Luigi1985 Cijfers en statistieken: ik ben er dol op. Mijn vader nam vroeger regelmatig de Voetbal International mee. In plaats van de artikels over mijn club te lezen, bladerde ik altijd direct door naar de pagina vol statistieken. Als ik schaatsen op TV kijk, kijk ik meer naar de klok dan naar de mensen die daadwerkelijk aan het schaatsen zijn. Bij het hardlopen houdt mijn horloge bij wat mijn snelheid, hartslag en afstand is en heb ik sinds kort ook een speciale pod die onder andere mijn verticale oscillatie bijhoudt, zegt wat mijn staplengte is en me vertelt hoe lang mijn grondcontacttijd is.
Tegenwoordig worden we dankzij het internet ook met cijfers om de oren gegooid wat betreft films, tv-series en games. Iedere idioot kan een film, serie of game beoordelen en elk medium doet hetzelfde. Vaak komen er dan gemiddelden uit en die kunnen dienen als leidraad voor de keuze van je game, film of serie. Veel mensen zullen zich er niet door laten leiden, maar eerlijk gezegd doe ik dat wel. Ik zal jullie in dit artikel uitleggen hoe.
Films en tv-series
Het is een regenachtige zondagmiddag, een uurtje of drie en je vriendin stelt voor om voor het eten nog even een film op te zetten. Als ik haar de volledige controle over de keuze geef, dan wordt Netflix of Amazon geopend en wordt de eerste beste film aangeklikt waarvan de afbeelding er niet gewelddadig en enigszins gezellig uitziet. Om te voorkomen dat we of twee uur lang naar een saaie vrouwenfilm zitten te kijken, graai ik direct naar de afstandsbediening en heb ik mijn telefoon met de IMDB app in de aanslag. Mijn vriendin voelt de bui al hangen: dat wordt weer half Netflix afstruinen naar iets nagenoeg onvindbaars: een goede film die we nog niet hebben gezien. Aan welke criteria moet deze voldoen?
Het is eigenlijk heel simpel. Zitten de metascore (de score van critici) en de overall score (de score van het publiek) dichtbij elkaar, dan kan je bij een score van 7.0 of hoger gerust de film gaan kijken. Negen van de tien keer vind ik de film dan vermakelijk. Bij hoger dan een 8.0 heb je meestal wel een topper te pakken. Ligt de metascore een stuk hoger dan die van het volk? Dan moeten de alarmbellen afgaan en betekent het meestal dat het een saaie arthouse film is waarin niets gebeurt, maar waarbij critici hoge scores geven omdat acteerprestaties goed zijn, er ‘zo’n mooie boodschap in zit’ of de film zo mooi geschoten is.
Ooit was ik in de bioscoop naar een Aziatische film die als Metascore een 9.6 kreeg. Waarom zo hoog? Geen idee. Ik heb me zelden zo verveeld bij het kijken van de film. Er zat een scene in van ruim tien minuten waarin je enkel een close-up zag van een huilende vrouw aan een tafel. Dat op een film van twee uur… Recentelijk keek ik ook Roma, een dodelijk saaie film. Metascore wederom 9.6. Hier zag ik wel dat het op een bijzondere manier gefilmd was, maar kom op zeg… ik kijk een film ter entertainment en niet als een stukje kunst. Sowieso verdenk ik critici ervan dat ze elkaar napraten over hoe mooi en goed bepaalde films, boeken en series zijn, omdat zij denken een bepaalde boodschap gevonden te hebben, die ik als kijker of lezer blijkbaar gemist heb. Onzin, lulkoek, bullshit.. Hier lijken zij het publiek soms af te schilderen als simpele boeren (no offense boeren, jullie zijn top) die het niet snappen.
Daarom is het andersom vaak realistischer. Als het publiek een hogere score geeft, dan de metascore, dan zit het qua entertainmentwaarde meestal wel snor. Zeker als je dan films gaat kijken die boven de 7.0 scoren. Komedies mogen overigens wel aanzienlijk lager scoren, zeker omdat ik wel van platte en grove humor houdt. Ja, zelfs om New Kids Turbo lig ik op de grond van het lachen. “Dat was gotverdomme een lieve hond jonge!” Nog een kleine tip bij films: de score die een film vlak na release op IMDB heeft, gaat meestal nog wel flink naar beneden.
Bij series liggen de scores meestal een stuk hoger. Als je daar een mager zeventje pakt, kijk je doorgaans een matige serie. Tussen de 8.0 en 8.6 zijn meestal aardige series, maar met niet al te realistisch overkomende en pakkende personages. Het zijn vaak de wegkijkseries waarbij je niet echt meeleeft. Ga je boven de 8.6, dan kom je wel bij de toppers uit en boven de 9.0 dan zit je bij de ‘super hype series’ zoals Breaking Bad en The Wire.
