Hollow Knight en Dead Cells – Twee kanten van dezelfde medaille

Echt goede metroidvania’s worden door Nintendo en Konami niet of zelden meer gemaakt, maar gelukkig kunnen we dus rekenen op kleine onafhankelijke ontwikkelaars. Hollow Knight en Dead Cells zijn namelijk overduidelijk geïnspireerd door games zoals Super Metroid en Castlevania: Symphony of the Night. Toch zijn het absoluut geen letterlijke kopieën. Twee van mijn favoriete games van dit jaar gaan namelijk twee compleet andere richtingen op met dezelfde inspiratie.

De beste aankondiging van de E3 van 2018? De verassingsrelease van Hollow Knight op de Switch. Hollow Knight voelt als de logische evolutie van de metroidvania. Het spel combineert een gigantische wereld met in raadsels sprekende insecten, extreem taaie eindbazen en meer geheimen dan simpelweg logisch is. In de gangenstelsels van Hollownest kun je uren verdwalen, per ongeluk op een nieuwe doorgang stuiten en met een compleet onverwachte upgrade weer omhoogklimmen. Het is Super Metroid, maar dan uitgerekt en uitgebreid naar een game van 35 uur en ik ben in tijden niet zo verknocht geweest aan een spel.

Er is namelijk zoveel dat Hollow Knight gewoon heel erg goed doet. De soundtrack is bijvoorbeeld ongekend mooi. Een verzameling van even droevige en hoopgevende muziek die het minimalistische verhaal van Hollow Knight alleen maar verder onderstrepen. De eindbazen zijn bijzonder spannend, maar ze vechten altijd in herkenbare patronen die na wat pogingen best te leren zijn. Dit is zonder enige twijfel een meesterwerk dat zich makkelijk kan meten met games die door gigantische teams met minstens zulke gigantische budgetten worden gemaakt. Ik snap niet dat Team Cherry – een ontwikkelaar bestaande uit twee à drie mensen – zo’n bizar goede game heeft kunnen maken.

De wereld van dit briljante Hollow Knight is daarbij misschien met liefde en zorg opgebouwd, maar vriendelijk is hij allerminst. Dat laatste heeft Dead Cells ermee gemeen. Het grote verschil is dat deze game iedere keer dat je doodgaat – en dat gebeurt heel erg vaak – net even iets anders in elkaar steekt. Dead Cells leent niet alleen van metroidvania’s met upgrades die je toegang verschaffen tot nieuwe delen van de willekeurig gegenereerde kaart, het is ook een roguelike in de stijl van Spelunky of Rogue Legacy. Dat wil zeggen dat je vaak helemaal opnieuw moet beginnen en je soms wat voortgang boekt door kleine upgrades vrij te spelen.

Dead Cells doet mij met zijn snelheid en flitsende actie denken aan Castlevania. Het is misschien niet de meest trouwe metroidvania, maar de grote variatie aan wapens en vallen om allerlei monsters mee uit te schakelen zorgt juist voor het gevoel van progressie. Je leert namelijk steeds betere en dodelijkere combinaties kennen die goed ingezet gigantische en destructieve effecten hebben.

Hollow Knight en Dead Cells zijn misschien afkomstig uit dezelfde inspiratiebron, maar doen allebei zulke geweldige nieuwe dingen binnen het genre dat deze twee games mijn gamejaar hebben getekend. En het fijne is: volgend jaar hebben ze mij waarschijnlijk weer in hun greep. Hollow Knight krijgt een compleet nieuwe verhaallijn met voormalig eindbaas Hornet in de hoofdrol en voor Dead Cells is het nu wachten tot de release van de aangekondigde grote patch die de huidige ietwat scheve balans van de game compleet op zijn kop gooit.

Dat ik nog lang niet klaar ben met deze games is veelzeggend. Hollow Knight weet met zijn mysterieuze wereld genoeg vragen op te roepen om het spel verder te verkennen en Dead Cells is ondertussen zo gebouwd dat je na iedere mislukte tocht het toch nog snel nog een keertje wil proberen. Wie deze meesterwerken afschrijft als de zoveelste 2D-indie’s doet zichzelf enorm tekort.