Luigi1985 Op de vraag welke games wij overgewaardeerd vinden, antwoordde Michael-Raymond-Clayton onlangs het volgende: “Alles van Nintendo.” Hoe durf je? Hoe durf je zoiets te zeggen en er ook nog eens bij te vermelden dat je het vrolijk en kinderlijk vindt en dat je niet snapt dat volwassen mannen hier enthousiast van worden? Ik ben zo’n volwassen man en ik zal je eens haar fijn uitleggen waarom, meneertje Clayton, met je platinum trophies..
Kinderachtig
Dat zal ik niet doen voordat ik gemeld heb zijn mening absoluut respecteer. Sterker nog, ik moet je eerlijk bekennen dat ik mede om de zelfde reden wel eens vreemd ben gegaan tijdens mijn relatie met Nintendo. Na de NES verscheen er in ons huis eerst een SEGA-console en daarna een Playstation en in de periode dat ik die laatste console had, hield ik me ook voor dat Nintendo kinderachtig is en dat Road Rash 3D en Tomb Raider veel stoerder zijn dan Super Mario 64 en Ocarina of Time. Ik zat immers al op de middelbare school.
Het kinderachtige imago dat mensen Nintendo opspelden is wel enigszins te begrijpen. Alle games bevatten alle kleuren van de regenboog, de flinterdunne verhalen in de spellen zijn vaak zoetsappig en personages spreken nauwelijks een woord en slaan enkel kreten uit die zelfs door tweejarigen begrepen kunnen worden. Kijk daarnaast ook even hoe de consoles eruit gezien hebben: een paarse kubus terwijl de concurrentie mooie, elegante consoles uitbrengen die zelfs prima onder een televisie passen? Kom op zeg. Mijn Nintendo Switch staat op de televisiekast met neon gele en blauwe joycon’s, want ja die grijze die ik had gingen kapot en zijn niet meer verkrijgbaar. Tel daarbij op dat vrienden van mijn leeftijd regelmatig verhalen vertellen over hun zesjarige kinderen die de hele dag achter de Switch zitten. Ja, je gaat bijna denken dat het echt kinderachtig is, maar dat is het niet. Het is een console voor iedereen.
Ontspannen
De vraag van Clayton zette me wel even aan het nadenken, want doen spellen van Nintendo met me wat spellen van de meeste andere ontwikkelaars niet lijken te kunnen? Het heeft iets met simpliciteit te maken, met puurheid misschien wel. Het is voor mij de kern van het spelen van videospelletjes die je bij de meeste Nintendospellen altijd terugziet en waarvan door de jaren heen niet zoveel afgeweken is. Daar waar vele andere ontwikkelaars steeds meer richting fotorealistische games zijn bewogen en games die verhaaltechnisch qua beleving in de buurt van films en series moeten komen, is Nintendo bij de basis gebleven. Geen poespas, gewoon een game die leuk is om te spelen.
Super Mario Bros. 3, mijn allereerste game, is in essentie hetzelfde als Super Mario Odyssey. Natuurlijk is Nintendo wel meegegaan in de ontwikkelingen door de jaren heen, maar alles in het spel draait nog steeds om het spelen zelf. Geen diepgaande conversaties, geen tussenfilmpjes die je hoeft te kijken, maar gewoon levels uitspelen en daarvoor beloond worden met nog meer toffe levels.
Ongelimiteerde fun
Nintendo games geven mij gewoon een prettig gevoel. Ik word altijd blij als ik de vrolijke werelden van Mario, Donkey Kong of Zelda zie. Net zo fijn voel ik me als ik verlaten planeten afstruin in Metroid en deze op mijn gemak verken. In een kart schelden mijn vriendin en ik elkaar regelmatig verrot, maar uiteindelijk hebben we ontzettend veel plezier. Om de een of andere reden weet Nintendo games vaak zo te ontwikkelen dat iedereen ze kan uitspelen, maar dat er voor de doorgewinterde gamer voldoende optionele uitdagingen zitten. Probeer Super Mario 3D World maar eens voor de 100% uit te spelen. Dat is niet voor iedereen weggelegd, maar zelfs als je geen doorgewinterde gamer bent kan je de game wel gemakkelijk oppakken en er enorm veel plezier uithalen.
Vindingrijkheid
Daar waar de concurrentie vaak kiest voor mooier en groter, heeft Nintendo zich, al dan niet gedwongen, onderscheiden door te innoveren en het mooie is dat ze het meestal wel ‘laten werken’. Wat moesten de knappe koppen in Kioto wel niet gedacht hebben toen ze de Nintendo DS aan het ontwikkelen waren en Super Mario 64 hebben willen porten naar de handheld, want hoe kan je zonder analoge sticks in hemelsnaam met de camera draaien? Het antwoord was de thumbstrap. Je weet wel, dan gekke plastic stukje dat je met een koordje om je duim kon bevestigen om de camera via het touch screen te laten bewegen? Ja, het komt soms een beetje prutserig over, maar ze maken er wel wat van en gek genoeg spelen de games die Nintendo zelf maakt meestal als een tierelier, zij het soms met wat lompe accessoires.
