Gentleman-G Op zoek naar de vrijheid en ontsnapping dat gamen moet zijn
Het jaar was 1998, ik zat in pyjama als 6-jarige te kijken naar Fox Kids. Voor het eerst waren Ash en zijn partner Pikachu op het televisiescherm te zien. En sinds die speciale ochtend waren mijn gamedagen begonnen! Niet veel later startte ik voor het eerst Pokémon Red via mijn GameBoy Pocket, en was Squirtle mijn eerste pokémon. Dagelijks bevond ik mij in een waanzinnige fantasiewereld die mijn eigen was, zoals de Kanto regio, en later ook Johto in Pokémon Crystal. Ik was simpelweg gelukkig in mijn bubbel, waar ik in mijn eigen tempo een gamewereld kon ontdekken. Hakuna Matata.
Nu in het heden probeer ik bij te blijven met interessante releases, maar game ik jammer genoeg vooral benauwend en gehaast. Interessante titels moeten snel plek maken voor de volgende. Ik heb de eerste Marvel’s Spider-Man nog niet eens gespeeld, ik ben nog lang niet klaar met Breath of the Wild, en de vervolgen van deze games staan al in mijn nek te hijgen! Waarom laat ik mij opjagen door alles en iedereen. Waar is die bubbel van vrijheid en rust van vroeger gebleven? Juist datgene wat gamen zo fijn maakte.
Gamen in een bubbel
Pokémon, Kingdom Hearts en The Legend of Zelda: Breath of the Wild zijn de beste voorbeelden wat een fantasiewereld voor mij moet zijn. De immersie van personalisatie, gamewereld, en gameplay is zo sterk dat ik echt het gevoel heb, dat ik een eigen avontuur beleef. En zodoende mezelf ook echt kan afsluiten van de echte wereld. Al die games – en Pokémon in het bijzonder – bieden ieder een vorm van fantasie dat ik nergens anders kan vinden. Zodoende is gamen heel uniek en belangrijk als hobby, want het biedt de ultieme ontspanning en ontsnapping van de realiteit.
Ik had vroeger enkel oog voor de Nintendo handhelds. De jaren vestreken van GameBoy Pocket tot de Nintendo DS, en later de Nintendo Switch. De druk om haastig te gamen werd steeds groter. Met PlayStation games, als Red Dead Redemption of een Arkham City, en Nintendo games als Twillight Princess of Super Smash Bros., wist iedereen wel weer een game aan te raden waar ik iets mee moest doen. Maar dat was niet hoe ik games speelde. Ik ontdekte alles op mijn manier en speelde het dan ook in mijn tempo. Ik had niet het gevoel dat ik achterliep of dat ik iets miste, want ik zat goed in mijn bubbel. Maar deze mist voor mijn ogen verdween met de Nintendo Switch, en alle reeds uitgebrachte games die ik plots moest en zou gaan inhalen! De deur ging open naar de wereld van vergeten games en aankomende Nintendo gamereleases. En ik begon aan een onmogelijke inhaalslag in een wereld die ik niet had moeten betreden.
Onmogelijke inhaalslag
Door het game-aanbod op de Nintendo Switch begon mijn hart sneller te kloppen. De games lagen voor het grijpen en Breath of the Wild, was dus een van de mooiste avonturen wat een game mij ooit heeft geboden qua avontuur. Om nog maar te zwijgen over Pokémon Shield en later de bijbehorende DLC. Zo nu en dan struinde ik ook nog marktplaats af voor retro-klassiekers als Golden Sun, The Legend of Zelda: A Link tot the Past, en MegaMan Zero voor op de GameBoy Advance. Er ging maar één luchtalarm af in mijn hoofd met de volgende boodschap: Hoe heb ik al dit moois kunnen mislopen in de afgelopen jaren?! Ik kocht games, speelde games tot een kwart, en wilde dan alweer een volgende kopen of starten. Ik had gewoon honger naar games. Ik had het grootste speelplezier, tot mijn ogen werden geopend en besefte hoe groot al die games wel niet waren qua tijdsduur en content. Als je er echt van wilt genieten duurt Breath of the Wild minstens 50 uur. Pokémon Shield gooit ook nog een 30 uur aan content erbij. Dan heb ik ook nog eens de remake van Link’s Awakening klaarliggen en, ondertussen kam ik met de vraag, waarom ik eigenlijk nooit een PlayStation heb gekocht? Want hoe kan ik anders Kingdom Hearts 3, de Final Fantasy 7 Remake, of de gehele Arkham-serie spelen?
