Homecoming review – Maker Mr. Robot maakt spannende serie

Iedereen die bekend is met Mr. Robot weet dat Esmail een neusje heeft voor het maken van even fascinerende als verwarrende plotwendingen, in beeld gebracht met artistiek hoogstaande shots en een sterk geïntegreerde soundtrack. Het script van Homecoming is geschreven door Eli Horowitz en Micah Bloomberg, het duo achter een gescripte, verhalende podcast waar tien afleveringen op gebaseerd zijn. Hoewel het onwaarschijnlijk lijkt dat Homecoming een tweede seizoen krijgt – het verhaal wordt hier netjes afgerond, al bestaat er altijd de kans dat een tweede seizoen een compleet nieuw verhaal met nieuwe personages bevat – voelt dit absoluut niet als tussendoortje voor Esmail. Integendeel: in Homecoming maakt de regisseur zijn volle potentie waar.

Homecoming is een typische ‘mystery box’-show: je wordt als kijker in een situatie geplaatst en moet zelf maar raden hoe het allemaal in elkaar steekt. Aflevering na aflevering wordt er een laag van het mysterie gepeld, tot uiteindelijk duidelijk wordt hoe de vork in de steel zit. Het mooie van Homecoming is dat, in tegenstelling tot veel series in dezelfde categorie, het antwoord zich daadwerkelijk aandient en voldoening biedt.

De serie draait om therapeute Heidi Bergman (fenomenaal gespeeld door een integer acterende Julia Roberts) die aan de slag gaat in een kliniek om veteranen van hun posttraumatische stress af te helpen. Dat hier meer achter zit, wordt al binnen enkele afleveringen duidelijk. De voormalige soldaten beginnen zelf ook al snel paranoïde te worden over hun leefsituatie en als kijker voel je je bij elke stap en vondst van deze schijnbaar vrijwillig vastzittende mannen betrokken. De situatie in de instelling speelt zich in het verleden af, en tegelijkertijd zien we hoe Bergman schijnbaar jaren na haar positie als therapeute het leven weer op probeert te pakken, maar achtervolgd blijft worden door wat er in de instelling is voorgevallen.

Deze twee situaties worden letterlijk van elkaar gescheiden door twee verschillende beeldformaten. De plot in de instelling wordt in volledig breedbeeld afgebeeld en heeft een wat wazige gloed over zich heen, terwijl de scenes in de huidige tijd getoond worden in een vierkant formaat dat qua beeldkwaliteit nog het meeste wegheeft van een videoband van een oude misdaadserie uit de jaren 1980.

Dat verschil in beeld is niet alleen esthetisch prikkelend, maar roept ook de gewenste gevoelens bij kijkers op. De scènes in het verleden lijken te broeien en voelen haast gemaakt, alsof iets duisters zich net onder de oppervlakte bevindt, terwijl de vierkante beelden uit het hier en nu claustrofobisch en verstikkend aandoen. Wanneer je als kijker later in de serie meer duidelijkheid krijgt, verdwijnen de zwarte balken aan weerszijden en heb je net als het hoofdpersonage het gevoel meer te kunnen zien. De soms opvallend lang op één object of persoon gerichte shots worden gecomplimenteerd met een zweverige, onconventionele soundtrack vol vreemde geluiden die je als kijker nog meer de serie in trekken.

Gecombineerd met het acteertalent (naast Roberts spat vooral Bobby Cannaval, die ook een rol in Mr. Robot heeft, van het scherm) blijft Homecoming hierdoor van het begin tot het eind boeien. Extra indrukwekkend is dat elke aflevering maar ongeveer een halfuur duurt. Waar dit in veel series een mankement zou betekenen, weet Esmail met de gegeven tijd enorm veel te bereiken. Het zorgt er tevens voor dat het complete seizoen in één of twee avonden er doorheen geramd kan worden, waardoor Homecoming wat wegheeft van een lange, spannende thriller. Het is duidelijk dat Esmail door de korte speelduur elk detail tot perfectie heeft kunnen uitwerken, want er valt weinig aan te merken op de serie. Alleen tijdens de laatste paar afleveringen, nadat duidelijk is geworden wat er precies aan de hand is, verslapt de spanningsboog een beetje, maar de allerlaatste scène weet dat meer dan goed te maken.