Kijk maar naar de bewegingsgevoelige besturing van de Wii. Het heeft niet overal goed uitgepakt, maar de games van Nintendo zelfs waren over het algemeen toch zeer sterk? Anyway, ik houd ervan dat Nintendo haar vernieuwingen vooral richt om gamers een andere, betere gameplayervaring te bieden en daarom vind ik het eigenlijk ook niet zo erg dat ze twee generaties achterlopen wat betreft graphics.
Een en al liefde
Voor mij begon het gamen met Nintendo en ik zal daar hopelijk altijd mee doorgaan, omdat Nintendo gameplay en plezier altijd op de eerste plek zet. En meneer Clayton: als je een keer echt toffe games wil spelen, dan zou ik je toch aanraden om de vrolijkheid te omarmen, ver weg te gaan van het realisme en Nintendo games te gaan spelen. Je wordt er vrolijk van.
Haha, wel eervol hoor, zo’n uitgebreide reactie op mijn comment! Maarre… die opmerking over trophies is natuurlijk echt onder de gordel. Je mag overal grappen over maken, maar er zijn grenzen, vriend! 😉
Voor de goede orde: ik heb bij mijn comment nog expliciet vermeld dat ik Nintendo gamers absoluut niet kinderachtig vind. Want laten wij wel wezen: het is niet meer of minder infantiel om met een loodgietertje op schildpadden te springen dan om met een meisje op zombies te schieten of met een ridder tegen monsters te knokken of virtueel soldaatje te spelen etc.
Ik snap jouw uitleg ook wel over de pure gameplay en ben stiekem ook wel jaloers op je dat dat voor jou voldoende is. Zelf heb ik toch altijd behoefte aan een doel, een sense of archievement. Niet voor niets ben ik een trophy hunter. En voor mij zit dat toch in de combinatie van gameplay en een beloning. Die gameplay als beloning an sich is voor mij in de meeste gevallen niet voldoende. Of het moet een game als Tetris zijn ofzo. Dat is volgens mij het grote verschil. Maar alleen maar tof dat er voor ieder wat wils is en de populariteit van Nintendo zegt natuurlijk alles.
Haha het is natuurlijk allemaal met een grote knipoog geschreven, maar volgens mij had je dat wel begrepen.
Het trophyhunten snap ik wel een beetje overigens hoor. Ik zal ook eerlijk toegeven dat als ik iets mijn hoofd heb: bijvoorbeeld Super Mario Odyssey op 100%, dan ga ik dat ook halen, ook al moest je daar soms enkel vanaf een schilderij een plek opzoeken ergens anders in de game, om daar een verstopte maan te vinden (geen reet aan).
Bij Breath of the Wild heb ik alle shrines gehaald, want ik wilde de game niet voor die tijd uitspelen, maar er zijn wel grenzen: alle Korok Steeds heb ik bijvoorbeeld niet gehaald.
Voor mij is het doel gewoon het einde van een level of een spel en soms zet ik een doel op 100%, soms op gewoon uitspelen. Meestal is het wel zo dat ik niets wil missen qua gameplay. Bij Donkey Kong Country Tropical Freeze kan je letters verzamelen voor bonus levels, maar als je 100% wil, moet je ook alle puzzelstukjes verzamelen. Daar krijg je echter alleen artwork voor als ik me niet vergis en dat kan me echt geen reet schelen. Bij dat soort dingen heb ik zoiets: we zijn wel hoever we komen en hoe lang we zin hebben om door te gaan met de game.
Bij Horizon zit ik nu pas rond de 30% en heb er al 30 uur in gestopt. Ik ben wel altijd een beetje aan het kutten en rondneuzen in open werelden, dus ik denk dat ik er langer over doe dan gemiddeld. Echter moet ik er niet aan denken om er nog twee keer 30 uur in te stoppen voor ik m 100 % uitgespeeld heb. Laat staan een platinum trophy. Ben nu wel een beetje klaar met de wereld en de gevechten, dus ik ga me nu meer focussen om toch het verhaal uit te spelen. Knap dat jij je ertoe kan zetten om altijd ALLES te doen in een game.
Ja, al is het vaak op het laatst wel tegen heug en meug, hoor. Dan heb ik 80% van de trophies en is die laatste 20% echt werken. Maar iedere gek zijn gebrek 🙂
Bij Nintendo moet ik altijd denken. You are my first love and you will be my last. Tussendoor komen er wel anderen, maar uiteindelijk als ik super Mario Bros opstart heb ik plezier
Precies hetzelfde hier.
