Het leven van een Trophy Hunter

Voor diegenen die net na een winterslaapje van ca. 20 jaar onder hun steen uitkomen: met Trophy Hunten wordt gedoeld op het bewust willen binnenhalen van Trophies of Achievements. Je weet wel, van die plaatjes die – vergezeld van een geluidje – tijdens het gamen af en toe rechts bovennin het scherm verschijnen wanneer je in de game iets doet waarvan de ontwikkelaar heeft bedacht dat je daar dan een (virtueel) complimentje voor moet krijgen. Het is dus in feite een systeem dat buiten de game staat en er slechts van de buitenkant losjes mee is verbonden. Veel gamers hechten dan ook totaal geen waarde aan Trophies of Achievements. Een ander deel vindt het wel geinig om wat van die dingen te scoren, maar meer ook niet. En nog weer een ander deel gaat er heel actief naar op zoek en laat het gamegedrag daar dus ook erg door beïnvloeden: de zogenaamde Trophy Hunters. 

Onlangs stond er op InsideGamer een leuk artikel van RuanMoleman over HOE je het beste kon Trophy Hunten. In dit artikel probeer ik een antwoord te geven op de levensvraag die zanger Nielson ons al stelde in zijn liedje ‘IJskoud’: WAAROM zou je dat doen?! 

Een game is als een vrouw

Eigenlijk laat de vraag waarom je zou moeten Trophy Hunten zich heel goed vergelijken met de vraag waarom je zou moeten trouwen. Er zijn zoveel leuke potentiële partners in de wereld (zowel voor de lange als de wat kortere termijn ;)) dat het op het eerste gezicht niet heel logisch lijkt om je bewust te beperken tot één partner voor de rest van je leven. Kom er maar weer in Nielson: Waarom zou je dat doen?! Na inmiddels alweer een hele poos getrouwd te zijn, vind ik die vraag steeds moeilijker te beantwoorden (nee hoor, geintje), maar ik doe een poging: door je vrijwillig voor de rest van je leven te beperken tot één partner, creëer je diepgang die je anders nooit zou kunnen bereiken. Maak je een maand lang alleen maar ruzie? Zuur, je moet samen door. En dus ga je in elkaar investeren op een manier die je nooit zou overhebben voor een One Night stand. Want hey, One Night stands horen leuk en spannend te zijn. Die moeten niet gaan lopen mutsen. Doen ze dat wel: hoppakee: op naar de volgende! Toch? Terwijl in die One Night stand wellicht een heel leuke echtgenoot/echtgenote schuil gaat… 

Zo is het – hoe gek dat ook klinkt – met gamen ook. Ik beschouwde games op enig moment als One Night stands. Ik was niet heel kieskeurig. Alles wat er een beetje leuk uit zag nam ik mee naar huis. Daar speelde ik dan wat mee en als het niet meteen waanzinnig leuk en spannend was, nam ik er weer afscheid van en zocht ik iets nieuws. Dit gedrag werd ook nog eens versterkt door diensten als PlayStation Now en GamePass. En heel vrolijk werd ik daar als gamer niet van. Het resultaat was namelijk dat ik nauwelijks een spel uitspeelde, als een halve junk altijd maar op zoek was naar die volgende hit en op enig moment geen enkel spel mij nog echt kon bekoren.

Less is more

Met de komst van mijn Playstation 5 heb ik mijn leven gebeterd en mijzelf gedwongen om van elk spel dat ik vanaf dat moment zou spelen, de Platinum Trophy (voor de niet-ingewijden: die krijg je wanneer je alle Trophies van dat spel hebt behaald) moest halen voordat ik aan nieuw spel mocht beginnen. Sindsdien vind ik het gamen weer (heel) leuk! Ik heb dit jaar 8 Platinum Trophies behaald en de goede rekenaars onder jullie kunnen daaruit afleiden dat ik dus bezig ben aan mijn 9e spel. Dat is niet zo ontzettend veel natuurlijk (Trophy Hunten kost namelijk tijd!) en dus moet ik heel selectief zijn in wat ik speel. Dat betekent dat ik voorafgaande aan een aanschaf altijd heel goed onderzoek of een game wel echt bij me past. Want ook van missers zal de Platinum Trophy moeten worden behaald! De kans op miskopen wordt daardoor dus beperkt. Je zult mij niet snel meer op goed geluk door de (al dan niet digitale) budgetbakken zien struinen en iets aanschaffen vanwege het leuke logo, die strakke screenshot of omdat ik er ooit wel iets aardigs over heb gehoord… 

