Luigi’s Mansion 3 review – Doet sidderen van plezier

Luigi’s Mansion 3 is de derde game in de eigen reeks van Mario’s broer. Het is alweer een tijdje geleden sinds we de franchise op een groot scherm zagen en het derde deel voor de Switch geeft ons visueel in ieder geval een flinke upgrade. Van de tussenfimpjes die je aan het begin van de game het verhaal uitleggen over Luigi die zijn vrienden moet redden tot de gameplay zelf: Luigi’s Mansion 3 ziet er piekfijn uit met geweldige texturen, levendige kleuren en animaties die zelfs de doden met gemak tot leven brengen.

In dit derde deel wordt Luigi wederom een Ghostbuster-achtige stofzuiger op zijn rug gebonden en mag hij gespuis verwijderen uit een gigantisch spookhotel. Dat gespuis komt in allerlei soorten en maten, veelal ‘gewone, kwaadwillende spoken’. Geen Boo’s, maar cartooneske geesten die er uiteenlopend uitzien. Soms dragen ze zonnebrillen, soms zijn ze verkleed als mummies, en zo zijn er talloze mogelijkheden. Ze doen alles om er maar voor te zorgen dat het vangen een uitdaging wordt: een snelle flits, zuigen en buttonbashen.

Luigi wordt in deze game dan ook flink op de proef gesteld, want hij komt eindbazen tegen die enorm qua moeilijkheidsgraad behoorlijk uiteenlopen. Dit zijn geesten met meerdere krachten, die vaak gebruikmaken van complexere vermommingen voor extra impact. Zo krijg je te maken met een spook dat je dwingt in een opblaasfiguur rond te dobberen in een minizwembad met scherpe punten aan de zijkant, en weer een ander probeert je niet alleen met een speer te doorboren, maar ook je lek te stekken met pijlen en te vertrappen met de hoeven van zijn paard.

Het kost je vaak even een moment om te beseffen met wie je te maken hebt, wat zijn of haar patronen zijn en hoe je de entiteit uitschakelt. De oplossing is vrijwel altijd uniek, want je wapen is van alle gemakken voorzien: je kunt flitsen, paarse objecten scannen, zuigen, blazen, een blast-aanval doen en meer. Vaak is daar snelheid bij geboden en moet je regelmatig Luigi’s slijmerige schaduw erbij halen. Hij heet Gooigi en je kunt hem makkelijk inzetten als lokaas bij een eindbaas.

Gooigi kan namelijk door tralies, roosters en andere dingen glibberen. Hierdoor is hij ook een essentieel hulpmiddel in de rest van de game, dat veelal draait om puzzelen. Soms moet je de juiste gewichten op een weegschaal leggen om een deur te openen, soms moet je bepaalde schakelaars omzetten of aan een touw trekken waardoor een poort opent. Studio Next Level Games heeft veel originele puzzels bedacht, waarbij je bijvoorbeeld gebruik moet maken van een spiegel of een in eerste instantie niet zo opvallend object in de kamer. Het is soms echt een zoekplaatje, maar je kunt altijd de gestoorde professor in de kelder om hulp vragen via je – het is geen grap, maar ook weer wel – Virtual Boy.

Niet alleen die koddige Luigi die bevend van angst doorgaat om zijn vrienden te redden maakt de game zo scharmant. De kust en keur aan thema’s zijn namelijk ook origineel uitgewerkt. Het ene moment begeef je je in een goochelshow met allerlei magische trucs en het volgende moment sta je oog in oog met een Venus Flytrap-plant die ongeveer 1000 keer zo groot is als normaal. Elk thema komt met zijn eigen grappen en grollen. Zo verschijnen er in de woestijnwereld grappige platen van Luigi die een Egyptische pose aanneemt wanneer je de originele vlaggen wegzuigt.