Die intro was echt leuk om te lezen. Het is natuurlijk overduidelijk dat het geen aanval is, maar dat je er gewoon een beetje de draak mee steekt. De toon is dan ook precies goed.
Tegenwoordig ben ik voornamelijk een fervent aanhanger van kamp Sony, maar mijn eerste echte eigen console was een Super Nintendo en ik zal dat bedrijf ook altijd een warm hart toedragen. Ik hou van afwisseling en vind het daarom juist leuk om de consoles van Nintendo en Microsoft erbij te hebben voor de exclusives. Ik heb dus ook gewoon een Switch en hoewel die niet dagelijks aan gaat, ik kan wel stellen dat ik daar veel plezier van heb. Mario Kart 8 Deluxe is één van mijn favoriete delen uit de reeks, zoniet hét! Metroid: Dread is hartstikke gaaf, ook al is het niet 3D of heppiedepeppie, zoals de meeste regenboogkleurspellen van Nintendo. Animal Crossing: New Horizons kwam op precies het juiste moment, leek het wel. En Captain Toad: Treasure Tracker vond ik zó leuk, dat ik die (net als Mario Kart 8 Deluxe) gewoon nog een keer heb gekocht, ook al had ik ‘m al op de Wii U.
Wat dat betreft doet Nintendo al sinds de Wii z’n eigen ding en weet je? Dat vind ik eigenlijk wel goed zo. Ze hebben hun eigen hoekje, waar ze hun eigen fans en IP’s hebben. “Laat Sony en Microsoft het maar uitvechten. Dit is ons straatje en hier voelen we ons thuis.”
Ja, ik hou van spellen als Bloodborne, Batman: Arkham Asylum en Final Fantasy VII, maar laat me tussendoor lekker een rondje karten.
Leuk artikel weer, man!
Thanks! Ik speel ook genoeg andere dingen naast de games van Nintendo, want dat vind ik ook gewoon super leuk.
Nintendo zit inderdaad in een eigen hoek en dat is goed. Ik speel al jaren min of meer Nintendo games op de Nintendo consoles en third parties en Sony exclusives op de Playstation. Nu Nintendo de Eshop enigszins op orde heeft is het wel iets breder geworden qua wat ik speel op Nintendo consoles maar dat komt door t indie aanbod.
Captain Toad vond ik in de 3D World wel leuk, maar ik twijfelde een beetje of ik daar een hele game van wil. Nu ik er weer aan denk wil ik die mss toch nog eens proberen. Animal Crossing heb ik nooit gedaan. M’n vriendin heeft m wel. Die probeer ik eens als t rustig is.
Moet zeggen dat niet alle nintendo games me aanspreken. Zo heb ik niets met Fire Emblem of Pokémon en hoef ik games als Hyrule Warriors ook niet te spelen.
Fire Emblem: Three Houses heb ik wel, maar heb ik nog niet echt aangeraakt. Ik ben niet zo’n fan van tactics/strategy turn-based JRPG’s. Three Houses vond ik er zó mooi uit zien, dat ik die gekocht heb in de hoop dat die me ooit eens over de streep gaat trekken.
Hyrule Warriors heb ik ook niet. Ik heb helemaal niks met musou’s (schrijf je dat zo?) en dat gaat ook nooit veranderen.
Wat ik wél leuk vind voor tussendoor zijn puzzelspellen. Die speel ik nooit lang achter elkaar, maar zo af en toe een sessie vind ik wel leuk. Zo heb ik pasgeleden The Pedestrian digitaal voor de PS4 en PS5 gekocht. Even geen snelle actie, maar gewoon even onderuitgezakt op mijn gemak puzzeltjes oplossen. Captain Toad: Treasure Tracker vond ik ook erg leuk. Dat is een beetje een combinatie van puzzels en actie.
De reden dat ik voornamelijk Sony consoles koop, komt door de overgang van de vierde naar de vijfde generatie. Op de Super Nintendo had je Street Fighter II en Squaresoft RPG’s. Precies twee dingen die ik erg leuk vond en helaas niet mee gingen naar de Ultra 64, zoals dat ding toen nog heette. Final Fantasy VII zou op de PlayStation verschijnen en zo ook de aankomende Street Fighter spellen. Tel daar bij op spellen als Tomb Raider, Resident Evil, Metal Gear Solid en Gran Turismo. Daarnaast kwamen daar geweldige ervaringen bij van van Soul Blade, Suikoden, Suikoden II en The Adventures Of Alundra en ik wist dat ik mijn thuis had gevonden.