Als ik vervolgens aan het gamen ben, haal ik niet alleen plezier uit de game zelf (het behalen van een level, het uitspelen van een hoofdstuk etc.) maar ook uit het scoren van de daaraan gekoppelde Trophies. Uit een game valt voor een Trophy Hunter dus gewoon meer te halen. Dat geldt voor het behalen van de Trophies an sich, maar ook voor het feit dat je voor veel Trophies dingen in een spel moet doen die je anders vermoedelijk niet had gedaan/geprobeerd. Je wordt daarmee gedwongen tot verschillende of andere speelstijlen en dat is doorgaans heel afwisselend/leuk. En omdat ik van mezelf dus niet aan een ander spel mag beginnen voordat ik die Platinum Trophy binnen heb, blijf ik ook mijn best doen op de moeilijkere Trophies waar ik anders al lang en breed was afgehaakt. Het kweekt in zekere zin dus committent/‘diepgang’. En na het behalen van die Platinum Trophy heb je ook echt het gevoel dat je alles uit een game hebt gehaald en je er ook nooit meer naar hoeft terug te keren. Dan voelt het ook een beetje als een beloning om weer een nieuwe game te mogen aanschaffen.

Niets is alleen maar leuk

Is het dan alleen maar leuk dat Trophy Hunten?! Nee, lieve kijkbuiskinderen, niets in het leven is alleen maar leuk. Trophy Hunten zeker ook niet. Dat ligt met name aan hele stomme/flauwe Trophies die alleen maar een berg tijd kosten. De ergste vind ik de zgn. New Game Plus-Trophies die je alleen maar kan halen in een tweede playthrough. Mijn ergste Trophy dit jaar was de Trophy voor het verslaan van de ‘True Final Millennium Tower’ in Yakuza: Like a Dragon. Daarvoor moest letterlijk uren en uren en uren worden gegrind. Vreselijk. 

Sommige Trophies zijn nog veel erger en vrijwel onmogelijk te halen. Vaak een ‘geintje’ van de ontwikkelaar. Ik kijk voordat ik een game aanschaf altijd of er dat soort Trophies inzitten. Zo ja, laat ik het spel aan mij voorbij gaan. Soms is dat heel jammer. Zo zou ik graag aan de slag met Kena: Bridge of Spirits. Maar ik weet dat er één Trophy is die vereist dat je het spel in de allermoeilijkste moeilijkheidsgraad uitspeelt (zou ik nog niet voor weglopen), MAAR die moeilijkheidsgraad komt pas beschikbaar nadat je het spel een keer hebt uitgespeeld. Tja, dáár heb ik dus geen zin in. 

Een andere moeilijkheid zijn Trophies die je alleen on-line kunt scoren. Ik ben niet van de on-line games. Als een game dus on-line Trophies vereist, laat ik hem in principe ook links liggen. Tenzij het te overzien is. Zoals bij Far Cry 6, daar moet je één basis in co-op veroveren. En daar moest dus een Playstation Plus-abonnementje voor worden aangeschaft. Dus ja, ik heb 8,99 euro afgetikt voor een Trophy… 

Het leven van een Trophy Hunter gaat dus niet altijd over rozen, maar toch wil ik niet meer terug naar de tijd waarin ik er losbandig op los gamede, games als wegwerpartikelen gebruikte, het als objecten zag die ik alleen maar op het uiterlijk beoordeelde… ok, volgens mij draaf ik wat door. Maar jullie snappen mijn punt. Probeer het eens. Het zou je zomaar beter kunnen bevallen dan je denkt.