RuanMoleman Vorige week was de kogel eindelijk door de kerk: ik heb een Xbox gekocht. Niet heel spannend, maar het is wel mijn allereerste Xbox ooit. Ik heb altijd bij kamp PlayStation gezeten en het was daarom een frisse ervaring om een keer van het groene kamp te kunnen snoepen.
Dit artikel was een tijdje terug al geschreven, toen ik Tielo’s artikel zag, leek het me de juiste timing om hem te plaatsen.
Ik heb nooit iets tegen Xbox gehad. De hele console-oorlog vind ik echt het domste wat er is. De enige reden dat ik alle PlayStations heb gehad en geen enkele Xbox heeft niks te maken met Xbox zelf.
Dat begon allemaal bij de PS2, die razend populair was. Door ervaringen bij mijn grote neef moest ik er ook een hebben. Voor mijn verjaardag vroeg ik een PS2 van mijn alleenstaande moeder. De arme schat wist niet dat het de 2e PlayStation was en kocht per ongeluk een PS1. Keurig opgevoed heb ik een jaar lang gewoon op de PS1 zitten gamen. De verjaardag erop kwam mijn moeder met haar redemption.
Als je eenmaal bij een kamp zit, is het gewoon lastig om te wisselen. De keuze om de PS3 te kopen werd meer bepaald door mijn vriendenkring die ook op PlayStation speelden. Maar met een PS1 en PS2 achter de rug was de keuze snel gemaakt. Om diezelfde reden heb ik nooit een Xbox écht overwogen.
Ik speelde met flinke regelmaat op de 360 bij een klasgenoot. Hordes wegmaaien in Gears of War of tot diep in de nacht gekke racebanen bouwen in Halo. Ik heb behoorlijk mee zitten snoepen van de Xbox-kant op deze manier, waardoor ik nooit het gevoel had dat ik iets miste op PlayStation.
Xbox Series X
Dat alles veranderde bij de Series X. De superieure software en hardware support van Microsoft in combinatie met Game Pass was ontzettend aantrekkelijk. Voor het eerst in mijn “gaming carrière” overwoog ik een overstap. Tóch ben ik voor PS5 gegaan want: vette exclusives, een hele vriendenlijst en het bezit van 50+ digitale games in de PS Store. Daarbovenop had de Series X gewoon weinig te bieden bij lancering qua games, laten we eerlijk zijn.
Gedurende het afgelopen jaar heeft Microsoft dat goed verbeterd. De historische aankopen van Actiblizzard en Bethesda tekenen een rooskleurige toekomst voor de console. Steeds meer games kwamen naar Game Pass en dat gaf me jeuk. Die jeuk werd me afgelopen weken te veel toen er een Series X beschikbaar was bij een webshop. Het was tijd om uit te breiden. Een weekje verder heb ik de nodige eerste ervaringen opgedaan en de het verschil tussen de twee consoles is eigenlijk niet heel bijzonder. Wél opvallend is de speelervaring die Game Pass met zich meebrengt en dat is niet altijd positief.
Het bos niet meer zien
Vanzelfsprekend ga je als eerste games downloaden op je nieuwe Xbox. Je hebt immers 400+ games aan je voeten liggen. Een beetje Forza Horizon 5, Psychonauts 2, een paar indies zoals Unpacking of The Pedestrian. Voor Forza Horizon 5 überhaupt geïnstalleerd is staan er 19 andere games in de wachtrij, geweldig!
Is het echter wel zo geweldig? Waar moet ik beginnen? Op PS5 heb ik met mijzelf de afspraak om 1 game per keer te spelen, hooguit een multiplayergame “on the side”. Deze regel heb ik gemaakt om meer focus op games te hebben. In het verleden merkte ik altijd dat ik games niet afmaakte als ik meerdere tegelijk speelde. De focus werd verdeeld over meerdere games waardoor ik de rode draad kwijtraakte en niet meer “in de game” zat.
Hoe gaan 20 nieuwe games hierbij helpen? Eigenlijk niks. “Maar Ruan, je hoeft ze niet allemaal te checken.” Ja, dat weet ik. Maar het is zo verleidelijk om al die games uit te proberen. Games die je altijd al hebt willen checken staan nu gewoon stuk voor stuk klaar om gespeeld te worden. Ik heb echter geen enkele game gefocust gespeeld door het grote aanbod.
Quick Resume
Dat wordt nog lastiger met Quick Resume. Een van de grootste gimmicks van de Series X, maar wel een gimmick die het doet. Met Quick Resume kan je een stuk of 7 games als het ware in stand-by zetten en opstarten in secondes. Hierdoor kan je veel makkelijker van games wisselen, gezien er 6 op stand-by staan die direct opgestart kunnen worden zonder echte laadtijden. Dat wisselen gaat heel makkelijk, misschien zelfs iets té makkelijk.
