Thoom079 Al mijn hele leven ben ik een cijfer nerd geweest. Spelen met cijfers heeft me altijd goed gelegen en begon al vroeg op de basisschool. Door de jaren heen scoorde ik buitengewoon hoog op de CITO scores van rekenen. Aan het eind van groep 7 had ik het rekenwerk van groep 8 al af. Op de middelbare school ging het verder, ik koos natuurlijk voor het profiel N&T zodat ik wiskunde B en Natuurkunde kon volgen. En ook bij mijn huidige studie, Werktuigbouwkunde, zijn cijfers heel belangrijk. Samengevat komt dat spelen met cijfers dus heel natuurlijk bij mij. Gelukkig zijn er games die heel goed inspelen op die cijfer nerd van mij.
Gamen heb ik altijd al wel leuk gevonden. Zo heb ik me uren vermaakt op de N64 en de Playstation 1 en 2 van mijn oudere broers. Mijn eerste game die echt van mij was, was Pokémon Red, en de eerste console die ik had was de Gamecube waar ik een grote collectie games op heb verzameld. Maar gaming begon echt een grote rol in mijn leven te spelen in 2008 toen ik inmiddels 16 was. Mijn broer had een Xbox 360 met Call of Duty 4. Niet lang nadat hij mij gameplay had laten zien, had ik een eigen account aangemaakt. En zo speelde ik op zijn Xbox wanneer mijn broer weg was. Na even sparen had ik mijn eigen Xbox gekocht en waren mijn broer en ik jarenlang dichterbij elkaar dan ooit. Maar dat is misschien een verhaal voor een andere keer. Maar wat COD 4 als game mij bracht, wat tot dan toe geen andere game die ik gespeeld had had gebracht, was het bijhouden van statistieken in de leaderboards. Opeens ging het in mijn leven over killstreaks, kill ratios, win ratios en later score per minutes. Tijdens elk potje continue alle scores bijhouden. Of in een potje domination altijd op de hoogte zijn van hoeveel control points we nodig hebben vanaf dat moment om te winnen. Na elk potje natuurlijk de leaderboards bekijken wat er veranderd was in de statistieken van mezelf en mijn vrienden. Om vervolgens te berekenen hoeveel kills ik zou moeten maken om mijn kill ratio 0,01 punt omhoog te krijgen.
Jaren gingen zo voorbij, de Xbox One werd gekocht als current gen console, en bijna elke grote AAA titel zit in mijn game collectie. Op game gebied had ik een gelukkig en zorgeloos leventje. Het nieuws in game land volgde ik beperkt, hierdoor had ik geen flauw idee wat voor moois ik allemaal miste. Toen kwam, een jaar of 5 geleden, Twitch in mijn leven. Ik had al snel een paar streamers die ik volgde, om me vervolgens te verbazen over de variatie in games die ze als PC-gamer tot hun beschikking hadden. Na jaren kwijlend toe te kijken naar alle gave games die ze speelden kwam de beslissing om zelf ook een pc te maken. Dus 2 jaar geleden heb ik met behulp van een collega mijn eerste computer gemaakt. Al vrij snel hebben we toen 1 van die gave games geïnstalleerd. Factorio. Op Steam staat dit spel op nummer 2 van de hoogst gewaardeerde spellen, en ondanks dat het na al die tijd nog steeds in early acces zit, is die waardering zeker terecht.
In Factorio kon de cijfer nerd van mij echt helemaal los gaan. Voor de mensen die nog nooit van het spel gehoord hebben een kleine samenvatting. Je bent op een buitenaardse planeet waar je als doel hebt om een raket te maken. Dit doel behaal je door steeds grotere fabrieken te maken om ‘sciencepacks’ te maken. Daarmee kan je dan steeds meer voorwerpen ontgrendelen om je fabriek nog efficiënter en groter te maken. En nergens staat natuurlijk dat het moet, maar je wilt natuurlijk een zo perfect mogelijke gebalanceerde fabriek maken. Dus al vroeg in het spel zit je over simpele onderdelen van een fabriek na te denken. Als ik er zo lang over doe om 1 ijzererts op te graven, en ik doe er zolang over om 1 ijzererts om te smelten tot een ijzeren plaat. Hoeveel smelterijen heb ik dan nodig om het ijzererts van 1 automatische mijner om te zetten. Maar naarmate je progressie maakt, wordt alles steeds complexer. Dus ergens online heb ik samen met mijn eerder genoemde collega een vrij uitgebreide spreadsheet om alles in het basisspel te automatiseren in de juiste ratios. Ook buiten het spelen van factorio bepaalde het spel ons leven. Tijdens het werk hadden we het over ideeën om fabrieken efficiënter op te zetten, of tijdens het spelen andere spellen kon er opeens een vraag voorbij komen of een berekening wel goed was. Zo kwam het weleens voor dat we complete fabrieken hebben gesloopt om er een nieuwe fabriek neer te zetten die net 2% efficiënter was.
Ondanks dat ik me vanaf moment 1 heel erg vermaak met het spel, gaf het cijfermatig nog niet dezelfde voldoening. De verhouding waren zo simpel dat alles met gemak met het hoofd berekend kon worden. Alles maken met de hand was zo veel sneller dan het maken van een fabriek, dat er geen noodzaak was. Shit dacht ik bij mijzelf. Door de link met Factorio te maken, had ik dit spel zulke hoge verwachtingen gegeven, dat het alleen maar kon tegenvallen. Gelukkig was de basis van het spel uiterst vermakelijk en bleef ik spelen, en daar heb ik geen spijt van gekregen. Naarmate ik voor meer onderdelen fabrieken ging bouwen, merkte ik op dat er al vrij snel geen logische verhoudingen meer waren tussen alle machines. Hierdoor kon ik weer lekker gaan puzzelen en kwam toch wel weer hetzelfde gevoel terug. Nu liggen er weer tientallen kleine schetsen op mijn bureau, en heb ik elke fabriek minimaal 3 keer opnieuw gebouwd omdat ik toch weer een verbeter puntje zag. Vanwege deze aanpak van de game is mijn progressie nog niet heel ver, maar het geeft me wel een fijn toekomstbeeld over wat er nog komen gaat.
Satisfactory heeft voor mij dus weer de liefde voor cijfers terugvonden. Cijfers en nummers zullen dus de komende tijd weer mijn leven domineren. En ondanks dat het me ‘s nachts dan wakker houdt, zal ik van elk moment genieten.
