LEGO The Incredibles review – Niet zo super als die andere helden

Het begint al bij de personages zelf. De centrale personages zijn bijvoorbeeld op zich herkenbaar, maar veel andere figuren zijn zo inwisselbaar en ze lijken dermate veel op elkaar dat je ze maar moeilijk uit elkaar kan houden. Waarom bijvoorbeeld een meneer maiskolf en een meneer hotdog? Ze lijken op elkaar en ze doen nagenoeg hetzelfde. De hoofdfiguren, de Parrs, zijn daarnaast ook soms niet makkelijk van elkaar te onderscheiden, al kom dit deels omdat al hun varianten gelden als aparte personages: er zijn wel zeven Mr Incredibles! Bovendien is de aanwezigheid van Pixar-personages als Lightning McQueen erg willekeurig: waarom sommige Pixar-films het wel halen en anderen niet is niet duidelijk.

Desondanks speelt The Incredibles in zowel positief als negatief opzicht als een typische LEGO-game. Aan de ene kant betekent dat heerlijke puzzel-avonturengameplay waarin veertig procent van de wereld kan worden stukgeslagen voor studs (waarmee je weer gouden blokken verzamelt waarvan er in totaal 210 zijn), grappige cutscenes, een goede sfeer vol vrolijkheid en personages wiens verschillende mogelijkheden je voor verschillende dingen nodig hebt. Jack-Jack kan bijvoorbeeld goud smelten om LEGO-blokken vrij te spelen, waarmee je weer iets kunt bouwen om bijvoorbeeld een wegversperring te verwijderen, en Violet kan energievelden maken om deuren te openen.

Aan de andere kant zie je ook aan het aantal bugs dat het een echte LEGO-game is. De eerste drie keer dat ik de game startte, zette hij me direct in een half-geladen bossfight dat ik nooit zou kunnen winnen omdat de essentiële zaken niet geladen waren. Sowieso start de game helemaal niet met een bossfight. Toen ik dat eenmaal had uitgevogeld en de hele console nog een keer startte, ging het wel goed. Echter ben ik vervolgens zelfs in de laatste minuut van een level nog uit de game gegooid door een onbekende foutmelding. En dan moet je alles weer opnieuw doen.

Nu is het geen ramp om een level nogmaals te spelen, vaak zoef je er iets sneller doorheen omdat je minder hoeft te zoeken waar je heen moet en hoe je daar komt. Echter zijn en blijven LEGO-games spellen met een zeer lage moeilijkheidsgraad, dus heel uitdagend is het niet. Het zijn games die je op een ontspannen momentje even doorloopt en gezien de lengte van de levels (vijftien tot veertig minuten) is het niet bepaald boeiend om hetzelfde level nog een keer te doen. Tenminste, nadat je het hele spel hebt uitgespeeld verandert dat, want dan kun je zelf kiezen met welke personages je speelt en dus alles vrijspelen dat je eerder niet kon bereiken omdat je die vaardigheid niet had.

De technische problemen gooien roet in het eten, maar er is ook een ander technisch puntje dat tegenvalt. Het fijne dynamische co-op-splitscreen heeft namelijk plaatsgemaakt voor simpelweg een dikke streep in het midden. Zeker in het eerste gedeelte van het spel is het daardoor enorm druk in elk scherm. Het kijkt ook een stuk minder prettig wanneer je allebei op dezelfde plek bent en er eigenlijk geen reden is voor een splitscreen. Het is een vreemde keuze van ontwikkelaar TT, die juist geroemd wordt om dat fijne dynamische splitscreen. Het gamen met zijn tweeën voelt hierdoor ook minder gezamenlijk. Je werkt allebei naar hetzelfde doel, maar door de dikke streep in het midden voelt dat minder zo.

Wat gelukkig is verbeterd ten opzichte van recente games in de reeks, is dat de oplossingen om verder te komen echt een gezamenlijke inspanning zijn. Denk bijvoorbeeld aan moeders Parr die haar flexibele lijf in een boot verandert, die vervolgens wordt aangedreven door zoontje Dash met zijn rappe benen. Het is tof om dat echte samenwerken weer terug te zien, want TT was dat even kwijt; je kan in de laatste LEGO-games het meeste alleen voltooien, terwijl de ander (als je in co-op speelt) dan een beetje doelloos staat te wachten.

Waar het samenwerken dus beter in elkaar steekt, is het niet verhaal wat rommelig in elkaar gezet. Er zijn cutscenes, maar die draaien vaak om de kleinere momenten, waardoor het grote plaatje snel uit het oog wordt verloren. Het ene moment kijk je bijvoorbeeld hoe een aantal personages televisies kapotslaan om de schurk Screenslaver te verslaan, het andere vecht je met een groep baby’s tegen een wasbeer in de tuin. Het verhaal wordt bovendien niet chronologisch verteld. Zo wordt begonnen met de tweede film, om vervolgens pas de eerste door te spelen.

Het lijkt daarom soms alsof TT er alles aan heeft gedaan het spel zo chaotisch mogelijk te maken: door die splitscreen in het midden te houden waardoor het beeld vol meldingen staat, door dat verhaal op een onlogische manier te vertellen, en dan is er nóg een boosdoener.

Het is een grappige nieuwe toevoeging, maar het maakt de voorspelbaarheid van het spel er niet beter op. Wanneer je in de hub-wereld op zoek bent naar een nieuwe missie, die je vaak kunt vinden door de blauwe studs te volgen, dan wordt dit onderbroken door een nieuwsbericht: ‘Er is NU een beroving bezig, schiet te hulp!’ Je bent dus al in je hoofd met de volgende missie bezig, maar moet ondertussen nog even wat burgers redden van bijvoorbeeld ijsjesdieven of andere schattige criminaliteit die natuurlijk heel goed past bij de kneuterigheid die regelmatig wordt omarmd in LEGO.

LEGO The Incredibles komt door dat alles als een wervelstorm langs en het is niet makkelijk je pad te blijven vinden in die chaos. Gelukkig is dat ook deel van de LEGO-pret: zoeken waar je heen moet, welk kleine LEGO-object je bent vergeten te slopen om verder kunnen, of waar dat pijltje toch precies naar wijst dat al vijf minuten in je beeld staat. Er is enorme chaos, maar TT biedt daarin een aantal belangrijke, vertrouwde zaken zoals een vrolijke sfeer, bekende gameplay en een gezellige co-op-modus. Dat is een mooie houvast, die hard nodig is in de verder zeer buggy titel.