Je kan je natuurlijk al voorstellen waarom. Als je 20 games geïnstalleerd hebt en ook nog eens makkelijk kan wisselen tussen die games, raakt de focus behoorlijk verloren. Ik merk dat ik veel wispelturiger ben op Xbox. “Effe een paar racejes doen in Forza, daarna misschien verder met Psychonauts 2.” Het is verschrikkelijk, het tegenovergestelde van wat er op PS5 gebeurt. Daar koop ik mijn games en speel ik ze uit. En juist het “kopen” heeft voor mijn gevoel een grotere impact. Toevallig iets waar Tielo gisteren iets vergelijkbaars over schreef.
Games kopen vs. huren
Er is een bepaald effect wat ik ervaar als ik niet games koop maar gratis ontvang. Zij het PS Plus-games of Game Pass-games. Doordat ik er niet mijn welverdiende knaken aan uit heb gegeven ben ik er minder serieus mee bezig. Het is meer “checken” dan “erin duiken”. Had ik Forza Horizon 5 net zo willekeurig, in korte sessies gespeeld als wanneer ik er 60 euro voor uitgegeven had? Ik kan er maar op 1 manier achterkomen en dat zal vrijwel nooit gebeuren.
Ik ben geen verzamelaar van fysieke games, dus dat argument houdt niet op. Maar ik kan me geen reden bedenken om een game los te kopen als deze op Game Pass staat. Er is een soort band die je maakt met de game die je koopt. Je hebt een bewuste keuze gemaakt om aan deze game te beginnen, dus je hele mindset wordt erop afgesteld. Dat is een sterk verschil met het shop-till-you-drop-effect dat je hebt als je de Game Pass-catalogus bekijkt.
Meer opties
De Xbox en haar Game Pass-snackmuur hebben mij dichter bij games gebracht die ik normaal gesproken misschien nooit zou spelen. Denk aan Psychonauts 2. Hij leek me wel interessant, maar of ik er de volle mep voor wilde betalen? Ook onbekendere indies kom ik nu mee in aanraking en dat is erg tof.
De vraag die prangt is of het een positief effect heeft op hoe ik met games omga. Door alles tegelijk te spelen speel je in essentie eigenlijk niks. Ik heb 20 games geïnstalleerd en alle games nog niet eens gespeeld. Tóch zit ik weer rond te neuzen in de Game Pass-lijst om te kijken wat ik nog meer kan downloaden. Dat is eigenlijk te gek voor woorden. Ik snap dus ergens wel dat Sony vindt dat exclusives op dag 1 naar PS Plus brengen hun games devalueert. Doen ze het uiteindelijk om geld? Absoluut. Ik ben daarom huiverig met het nieuwe PS Plus. De Xbox is inmiddels al een snackmachine geworden waar ik met regelmaat geweldige games speel, maar als ik voor een gefocuste ervaring ga, merk ik dat ik toch weer de PlayStation opstart.
Afijn, misschien is het nog de honeymoon-phase en krijg ik later weer m’n focus terug. Een ding is wel geweldig. Met de overbodige luxe van een Switch, PS5 en een Series X kan ik nu enthousiast zijn voor elke mogelijke aankondiging. Daarbij hoef ik geen Xbox-games te halen, die komen toch wel op Game Pass, ten goede en ten kwade.
Ik had het onder Tielo z’n stuk al neergezet dat ik min of meer hetzelfde zou ervaren waarschijnlijk. Ik heb het meegemaakt met de omgebouwde PS1 en toen ik redacteur was en vele games kreeg: als het even saai is, wat bij heel veel games in het begin is, of als even vastzit, dan ben je snel geneigd iets nieuws te pakken.
Je verbindt jezelf vaak voor tientallen uren aan een game en als die in het begin niet super tof lijkt en je hebt beschikking over tig andere games, is het logisch dat je even verder kijkt. Bij TV-streamingdiensten is het bij films vaak een uurtje of twee, dus dan is de drempel om verder te kijken lager.
Persoonlijk speel ik sinds een aantal jaar iets van 10-15 games per jaar. De grote titels doe ik meestal wel een paar maandjes over. Voor mij zou een overkill aan gratis aanbod juist leiden tot verveling. Nu ga ik meestal lekker in een game op en speel ik meestal twee games (Switch en PS) tegelijk.
Overigens heb ik zelf nog nooit een Xbox gehad. Sterker nog, ik denk dat ik slechts twee/drie keer in mijn leven in totaal op een console van Microsoft heb gespeeld. In mijn omgeving had iedereen eigenlijk altijd een PS en de exclusieve games van Sony hebben bij mij een lichte voorkeur. Al heb ik wel eens met jaloezie gekeken naar de eerste Gears of Wars games.
Het is precies wat je zegt. Het overkill aan aanbod leidt een beetje tot verveling. Ik merk dat ik steeds meer terugkom op de PS5 doordat ik daar gewoon actiever bezig ben met enkele games.
