RuanMoleman Ik moet wat bekennen. Het is misschien wel bekend bij sommigen. Het is iets om me een beetje voor te schamen. Maar niet genoeg om erover te praten
Ik kan me heel goed vinden in het commentaar dat mensen hebben op dat openwereldgames allemaal hetzelfde zijn. Veel icoontjes, standaard items looten. Standaard zijactiviteiten. Terechte kritiek. Maar stiekem, heel stiekem, vind ik het fantastisch.
Icoontjes wegwerken
Je hoort met regelmaat geklaag over dat openwereldgames vol zitten met icoontjes op de map. De meeste icoontjes zijn repititieve activiteiten die je in het gebied ervoor ook al hebt gedaan. Soms zijn deze quests vrij leuk om te doen, maar na de twintigste bamboe die je doormidden hakt in Tsushima heb je het ook wel weer gezien.
Toch vind ik dit stiekem heerlijk in games. Er zijn dingen te doen die enkele minuten van je tijd vereisen. Je kan lekker je verstand op nul zetten en lekker icoontjes wegwerken. “Maar Mol, zeg je nou dat je dat lekker vindt?”. Ja, eigenlijk wel. Ik ben een behoorlijke completionist en lineaire games geven mij minder voldoening als het op completionisme aankomt. Die paar collectibles die je op je lineaire pad tegenkomt zijn leuk, maar het is geen werk.
“Maar je wilt toch niet aan het werk gezet worden tijdens het gamen?” Nee, niet helemaal. Maar icoontjes van een regio wegvegen op een avondje vind ik soms een best leuke onderneming. Ik kan niet echt plaatsen waarom. Misschien is het een beetje OCD omdat je de map schoonmaakt. Ja ik ben gek.
Outfits, wapens, skins!
Wat ook precies mijn cup of tea is, is het maken van een character. Niks is mooier dan beginnen als een slap personage en gaandeweg er vetter uitzien en sterkere abilities hebben. Als een game dit heeft, ben ik al snel verkocht. Lineaire games hebben dat niet, maar zijn dan ook vaak korter, dus daar heb ik vrede mee.
Maar als ik niet een personage kan levelen, aankleden en verbeteren, is mijn interesse een tikkeltje lager dan wanneer het wel kan. Ik vind het bijna een vereiste in third person-games. Je kijkt nagenoeg de hele tijd naar je personage, dan wil je er toch vet uitzien? Ik heb dat dus niet bij first person-games, zoals Borderlands of Cyberpunk 2077. Het is heel mooi dat je in Cyberpunk 2077 allemaal outfits kan aantrekken, maar je merkt er niks van. Het looten van deze outfits is daarom niet zo boeiend meer.
Ubischoft
Deze zie je dus wel aankomen. Ik vind Ubisoft-games dus heerlijk. Met name Assassin’s Creed-games. Het zijn geen games van de bovenste plank, maar zijn wel uitstekend voor brainless completionism. Zelfs AC Valhalla heeft mij die itch voor completionisme gegeven. Dat terwijl ik het veruit een van de minste AC-games vind.
Ben ik dan zo smaakloos? Nee, ik heb veel AAA-games gespeeld waar Ubisoft van kan dromen. Maar ik mis de tussendoortjes waarbij je eigenlijk schaamteloos een standaard openwereld doorloopt. Zelfs Horizon Forbidden West had stiekem best wel last van het standaard openwereldvloekje. Ik vond het alles behalve erg en heb met plezier de map schoongeveegd.
Nieuwe standaard openwereldgame please
Die hele guilty pleasure zit inmiddels aan m’n mouw te trekken. Het is weer even geleden sinds er een dergelijke game verscheen die je lekker zonder zorgen kon spelen op de automatische piloot. Ik heb me de laatste tijd dan ook meer tot andere type games gekeerd. Van indies tot – verrassend genoeg – online games. Ik heb veel Destiny 2 gespeeld, zit nu vuistdiep in Sea of Thieves en speel soms ook The Division 2.
Dat is opvallend, want ik heb jaren lang een afkeer ontwikkeld tegenover schietgames, met online shooters in het specifiek. De gamedroogte doet dus erg wilde dingen met me. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar: kan een dev even een hersenloze openwereld uitbrengen? Ik verveel me dusdanig. Bij voorbaat dank.
Je bent niet de enige die zo denkt. Ik vind dat type spel ook echt geweldig. Zo heb ik aan het begin van dit jaar Horizon forbidden west, Ghost of Tsushima en Ghostwire Tokyo achter elkaar gepseeld en de platinums mee gehaald. Ik wissel een beetje af tussen main story en side content en speel eigenlijk nooit echt 1 spel tegelijk. Als ik genoeg heb van 1 spel start ik iets anders wat een ander genre is er naast op. Dus als ik even geen zin heb in de icoontjes weg werken in zo’n spel, pak ik iets op als een Pve shooter, Diablo 3 of Elder scrolls online en dat zorgt bij mij dat ik zo snel een burnout krijg op 1 spel. Ik kan me voorstellen dat als mensen aan stuk door hetzelfde spel spelen dat best kan vervelen, en daarom er veel commentaar is op dat soort spellen.
Heb je trouwens Ghostwire Tokyo ook gespeeld? Tot nu toe 1 van mijn favoriete games die ik dit jaar gespeeld heb. Het is echt een heerlijke relaxte open wereld game en het Japanse mythologische sfeertje van Shibuya gaf mij echt het gevoel van chill door een wereld heen lopen, beetje collectibles verzamelen, vechten waar ik er zin in had en de zij content doen wanneer ik dat wil.
Ik heb Ghostwire niet gecheckt maar vond ‘m wel interessant. Misschien op jouw aanraden maar een keertje checken
Ik snap je daarin best goed. Ik had dat een flinke tijd ook.
Hear, hear.
Al moeten de variatie van de activiteiten wel in verhouding staan tot het aantal ervan. 10 keer bamboe hakken vind ik prima. Bij 100 keer gaat het me wel tegenstaan… Maar niet genoeg om het te laten, dat dan weer niet. Lang leve OCD inderdaad, haha!
Open wereld games zijn heerlijk. Ik heb wel weer zin in een drukke stad zoals Liberty City in GTA IV. Doet mij toch meer dan een hoop wildernis. Cyberpunk heeft dit ook goed gedaan. Een stad moet zo mooi zijn en zo echt voelen dat je geen fast travel gebruikt.