Dat je daarom moet glimlachen is niet alleen omdat het zo origineel is, waarschijnlijk ook omdat je een opgelucht bent dat je alle spinnen en overige Indiana Jones-situaties die je net voor de kiezen kreeg hebt overleefd. Die thema’s spelen vaak met bekende clichés uit de filmwereld, en dan het liefst de horrorfilmwereld. Dat je in een spookhotel loopt is natuurlijk al aardig cliché, maar wat dacht je van een hoop dinosaurusbotten die ineens tot leven komt of een kat die ineens in een soort weerwolf verandert?

Dat is de charme van Luigi’s Mansion, gecombineerd met die fijne mix van puzzelen en actie. Er is echter ook een keerzijde. Die schattige poes die een dubbelleven blijkt te leiden? Die dwingt je door weg te rennen om een wereld te gaan verkennen waarin je al lang elk object vijf keer hebt omgekeerd. Dit soort backtrack-situaties komen vaker voor in het spel, wat weinig inspirerend is. De eerste Luigi’s Mansion is vaak bekritiseerd om zijn korte duur. Daar heeft Next Level Games overduidelijk iets aan willen doen in dit derde deel, maar het is een luie verlenging waar je als gamer niet altijd op zit te wachten.

Het is voor te stellen dat Next Level Games hiervoor kiest, want de werelden die het heeft gecreëerd zijn allemaal rijk gevuld en zitten boordevol grapjes, items en vijanden. Elke wereld bestaat uit vele kamers en vaak ook nog verschillende verdiepingen, waardoor er enorm veel werk in is gaan zitten om deze zo creatief mogelijk in te richten. Echter is backtracken, zelfs als er af en toe een twist wordt toegevoegd, weinig inspirerend. Het past niet bij de rest van de game, die juist constant bruist van de nieuwe ervaringen.

Als we echt zoeken naar nadelen van deze game, dan kan de kanttekening worden geplaatst dat het soms wat rommelig is. Dat is positief waar het gaat om objecten, want zo’n beetje alles in de gamewereld kan worden stukgemaakt of opgezogen en vol plezier laat je een grote chaos verdwijnen alsof je Marie Kondo bent. Maar die rommeligheid is ook terug te zien in de verhaalvertelling.

Slechts heel af en toe word je er op een Inspector Gadget-methode aan herinnerd dat de eigenaresse van het hotel je scherp in de gaten houdt vanuit haar regiekamer. Meer dan alleen kijken doet ze nagenoeg niet, waardoor het weinig toevoegt. Datzelfde geldt voor de combinatie van de professor beneden. Die kan je tips geven, maar er is ook nog een schattige spookhond die je hier en daar – ongevraagd – van een hint voorziet. Storend is het niet, want voor het verhaal speel je dit spel niet, maar die ongevraagde hints doen je soms onnodig voelen als een loser die het zelf niet kan.

Die loser ben je vaak alleen, want Luigi’s Mansion 3 is over het algemeen een prima spel voor solospelers. Daar is het echter niet bij gebleven. Er is ook een zeer solide co-op-modus waarin de één Luigi is en de ander Gooigi. Luigi blijft daarbij altijd het belangrijkst: alleen hij kan deuren openen en door water lopen. Bovendien bepaalt hij wat er gebeurt, dus Gooigi wordt steeds meegeplopt op het moment dat Luigi het scherm verlaat.

Gooigi op zijn beurt blijft echter die handige slijmbal die toegang heeft tot gedeeltes waar Luigi dan weer niet bij kan komen. Er zijn ook multiplayer-mogelijkheden in de vorm van een mini-gameverzameling genaamd ScreamPark en ScareScraper, waarin je moet samenwerken om de nok van een toren te bereiken. Het zijn vermakelijke mogelijkheden, maar de hoofdgame biedt een interessantere ervaring. Eentje die je op de allerbeste manier kippenvel bezorgt.

Luigi’s Mansion 3 verschijnt 31 oktober op Nintendo Switch.