Games
In het bijzonder bij games geeft de beoordeling vaak stof tot eindeloze discussies tussen de zogeheten fanboys. Pietje heeft een PlayStation en Jantje heeft een Xbox. Een Xbox exclusive krijgt een 9.5 en het is vooral Pietje die zich hier iets van aantrekt, want dat kan natuurlijk nooit, zo’n hoog cijfer. Pietje heeft de game niet gespeeld, maar besluit bij Metacritic wel een 1.0 te geven. Om die reden kijk ik bij games nooit naar de beoordelingen van de gamers zelf, maar juist naar die van de critici, die vaak een aardig handvat geven of je een game wel/niet moet aanschaffen en veel objectiever zijn. Oke, uitzonderingen daargelaten, want we weten allemaal dat een bepaalde Nederlanse gameswebsite *kuchinsidegamerkuch* door Sony gerund wordt (grapje natuurlijk), maar over het algemeen kan je van de critici wel op aan.
Het enige wat er de afgelopen jaren (misschien wel vele jaren) aan de hand is, is dat de beoordelingen vaak veel te hoog zijn, waardoor er slechts een er kleine range aan cijfers is voor de toppers. Voor mijzelf betekent dit eigenlijk dat ik vrijwel alleen maar videospelletjes koop die een 8.5 (liefst 9.0) of hoger hebben. Spellen met een 7.0 of 7.5 komen er bij mij nauwelijks in, omdat ik daarbij al weet dat de game-ervaring echt een stuk minder goed is. Cijfers lager dan een 7.0 denk ik niet eens over na, ook al is het een Mario- of Zeldagame. Daar komen namelijk meestal al echte gebreken in naar voren, zoals een slechte besturing, vastlopers, etc.
Games met een 8.0 tot 8.5 op Metacritic zijn bijvoorbeeld Mario & Rabbids (8.5) en Paper Mario & The Origami King (8.0) zijn voor mij games die eigenlijk op het randje zitten dat ik ze nog wel spelen. Het zijn de games die ik ‘vermakelijk’ noem, maar waar ik niet echt warm of koud van word en moet je kijken naar hoe hoog ze scoren! Maar men lijkt niet meer terug te kunnen, want als je games van dit kaliber een 6.5 of 7.5 gaat geven, wat prima cijfers zijn tijdens je studie, dan barst de ellende onder de fanboys uit, omdat andere games die minder goed waren al een 8.0 hebben gekregen. Lastig…
Genoeg gepraat. Cijfers smijfers. De een hecht er meer waarde aan dan de ander. Natuurlijk lees ik regelmatig de reviews en kijk ik vooral bij games naar de plus- en minpunten, omdat ze toch duurder zijn en je voor langere tijd moeten vermaken. Echter bieden de cijfers mij, zoals zojuist omschreven, wel redelijke handvatten om in te schatten of ik iets wel of niet tof vind. Hoe zit het bij jullie?
Ik herken het stuk over arthouse troep die beloond wordt met hoge cijfers door hotemetoten die elkaar napraten. Maar dat gebeurt bij spellen net zo goed. Games als Fez, Journey en Flower kregen ook superhoge cijfers terwijl ik dat echt suffe baggergames vond. Maar dan krijgen die games bonuspunten omdat het indie games zijn. Wat is dat voor onzin?! Beoordeel games op het resultaat, niet op het budget, omvang van de studio etc.
Sowieso snap ik niet dat mensen het verschil kunnen aangeven tussen een 7,5 of een 8.
Op Gamekings doen ze het al beter met drie scores (kopen, slopen of budgetbak of iets dergelijks), maar wat mij betreft heb je aan twee scores voldoende: leuk en niet leuk (genoeg).
Zelf kijk ik op Metacritic naar beide scores wel een beetje (critics en users) al is dat meer om een game die mij leuk lijkt bij lage cijfers niet te kopen dan andersom.
Leuk artikel weer!
Ja de manier van gamekings bevalt mij ook wel hoor, al vind ik ze niet altijd even duidelijk. Bovendien hebben de wel vaak games toegewezen aan de mensen die er van houden. Maar meestal zijn ze wel redelijk objectief.
Jouw laatste stukje ervaar ik ook. Vaak weet ik van te voren wel welke game ik wil. Dan kijk ik bij release meestal even wat cijfers en reviews en als t dan niet tegenvalt….
Ik ben ook een IMDB-cijfer-kijker en betrap mezelf vaak op een film overslaan door matig cijfer. Soms is dat een verstandige keuze maar vaak mis je gewoon best wel leuke films. Zoals Michael Raymond Clayton ook al aangeeft zijn veel films gewoon leuk, ookal hebben ze een 6je ofzo.
