Dunke Misschien heb je ze de laatste maanden wel meegekregen: de Revengeance Status memes. Dit zijn korte filmpjes waarin een gebeurtenis ineens wordt onderbroken door de muziek, beelden of allebei, van de game Metal Gear Rising Revengeance. Als gevolg van deze filmpjes is de populariteit van die game ook weer toegenomen. Een vriend van mij heeft die toen geprobeerd en was laaiend enthousiast, dus in de eerstvolgende Steam sale pikte ik de game voor maar 5 dukaten op.
Vanaf het eerste level is het eigenlijk al duidelijk wat je te wachten staat: non-stop weird-ass actie. Ik heb eerder dit jaar ook Metal Gear Solid gespeeld, wat zich in hetzelfde universum afspeelt maar de twee games kunnen zich niet meer van elkaar onderscheiden. Als Raiden spelend ren je met een katana over de raygun van een Metal Gear, waarna je die iets van 50 meter de lucht in slingert. De soundtrack begint op een hoogtepunt te komen en je voelt je als een pure bad-ass.
Nu, een paar maanden later, zag ik ineens dat de Devil May Cry V Special Edition in de aanbieding was. Ik had daar een aantal goede reviews van gelezen en dacht dat het leuk zou zijn om te proberen. Anders dan Metal Gear Rising begon deze game iets serieuzer maar werd het al snel duidelijk dat de absurditeit hier iets subtieler was. Je slaat hier niet een soort Hulk in het lichaam van een senator 24 000 keer maar er is wel een busje dat een persoonlijke vendetta heeft tegen elke muur in de nabije omgeving. Of de vliegende kip die je de hele tijd irriteert, terwijl je personage een demon afmaakt terwijl hij poëzie voorleest. Iets minder subtiel is Dante die met een cowboy-hoed even een Micheal Jackson dansje doet.
Het lijkt misschien nu alsof deze games vooral deze gestoorde momenten hebben om ze memorabel te maken. En het klopt dat dit waarschijnlijk momenten zijn die je het meest bijblijven maar ook hebben beide games ontzettend lekkere combat die op sommige momenten net zo gestoord kan aanvoelen. Als Raiden hak je in slow-motion een tank met mensenbenen in honderden stukjes en als Dante switch je tussen je 8 wapens en 4 stijlen constant, van zwaard met shotgun naar dual-wielded motorfiets.
Maar ik geloof dat deze absurde momenten juist zo goed werken door de verhalen die ook nog worden verteld. Metal Gear Rising zit vol met sociaal commentaar, parallellen tussen protagonist en antagonist en serieuze character arcs die logisch vloeien uit het plot. Devil May Cry’s verhaal zoekt meer grenzen op naar hoe gestoord het kan worden maar spreekt zichzelf daarin niet tegen. Uiteindelijk zijn daarin ook de characters zeer vermakelijk en zijn de banden duidelijk. Beide games weten precies hoe absurd ze zijn en spelen daarop in, maar weten toch een meeslepend verhaal en intrigerende characters neer te zetten.
Ik hou best van rare/absurde games, maar zowel MGS Rising als DMC heb ik niet gespeeld.
Als ik aan absurd denk dan denk ik voornamelijk aan Disco Elysium.. Wat een rare, fantastische game is dat. Of Donut County, waarin je een gat bestuurd. Of Stanley Parable. 1 van de meest unieke games qua verhaalvertelling.
Ik hou ook wel van absurditeit. Het is natuurlijk een begrip dat voor iedereen weer anders is. Ik merk zelf dat ik het vooral zie bij Japanse games. De Yakuza serie heeft enkele absurde momenten. Je hebt dan ook nog de fanservice heftige games waar je bijvoorbeeld soms bij het vechten wint door de kledingstukken van de dames af te slaan. Dat is dan weer absurditeit die mij te ver gaat.
Absurditeit zoals bijvoorbeeld in Saints Row of Yakuza kan ik dan wel weer prima hebben en vind ik zelfs geweldig
Het ligt bij mij een beetje aan het spel. Bij Devil May Cry en Bayonetta kan ik het goed hebben. Dat noemen ze niet voor niets spectacle fighters. Bij Final Fantasy VII Remake had ik dan weer een hekel aan het karakter Roche met zijn motor.
Twee woorden: Saints Row