Gamen was niet langer ontsnappen van de wereld en een avontuur starten in een mystieke wereld. Gamen was snel uitspelen en bijbenen van alle gemiste games en de aankomende gamereleases. Iedere week moest ik doorspelen, want mijn backlog werd natuurlijk wel steeds groter. Ook omdat er alweer een nieuwe game voor dat weekend op de deurmat lag. Is dat wat gamen moest zijn tegenwoordig? Gamen tot je vastgeroest zit aan je controller?
Tijd om weer die bubbels te blazen
Met geluk wist ik dit jaar ook een PlayStation 5 te bemachtigen, dus je begrijpt dat ik weer een aantal games eindelijk kon spelen. Waar ik echt van heb genoten was Kingdom Hearts 3, en dat was één grote fantasierijke plezierrit. Echter toen ik Arkham Knight aan het spelen was, werd ik zo nerveus en ongeduldig. De game was tof, en deed alles wat Batman spannend en duister maakte, maar er kwam geen einde aan! Ik had geen oog voor de wereld, de zijmissies en hoe goed de villains waren. Ik zag alleen hoe langzaam de procentuele progressie groeide. Hier had ik zo geen tijd voor!
Het was die gedachte toen ik eindelijk realiseerde dat dit ongezond gamegedrag niet langer kon, en helemaal niet bij mij paste. Was het niet ooit de kracht van een game om mijzelf glorieus te verliezen in een of ander mysterieus game-avontuur? Waarom heb ik mijzelf zo laten opjagen de laatste tijd, en voor wie?
Ik herinnerde mij mijn jongere ik, toen ik met Pokémon Crystal voor het eerst op avontuur ging in Johto. Ik herinnerde mij de vreugdedans die ik maakte toen ik Kingdom Hearts 358/2 Days voor de Nintendo DS tegenkwam in de Free Record Shop. Gamen betoverde mij destijds met die magische verbeelding van rust en alle tijd nemen om te gamen. Zoals die zonnige ervaring van Kingdom Hearts 3. Die gamewerelden waren beeldschoon en ik wilde daar gewoon niet weg. Dat was sinds jaren weer eens zorgeloos gamen.
Daarnaast was die onwetendheid van vroeger bijna een gift, omdat je enkel speelde waar je echt tijd in wilde stoppen en niet omdat je, voor je gevoel, moest bijblijven met de rest. Dus ik nam een diepe ademhaling, een slok whiskey en besefte mij, dat het weer tijd werd om weggeblazen en betoverd te worden door games. Om zen te gamen in die bubbel van vroeger.
Gamen is weer vrijheid voor mij
Tijdens de zoektocht naar hoe ik weer ‘gezond’ kon gamen, kreeg ik als verjaardagscadeau van mijn vriendin de game, Triangle Strategy. Het liefst speel ik verhalende games en daarnaast spraken de HD-2D graphics mij ook zeker aan – een beetje old-school Pokémon gevoelens kreeg ik erbij.
Triangle Strategy was iets nieuws en fris qua gameplay en verhaal. Het tempo lag heel erg laag in de gameplay en verhaallijn. Deze game was dan ook het perfecte medicijn tegen mijn gamehaast. Het is een onbekende gamewereld met veel diepgang, een heerlijke soundtrack, maar bovenal ervoer ik de vrijheid en immersie waar ik zo naar verlangde. Eindelijk is gamen dus wat het weer moet zijn! En nu zorgen dat we dit volhouden.
Ondertussen liggen er dus nog wel tal aan games op mij te wachten. Maar doordat ik dus weer in een rustig gametempo zit, word ik ook weer enthousiast van het voor een eerste keer games starten die ik nog nooit heb gespeeld. Gamen is gewoonweg tijdloos, dus ik kan altijd nog afreizen naar een gamewereld van 30 jaar geleden. Zo kijk ik erg uit naar retrogames als Golden Sun, Metroid: Zero Mission, Castlevania of Marvel’s Spider-Man.
Sinds tijden is gamen dus weer die persoonlijke bubbel geworden, maar nog belangrijker liggen het tempo om te gamen veel lager. Zoals vroeger start ik weer gewoonweg games die op mijn pad komen en mij aanspreken wanneer ik daar zin in heb. Eenmaal een game gestart, probeer ik hem ook echt helemaal uit te spelen. Zo kan ik weer met een frisse verhaallijn starten in een volgende game.
Voor nu kijk ik heel erg uit naar Octopath Traveler 2 en Pokémon Scarlet. Het is heel lang geleden dat ik weer eens echt uitkijk naar een nieuwe release en er echt voor wilt gaan zitten. Dat is wat gamen voor mij weer is geworden: mijzelf verliezen in een bubbel, genieten van een mystieke gamewereld, en gamen in het tempo dat ik zelf bepaal. Gamen is weer een avontuur geworden.
