Hoe tof is Castlevania: Dawn of Sorrow in 2022?

Een gevoel dat iedere bezoeker op deze site vast en zeker kent, is de drang om een eerder gespeelde game nogmaals te spelen. Onlangs had ik, ook vanwege het gebrek aan nieuwe, toffe Switch-games, zin om wat oude Nintendo DS-spellen te spelen. Om daad bij de gedachte te voegen, besloot ik mezelf een cadeau te geven en tikte ik een tweedehands New Nintendo 2DS XL op te kop. De oorspronkelijke 3DS die ik had was immers maar een klein priegelapparaatje. Super blij dat ik was met de nieuwe aanwinst besloot ik met Castlevania: Dawn of Sorrow te beginnen. In dit artikel vertel ik jullie in hoeverre het nog leuk is deze titel te spelen anno 2022.

Dual Screen

Castlevania: Dawn of Sorrow dateert uit 2005, de beginperiode van de Nintendo DS en de periode waarin ontwikkelaars hun best deden om de afkorting ‘DS’ in hun titel te verwerken. Wat ontwikkelaars ook probeerden, was het gebruiken van het touchscreen van de Nintendo DS. Voor mij was het touchscreen destijds een innovatie, maar nu we zeventien jaar verder zijn is het niet meer weg te denken uit het dagelijks leven. De functies waar Konami het de aanrakingsgevoeligheid gebruikt voelen een beetje geforceerd aan. In Dawn of Sorrow moet je bepaalde vijanden achter een bepaalde zegel vangen. Tijdens het spelen vind je deze zegels en leer je een patroon dat je op het touchscreen moet tekenen. Dat doe je op het eind van een eindbaasgevecht. Doe je dat goed en snel genoeg, dan komt de eindbaas niet opnieuw tot leven. Verder gebruik je het aanraakgevoelige scherm enkele keren om kristallen blokken weg te werken die je pad blokkeren en is er zo nu en dan een puzzeltje. 

Het bovenste scherm dient, zoals in veel andere DS-games, als je landkaart en als bron voor allerlei andere informatie. Die landkaart kan je goed gebruiken, want zoals een echte ‘Metroidvania’ betaamt, zal je personage in Dawn of Sorrow steeds nieuwe vaardigheden bemachtigen en met die vaardigheden nieuwe gebieden kunnen bereiken. Soms is het even uitzoeken waar je naar toe kan en dan biedt de map soelaas, omdat je daar goed in beeld hebt welke ruimtes je nog niet bezocht hebt en welke deuren je nog niet geopend hebt. De vaardigheden die je vrijspeelt variëren van het bewegen onder water tot het vliegen als een vleermuis.

Uitgebreid

Tijdens zijn tocht om een kwaadaardige sekte, die de ‘King of Darkness’ wil laten herijzen, een halt toe te roepen, kan hoofdpersonage Soma Cruz ontzettend veel hulpmiddelen vinden. Deze staan los van de standaard upgrades zoals eerder genoemd en zijn vrij te gebruiken. Zo kan je jezelf met een basiswapen en wat kleding uitrusten en zijn er ook extra mogelijkheden om wat speciale aanvallen of bewegingen toe te voegen. Denk hierbij aan het gooien van een bijl, het oproepen van een wezen dat je wat langer laat zweven of het afschieten van een verwoestende laserstraal. Wat kleding betreft heeft de keuze vooral invloed op de mate waarin je beschermd wordt tegen aanvallen, maar kan je ook (tijdelijk) spullen dragen die bijdragen aan je geluk. Dat heeft dan weer invloed op het vinden van nieuwe eigenschappen enzovoort. 

Verderop in het spel kan je twee verschillende basisuitrustingen voorprogrammeren die je tijdens het spelen naar hartenlust kan afwisselen. Dat maakt het erg prettig om het spel te spelen, omdat je niet voor ieder wissewasje de menu’s in hoeft te duiken. Overigens kosten alle speciale aanvallen wel zogenaamde FP, maar gelukkig is er dermate veel van te vinden, dat je je er weinig zorgen over hoeft te maken.

Een klein beetje ouderwets, maar wel lekker

Castlevania: Dawn of Sorrow ziet er, zeker voor een game uit het begin van het DS-tijdperk, alleraardigst uit. De 2D-omgevingen hebben een meebewegende achtergrond en er is genoeg detail te bekennen op de voorgrond. Dat zie je in het begin al wanneer er sneeuw van een besneeuwde auto afvalt wanneer je er op springt bijvoorbeeld. De wereld, of liever gezegd het kasteel, is opgedeeld in verschillende gebieden en die worden door tussenkamers aan elkaar verbonden. Ieder gebied heeft een aanstekelijk eigen deuntje en dat komt er alleraardigst uit, maar echt spectaculair is het niet te noemen.

Omdat je van kamer naar kamer beweegt, kan het soms een klein beetje frustrerend zijn wanneer je midden in een gevecht per ongeluk terug naar de vorige kamer gaat en de vijanden weer ziet respawnen. Het verslaan van vijanden levert je weliswaar XP op waarvan je steeds sterker wordt, maar af en toe is het ietwat frustrerend om je nogmaals door dezelfde horde vijanden heen worstelen. Kleinigheidje. Wat eindbazen betreft zijn we anno 2022 wel een aantal stappen verder. De soms schermvullende kolossen zijn over het algemeen indrukwekkend en in eerste instantie lastig te verslaan, maar zullen na enkele pogingen meestal naar het hiernamaals gestuurd zijn. Dat komt omdat je vrij snel door hebt wat ze gaan doen en omdat ze bijna altijd slechts een fase kennen. Niet dood gaan is in Dawn of Sorrow sowieso fijn, want wanneer je het wel doet, wordt je direct teruggezet naar het beginscherm van de game en zal je je laatst gemaakte savegame moeten herstarten. Je bent dan zo weer een halve minuut verder. 

Conclusie

Castlevania: Dawn of Sorrow is ondanks wat kleinigheden anno 2022 nog steeds ontzettend lekker om te spelen. Het spel ziet er voor dat tijdperk erg goed uit en heeft over het geheel genomen een prettige moeilijkheidsgraad. Het levelsysteem en het uitrusten van je personage werkt lekker overzichtelijk en tevens inventief. Ik ben blij dat ik deze game na al die jaren weer eens opgestart heb en als je het spel nooit gespeeld heb, kan ik het zeker aanraden om het eens te proberen.