Een aantal van mijn favoriete spellen aller tijden zijn op de Super Nintendo uitgekomen. Super Mario World, The Legend Of Zelda: A Link To The Past, Donkey Kong Country 2: Diddy’s Kong Quest, Secret Of Mana, Final Fantasy III en Chrono Trigger. Je zou hier misschien een Street Fighter II titel tussen verwachten, maar mijn favoriete deel blijft Street Fighter Alpha 3 op de PlayStation. Wederom, geen spijt van mijn aankoop.
Al die SNES games heb ik ten tijde van de Nintendo Wii in de Virtual Console gekocht: DKC, Super Mario World etc. geweldige games allemaal. Ja. ik heb even een Sonicperiode gehad in mijn leven en daardoor al die games niet gespeeld toen ze uitkwamen.
Leuk stuk, en herkenbaar!
Mooi stukje en erg sterk en toegankelijk geschreven! Toen ik dit artikel zag met jou als schrijver wist ik al een klein beetje waar het een reactie op was 😛
Zelf heb ik een haat/liefde verhouding met Nintendo. Enerzijds ben ik gek op mijn Switch en gek op hun games. Anderzijds haat ik het feit dat er nooit eens een game van hen echt een goede korting krijgt. Zelfs games als GTA V, RDR 2, TW 3 etc. zijn op een gegeven moment voor een prikkie te krijgen, maar Nintendo-games blijven altijd arrogant duur. Dit is dan ook de reden dat ik enkel de games in huis haal die ik écht graag wil hebben. Heel veel games zal ik nooit spelen, dit omdat ik Nintendo-games vaak maar leuk vind voor even. De grotere games als een 3D Zelda, Mario of AC haal ik gerust in huis voor de volle mik. Maar alle spin-offs en side-scroller games zijn mij dit gewoon niet waard. Daarvoor ben ik er te snel op uitgekeken. Voor 30 euro zou ik die games nog wel aanschaffen, maar voor 60 euro, no way.
Daarbij lijkt Nintendo ook wat meer te vragen van de klant ipv te geven. Voorheen waren zij in mijn ogen echt de meest klantvriendelijke van de 3, maar de laatste jaren maken ze wat rare sprongetjes (geen grote, maar positief ben ik er niet over). Zoals bewust schaarste creëren bij de mini-consoles en de Mario Collection (hoezo een einddatum, bullshit), geld vragen voor online-diensten (niet veel maar geloof mij dat dit het begin is van een duurder abo, hier beginnen ze zachtjes aan al mee met de duurdere pakketten met N64 games), niet goed optimaliseren van hun games (Zelda LA, de Pokémon-games en de N64 roms voor de betaalde (!) service), AC zo inrichten dat je haast wel een tweede Switch moet hebben om met MP een eigen eiland te krijgen en het niet fixen van de welbekende drift in de Joy-cons (je kunt ze gelukkig wel inleveren om te laten repareren, maar dit zou in eerste instantie al niet zo frequent moeten voorkomen). Nogmaals ; geen grote dingen, maar wel anders dan voorheen.
Thanks.
Ik begrijp je punt en ik kan niet ontkennen dat je gelijk heb m.b.t. schaarste creëren en de hoge prijzen.
Ik speel de games graag en vaak ook lang, waardoor ik het niet zo erg vind de volle mep te betalen, maar dat is een soort blinde vlek die ik heb. Van andere uitgevers zou ik het minder snel pikken. Bij mij geldt een beetje dat ik de Nintendo AAA titels die ik wil eigenlijk altijd rondom de release aanschaf. Bij andere ontwikkelaars wil ik nog wel eens wachten. Die wil ik meestal simpelweg minder graag.
Ik vind het altijd heerlijk om games met een volwassene toon af te wisselen met iets wat men gauw “kinderachtig” kan noemen. Of dat nou een Nintendo-game is of iets als Sackboy en Ratchet & Clank op PlayStation. Na games als The Last of Us of Red Dead Redemption ben ik gewoon even toe aan iets luchtigers.
Ook op zondagen (ik zal niet zeggen waarom maar ik zweer dat het niet met katers heeft te maken, echt waar!) speel ik vaak liever iets waar ik niet te veel bij na hoef te denken. IK ben dan ook erg blij met Spongebob Squarepants: Battle for Bikini Bottom – Rehydrated op PlayStation Plus deze maand. Het is gewoon heerlijke afwisseling.
Tja, ik snap wel dat mensen het kinderlijk noemen, is het misschien ergens wel. Is dat erg? Ik vind van niet. Althans, het is niet dat mijn mening echt telt met drie Lego-sets op display in m’n huis. We blijven allemaal ergens kind en daar is niks mis mee.
Fijn stukkie Luigi! Leuk om te zien dat we hier en daar wat lopen te porren of reageren op elkaar via artikelen met een knipoog.