Ik denk dat je als kind de middelen niet hebt om veel games te kopen, dus verlies je jezelf veel eerder in die ene game.
Ik herken het gehaast wel een beetje en ook het feit dat je games maar half speelt. Daarom speel ik tegenwoordig ook bijna alle games uit (meestal wel twee tegelijk, een handheld en een console) en begin ik daarna aan een nieuwe. Ik heb me er bij neergelegd dat ik hierdoor niet alles kan spelen, maar dat vind ik niet erg.
Ben ook wel iets selectiever geworden in m’n keuzes, waardoor ik veel net niet toppers laat liggen. Ja dan mis je wel wat, maar dan geniet je meestal meer van de games die je wel speelt.
Ik doe vaak maanden over een game. Elden ring ben ik bijv. al een maand of vijf mee bezig. Dat had ik destijds met Breath of the wild ook. Ik denk dat ik daar een maand of acht/negen over gedaan heb.
Dat is inderdaad wat ik nu ook gewoon doe, selectiever gamen en minder let op de hype van nieuwe releases. Dan maar een goede game pas over een paar jaar proberen.:)
Ja de echt toffe games verjaren toch niet zo heel snel.
Het gehaaste herken ik wel. Ik heb jaren lang vooral mmorpg op de pc gespeeld en sinds deze console generatie pas echt volop in de single player games gedoken. Toen ik mijn xbox haalde met de launch was het het ene na het andere spel wat ik installeerde vanuit gamepass en kocht heel veel spellen in de sales wat me interessant leek. En was dan soms net als een klein kind die zijn oude speelgoed liet liggen als ik nieuwe had. Nadat ik begin dit jaar ook een ps5 kocht vooral om Horizon forbidden west te spelen ben ik het anders gaan aanpakken. Ik speel nu in principe 1 spel op de xbox en 1 op de playstation en ik hou op een lijst bij wat ik speel en wanneer ik het uitspeel. Sindsdien speel ik steeds meer uit en heb ik minder last van het nieuwe spel is beter dan mijn backlog principe en geniet ik ook meer als ik game. Voelt veel relaxter.
Herkenbaar. Dat is de reden dat ik mezelf dwing om alles wat ik speel te platinumen. Al is dat ook geen waterdicht systeem, hoor, want soms ga ik dan gewoon in een ongezond tempo op jacht naar die platinum en dan ben je alsnog gehaast aan het gamen, maar toch helpt het iets (dat je niet in zes halve games zit en niets uitspeelt omdat de volgende hype zich weer heeft aangediend). Geniet van de gevonden rust!
Dankje, doe ik zeker. Denk ook wel dat de grootste genoegdoening is, wanneer je platinum behaalt. Iets wat mij inderdaad dan weer te lang duurt, maar dan heb je wel echt alles uit de game-ervaring gehaald!
Oh man, wat een steengoede blog en wat ontzettend herkenbaar. Zo fijn om dit ook eens van iemand anders te horen. Thanks voor het delen!
Dankjewel! Gelukkig herkennen anderen zich ook hierin. 🙂
Goed stuk en herkenbaar! Dank voor het delen.
Zoals al eerder door Luigi1985 aangehaald zijn de financiële mogelijkheden een belangrijke reden. Vroeger als ik kind moest ik het doen met 2-3 games per jaar. Daar zaten zelf mediocre games tussen, maar aangezien je niet even iets anders kon kopen speelde ik die game toch meermaals uit. Iedere hoekje werd uitgekamd.
Een andere belangrijke oorzaak vind ik het internet en dan met name de smartphone. Heb er hier al eens eerder iets over geschreven. Tegenwoordig heb je zoiets als instant gratification. We zijn altijd up-to-date over alle games. Walkthroughs, digital foundry, nieuws, leaks, etc. Vroeger moest ik het doen met een maandmagazine (PU) en een keer in de week een gameprogramma van 30 minuten op tv (Gammo).
Ik ben het plezier in gamen hierdoor helemaal kwijtgeraakt, maar heb het teruggevonden door mijn leven weer een beetje in te richten als vroeger. Ik heb een smartphone omdat je er niet aan ontkomt, maar gebruik hem thuis niet. Alleen als telefoon. Dus dat ding ligt op een vaste plek in de kamer. Verder heb ik geen social media, zit er een timecap op mijn browser en heb ik verder ook geen nieuwsapp. Internetten doe ik dus, net als vroeger, voor een halfuurtje op een vaste pc. Scheelt bakken met tijd en snelle afleiding!