Het is in ieder geval fijn dat ik “gebakken” zit met toekomstige games, gezien het huidige aanbod exclusives ietwat karig is. Forza is leuk voor een paar racejes, maar niet meeslepend. Halo: Infinite ga ik pas spelen als die co-op er ooit komt maar dan nog sta ik niet te popelen om die game te gaan spelen. En dan heb je eigenlijk wel de “klappers” gehad die in het afgelopen jaar zijn verschenen.
Ik mis gewoon een Horizon Forbidden West- of een God of War-game. Dat gaat goed komen met Bethesda’s Starfield en andere toekomstige games. De vraag is alleen nog of ik die games wél gefocust zal spelen, gezien deze ook “gratis” worden voor me.
Ik had verwacht dat ik de PS5 een aantal weken, dan wel niet maanden, zou aanraken. Dat bleek wel mee te vallen achteraf.
Persoonlijk vind ik het argument wat dom. Je omschrijft dat je met jezelf afgesproken hebt dat je maar 1 game en 1 multiplayer speelt op de ps5. Dan doe je dat toch ook op de gamepass? Persoonlijk vind ik de gamepass fantastisch, ik heb games gespeeld die ik niet zo snel zou aanschaffen maar erg leuk vind. Zelfde met Netflix, soms zie je films waarvan je niet zou verwachten ze leuk te vinden.
Twee zielen, 1 gedachte!
Leuk geschreven en uiteraard herkenbaar. Weet je waar het mij ook aan doet denken, gamen op de PC. Dat heb ik decennia lang gedaan maar uiteindelijk was het mij meer te doen om een game zo mooi en goed mogelijk te laten draaien dan de game zelf, zo zonde.
Ik onderken overigens helemaal dat mijn idee over dit soort zaken ongetwijfeld met mijn leeftijd te maken heeft. Ik vind streaming sites voor muziek dan ook verschrikkelijk met hun play lists met “meer van hetzelfde” terwijl het opzetten van een cd of lp een totaal ervaring is waar de artiest een verhaal vertelt of een concept neerzet dat zorgvuldig gekozen is.
Bij Gamepass dacht ik altijd, maar je kan Gamepass toch niet spelen, het gaat toch om de games en daar hoor je veel Xbox gamers niet over, maar nu snap ik het wel, ze spelen inderdaad Gamepass. Nouja, je kan Gamepass altijd laten verlopen en gewoon de mooie games die exclusief op Xbox uitkomen kopen toch, dan is het net zo leuk.
Zelf heb ik ook overwogen om een Xbox erbij te kopen maar ik speel nu al veel op de PS5 en wil ernaast ook nog andere dingen doen dus voorlopig doe ik het nog niet. Hebben ze aan het einde van deze generatie een collectie exclusives en ik voel de behoefte om die te spelen dan koop ik er wel eentje.
Ik zie graag een vervolgartikel hoe de console bevalt na de wittebroodsweken.
Zoals ik al bij Tielo zijn artikel schreef had ik vorig jaar een jaar Gamepass genomen. In die tijd heb ik voornamelijk spellen uitgeprobeerd waar ik al interesse in had, maar nog niet zeker wist of het wat voor mij was. Sommige spellen die me bevielen, heb ik later voor de PS4 gekocht, zoals My Time At Portia, Dead Cells en Remnant: From The Ashes.
Dat er teveel is om te spelen klinkt wel bekend, maar ik heb er toch nog wat spellen tussen gevonden die ik anders nooit geprobeerd zou hebben. Dus ja, dat jaartje was wel leuk, maar daarna had ik het wel gezien eigenlijk.
Leuk om te zien hoe jij en Tielo over ongeveer hetzelfde probleem schrijven maar er toch een eigen draai aan weten te geven, knap gedaan!
Ik vind beide consoles tof, ben begonnen met de 360 (want daar gamede mijn vriendengroep op), daarna de xbox one en vervolgens een PS4 Pro.
Ik herken je punt van het maar één game tegelijk willen spelen maar al te goed. Voordat ik afstudeerde gamede ik nog meer online met vrienden en was er tijd zat om verschillende dingen tegelijk te spelen (en boeide het mij minder als een aankoop het niet was). Na mijn afstuderen een paar jaar geleden leerde ik mijn vriendin kennen en begon ik fulltime te werken. Daardoor werd de tijd die ik voor gamen had sowieso aanzienlijk minder en legde ik multiplayer aan de kant.
Het is dus eigenlijk meer van kwantitatief naar kwalitatief gegaan voor mij: ik besteed nu veel meer aandacht aan het beslissen of die ene game iets voor mij is en die krijgt dan de volledige aandacht. Diensten zoals Gamepass vind ik een prima toevoeging aan het gamelandschap maar ik zou er veel te overprikkeld van raken.
Nu focus ik mij op een goede singleplayer game en tegen de tijd dat ik die heb afgerond is de nieuwe release die ik op het oog had alweer in de aanbieding in de store 🙂