bijvoorbeeld enkel hoeft aan te slaan met gekleurde knoppen, noten die je aan moet houden en speciale combo’s, maar geen van allen wijzigen dermate veel aan het basisconcept dat je niet uit de voeten kunt met bovenstaande kennis. En dus gaan we terug naar de recensie.

Samen jammen

Je hebt het waarschijnlijk gezien aan de titel, maar de Guitar Hero die ik besloot te spelen was Guitar Hero: Metallica. Niet zo zeer omdat ik fan ben van die band, maar omdat diens gitaar stiekem best wel stoer is. Je bent overigens niet beperkt tot die gitaar, daar het spel gebaseerd is op World Tour. Dit betekent dat je ook bass kunt spelen (voegt noten toe die je enkel aanslaat met de snaar) en de drums of microfoon kunt aansluiten om met vier man een band te vormen. Deze mode heb ik, spijtig genoeg, niet onder handen kunnen nemen omdat ik nog altijd geen compleet werkende drumset van Guitar Hero heb weten te scoren. Bij deze dus de disclaimer dat deze review puur is geschreven vanuit mijn ervaring met de gitaar. Wat ook niet onder handen is genomen, zijn de online functionaliteiten. Want zoals je kon verwachten van een spel waarvoor ik de PlayStation 3 aan moest zetten, zijn de servers al heel lang offline.

Wat dan overblijft zijn 49 tracks. 28 van de band zelf en 21 die leden ervan geselecteerd hebben en namen als Motorhead, Bob Seger en Corrosion of Conformity bevatten. Zoals je kon verwachten liggen deze qua sound en tijd waarin ze verschenen vaak dichtbij Metallica zelf, waardoor de soundtrack een stuk minder divers is dan de mainline games. Of dat goed of slecht is, is natuurlijk moeilijk te zeggen. Want zoals gezegd, is muziek een heel subjectief iets. Mijn playlist bevat klassiek, country, hiphop, pop, rock, metal, JPOP en meer, dus doorgaans vind ik wel iets wat me aanspreekt in een spel als dit, maar Guitar Hero: Metallica’s aanbod wist me eigenlijk maar nauwelijks te bekoren. Dat ik me desondanks goed heb vermaakt, getuigt van het feit dat op een plastic gitaartje rammen ook anno 2022 nog altijd stiekem erg leuk is.

Dat mijn score evengoed wat aan de lage kant is, heeft met meerdere dingen te maken. De belangrijkste is het feit dat de instrumenten, en dan met name de drie naast de gitaar, vandaag de dag een klein fortuin kosten en dat je die toch wel nodig hebt om écht alles te zien wat de game te bieden heeft. Daarnaast zijn de 3D models soms wat moeilijk aan te zien voor PS3-standaarden, zelfs als de animaties dan wel weer erg tof gedaan zijn. Aan de kern, het spelen van muziek, is echter niets op aan te merken. Dat werkt nog steeds fantastisch en zonder enig technisch mankement. Maar dat doen vrijwel alle delen en dan moet je toch ergens een standaard zetten, waarbij Metallica wat minder goed naar voren komt in mijn ogen door zijn minder diverse geluid. Ben jij echter een fan van die band of zoek je een nieuwe Guitar Hero-uitdaging, dan zul je prima met deze titel uit de voeten kunnen. Metallica’s tracks zijn immers veel langer dan de meeste genregenoten en bevatten veel meer variatie per nummer, waardoor je als ervaren speler veel meer geprikkeld en uitgedaagd wordt.

Conclusie:

Ook vijftien jaar na diens hoogtepunt is de Guitar Hero-formule er een die gewoon werkt. Dat dit deel een ietwat magere score krijgt, heeft dan ook helemaal niets te maken met de gameplay, die blijft staan als een huis. Het is de tracklist. Je kon van een game die Guitar Hero: Metallica heet natuurlijk verwachten dat het een focus op die band zou hebben, maar persoonlijk ging dat mij na een tijd vervelen. Ben jij echter gek op die band, dan kun je het zonder blikken of blozen kopen.

79/100

+
Nu nog aanschaffen is een duur grapje
Uitdagend voor veteranen
Dit blijft gewoon tof

–
Tracklist gaat snel vervelen