Verder heb ik geen backlog en geen Gamepass. Ik speel een paar games per jaar. Zelda BotW moet ik nog steeds aan beginnen, Tears of the Kingdom volgt waarschijnlijk pas over een paar jaar. Net als vroeger.
Dank! Fijn om te horen dat meer mensen hiermee struggelen. Altijd up to date zijn over van alles is vaak ook de reden dat iets ervaren als games, ook snel kan gaan tegenstaan. Vroeger met 40 euro in de hand, de winkel binnengaan, en maar blijven staren tot je èèn nieuwe game had gevonden, bracht zo veel meer rust met zich mee. Daar moest je het gewoon even mee doen haha.
Dit is wel herkenbaar, ja. Toen ik jong was en mijn eerste Super Nintendo en later mijn PlayStation had, had ik nog niet veel geld. Ik had natuurlijk nog geen werk en ik kreeg niet zo heel erg veel zakgeld. Achteraf was ik wel blij met dat laatste. Ik had een beetje het idee dat ik wat meer bewust was van de waarde van geld dan sommige anderen in mijn klas die veel meer kregen.
Afijn, ik kon logischerwijs niet veel spellen voor de Super Nintendo kopen, dus wat ik had werd regelmatig opnieuw opgestart. Dat gold ook voor de beginperiode van de PlayStation. Een toenmalige vriend had de zijne omgebouwd en kwam met het ene na het andere spel thuis, maar echt iets uitspelen gebeurde totaal niet. Zonde vond ik dat.
Een paar jaar later begon ik met kranten en folders bezorgen en nog weer later werk bij een caravanbedrijf, waardoor ik meer te besteden had. Ik merkte dat ik steeds meer in dezelfde val trapte als die vriend met zijn omgebouwde PlayStation. Ik kocht meer dan eerst, maar ik speelde niet alles.
Tegenwoordig is het helemaal erg. Ik koop veel meer dan ik kan spelen, maar het zijn wel vaak dingen die ik echt wil hebben. Het is wat dat betreft meer verzamelen geworden. Het probleem is dat ik nu van alles door elkaar speel en regelmatig alleen even snel de eerste twee uur om te kijken of het wat is. Toch heb ik af en toe wel dat een spel me zó pakt dat ik het meteen uit wil spelen. Het meest recente voorbeeld is Steelrising. Die bleek voor een soulslike erg makkelijk en speelde zó lekker weg dat ik gewoon door wou. Ik hoop dat dat dit jaar nog minstens twee keer gebeurt, namelijk met Gotham Knights en God Of War: Ragnarök. We gaan het zien.
Mooi stukkie. Lekker herkenbaar en het leest lekker weg.
Heel herkenbaar en tof beschreven. Vroeger had ik enkel wat diskettes met games er op, eens in de zoveel tijd kwam mijn oom soms wat nieuwe games op de computer zetten. Dit was echt magisch en super spannend, want iedere nieuwe game was voor mij een uitstapje naar een onbekende wereld en creëerde (bleek later) vaak een kleurrijke herinnering die ik niet had willen missen. Toen speelde ik games en zelfs demo’s keer op keer tot op de laatste byte uit. Nu heb ik zoveel games dat zij hun waarde verliezen, ik leg spellen al snel aan de kant, ervaar weinig nieuwe ervaringen en merk dat ik over het algemeen snel mijn geduld en aandacht verlies bij veel spellen.
Ik ben te verwend, heb te veel gezien, te weinig tijd en ervaar gamen helaas niet vaak meer als iets magisch. Open-wereld spellen trekken mij steeds minder, de kleinere lineaire titels des te meer. BotW was de laatste echt grote titel die ik heb uitgeplozen, dit omdat ik diens wereld ‘s avonds in bed beetje bij beetje kon onderzoeken. Voor de rest geniet ik meer van games als Darkwood, Inside, Unravel en bijvoorbeeld Celeste.
Dank voor dit toffe artikel!
Dank voor de reactie! Begrijp ook helemaal wat je zegt qua kleurrijke herinneringen. Als ik terugdenk over de demo van Toy Story 2 op de pc, word ik helemaal happy! Nu ga ik ook enkel nog games kopen voor die magie en waarde, dat ik uit de game wil halen.
Ik verkies ook steeds vaker lineaire games boven open wereld-games. Speelt veel fijner.
Ben het hier 100% mee eens, speel heel relaxt om lekker te ontspannen. Dat ik dan niet zo “goed” ben in games of er langer over doe, vind ik dan ook helemaal niet erg. Heerlijk om lekker rond te wandelen, exploren en er de tijd voor te nemen!