Life is Strange 2 is een stille GOTY-kanshebber – Column

Tijdens de eerste episode van de game dacht ik dat Life is Strange 2 speciaal voor mij was gemaakt. Niet omdat ik Mexicaans ben of superkrachten bezit, maar omdat de dynamiek tussen de gebroeders Diaz zo herkenbaar is. Ik scheel namelijk precies evenveel jaar met m’n eigen broertje en weet dus exact hoe het is om als puber van zestien een negenjarige kopie van jezelf rond te hebben lopen. In Life is Strange 2 worden de twee gedwongen om naar Mexico te vluchten en zijn ze volledig op zichzelf aangewezen, waardoor deze relatie ontzettend wordt uitgediept. De grote broer neemt daarbij onverwachts de vaderrol aan, terwijl hij het zelf ook allemaal niet weet.

Dat gaat gepaard met een hoop ellende. Sean en Daniel hebben amper geld, weinig eten en een slaapplek vinden is iedere avond weer een uitdaging. Daniel blijft daarentegen een negenjarig jochie dat ook gewoon wil spelen, bijvoorbeeld – zoals alle kleine broertjes ter wereld doen – Minecraft-forten bouwen. Maar dan in het echt, in het bos met z’n grote broer die in Daniels ogen een ware superheld is. De manier waarop Sean zorgt voor z’n kleine broertje is heel aandoenlijk en precies zoals ik het zelf deed of zou doen. De keuzes die je daarbij kunt maken, zoals hoe je omgaat met Daniels mysterieuze krachten, helpen mijzelf extra te verplaatsen in Sean.

Daarom gaat het mij aan het hart wanneer – zonder te spoilen – deze relatie op het spel dreigt te komen te staan. Je voelt gewoon dat ontwikkelaar Dontnod inspiratie haalt uit eigen ervaringen, wat de Life is Strange-games zo krachtig maakt. De situaties waarin personages terechtkomen zijn simpelweg zeer herkenbaar en realistisch, ook al bevat de game bovennatuurlijke elementen. Kleine broertjes komen bijvoorbeeld overal mee weg (feit), je eerste keer seks is een ramp en soms moet je gewoon even voor je uit staren. Dit soort rustgevende momenten, onder het genot van de altijd sterke soundtrack, zijn al sinds het eerste deel een uniek aspect aan de franchise. Recent zagen we iets vergelijkbaars in Death Stranding, maar over het algemeen ontbreekt deze kalmte in games.

Life is Strange 2 kan op veel vlakken ook behoorlijk heftig zijn. Net als het eerste deel plaatst de game mij in situaties die ik in het dagelijks leven niet meemaak en daarom m’n horizon verbreden. Natuurlijk weet ik dat racisme walgelijk is, maar voor de ogen van je broertje in elkaar getrapt worden omdat je Mexicaans bloed hebt, komt behoorlijk hard aan. De game geeft je vaak de keuze om je sterk te houden en een extra klap of twee te incasseren, of je nederig op te stellen en zo ook de kleine Daniel te beschermen.

En ja, dat is politiek. Politiek dat onderdeel is van een verhaal dat het waard is om te beleven. Aanvankelijk verwachtte ik dat Life is Strange 2 wellicht deze troefkaart te veel zou spelen, maar een groot deel van de personages dat je ontmoet is zo slecht nog niet. Sommigen helpen je uit de goedheid van hun hart en vergeet je daarom nooit meer. Een reizende schrijver, een typische trucker en een groep jongeren op een wietplantage: stukje bij beetje brengen ze Sean en Daniel dingen bij. Een tof detail is ook dat sommige personages je af en toe mailen of ouderwets een brief schrijven, zodat je op de hoogte blijft van hoe het met ze gaat.

Life is Strange 2 is overigens niet perfect. De gameplay is minder boeiend dan het eerste deel, waarin Max leuke tijdpuzzels moet oplossen. Persoonlijk speel ik de games puur voor het verhaal en de keuzes, en daarin is het een absolute ster. Waarom heeft niemand het dan over Life is Strange 2? Waarschijnlijk vanwege het episodische karakter van de game. De eerste aflevering verscheen in september 2018, waarna de volgende pas eind januari uitkwam. De tijd tussen de episodes is ontzettend lang, waardoor Dontnod momentum heeft verloren. Inmiddels zijn we bijna aangekomen bij het vijfde en laatste deel na twee hele sterke afleveringen, dus dan komt de game hopelijk weer in de schijnwerpers te staan.

Hoewel Life is Strange 2 dus verspreid over meer dan een jaar wordt uitgebracht, is het voor mij wellicht de meest indrukwekkende game van 2019. Het is de enige titel die mij écht iets deed en ik hou m’n hart vast voor de onvermijdelijk bikkelharde keuze die je in de laatste episode dient te maken. Ik ben in ieder geval bereid om m’n leven te geven voor Daniel, want dat doe je voor je kleine broertje.