Ja klopt maar meestal bij een zesje zit ik na een half uur al te hopen dat t bijna afgelopen is. Niet altijd hoor. Vooral niet bij comedies. Ook wel eeen beetje afhankelijk welke stemming je bent.
Cijfers zeggen mij eigenlijk niet zoveel. En gelukkig ook maar niet want dan had ik heel veel games gemist die ik super tof vind. Cijfers en dergelijke zijn natuurlijk ook gewoon persoonlijke meningen. Ik kan veel meer uit een tekst halen dan zo een stom cijfer.
De teksten bekijk ik meestal als het cijfer niet in lijn ligt met mijn hoop/verwachting bij games of als ik iets zoek op een leeg moment. Dan kijk ik vaak alsnog bij metacritic naar de cijfers en ga ik daarna naar de voors en tegens kijken.
Wat ik hierboven ook al zei, weer ik meestal van te voren wel of ik een game wil of niet, maar haak ik soms af als t een flop of een mweh blijkt te zijn.
Voor nieuwe titels kijk ik wel naar de reviews maar laat ik me niet leiden door het cijfer op zich (tenzij een 6 of lager). Vaak heb ik mijn verwachtingen al gevormd met de info die ik voorafgaand aan de review heb verzameld en dan laat ik me normaal niet ompraten door een cijfer. Dan zijn er nog de reeksen die ik vroeger verzamelde. Hier kocht ik tot enkele jaren terug onvoorwaardelijk het nieuwste deel, maar door teleurstellingen laat ik me niet meer zo snel vangen 🙂
Ik kijk er wél naar (sterker nog, het is meestal het eerste waar ik naartoe scroll), maar ik hang er niet teveel aan (klinkt vreemd, weet ik), omdat het altijd een mening van een ander blijft.
Het is nog van vér voor metacritc enzo, maar twee recensies uit de jaren ’90 van Power Unlimited blijven me altijd bij. In de allereerste Power Unlimited stond een recensie van Super Mario Kart. Wat kreeg dat uiterst populaire spel, dat een hele franchise en een heel nieuw genre begon, van de heren, denk je? Ja, een hele magere 6,5. Geloof maar dat ze daar veel commentaar op hebben gehad. Ik vermoed dat ze met de ingezonden brieven van de lezers destijds wel een flink appartement hebben kunnen behangen.
De andere recensie vind ik helemaal mooi, namelijk die van Final Fantasy VI, toen nog Final Fantasy III. Misschien had je het al in mijn verhaal over mijn japanse game verzameling voorbij zien komen, maar dat is dus mijn favoriete spel aller tijden. Een ander blad dat ik weleens las, het britse Super Play, was lyrisch over dit spel. Een review van drie pagina’s, een korte uitleg van een paar van de belangrijkste karakters en een heel mooie score van 95%. Ook hadden ze verderop in het blad een vast item over bepaalde secrets in Final Fantasy spellen en andere jrpg’s. Nou, daar kwam Power Unlimited dan met hun… 5,6? Wat? Hoe kan dat? Welke hobo hebben ze dat spel in hemelsnaam laten reviewen!? Mijn favoriete stukjes uit de recensie zijn “Final Fantasy is een éénpersons spel. Frustraties die je ongetwijfeld krijgt tijdens het spelen kun je dus ook met niemand delen.” en “Bij dit soort spellen krijg ik de neiging om m’n SNES ernstig te mishandelen.” Ik heb de desbetreffende Power Unlimited hier speciaal even voor opgegraven, want het precieze eindcijfer vergeet ik nog weleens. Ik twijfel nu of dat een goed idee was want bij dit soort reviews krijg ik de neiging om mijn PU ernstig te mishandelen. LOL! Tegen hobo Laura zou ik willen zeggen dat ik een very particular set of skills heb, hahaha. Ze zal niet beter geweten hebben. Althans, dat hoop ik voor haar.
Extreme voorbeelden, ik weet het, maar ik kijk dan toch altijd liever of een concept me aanspreekt, om er daarna zelf achter te komen of het wat voor me is, dan de getallen het werk te laten doen.
Ja, ik heb me opperbest vermaakt met Aliens: Colonial Marines. Fight me!
Haha mooie voorbeelden. Daarom moet je je sowieso nooit vastklampen aan een review. Ik herinner me van een tijdje terug Edge nog. Een (volgens mij Brits) blad die altijd een beetje de kont in de krib gooide wat cijfers betreft. Die konden zo een 5 geven aan een game die overal een 9 scoorde.
Klopt. Edge was, net als Super Play, van het britse Future Publishing. Ik heb het zelf nooit gelezen, maar er stond wel altijd een advertentie van in Super Play.