Mijn onvergetelijke gamemomenten #4 – River cola, blauwe egels en straatgevechten

Vroeger bestonden er winkels waar je videobanden kon huren. Dat waren objecten die je kon afspelen op een speciaal apparaat, waardoor je op je televisie een film kon kijken. Die videobanden kon je in de winkel kopen, maar je kon ze ook huren bij een videotheek. Toen spelcomputers populair werden, besloten sommige videotheken om deze spelcomputers ook te gaan verhuren. Mijn neef maakte er vaak gebruik van en als klein kereltje  was ik daarom regelmatig bij mijn neef te vinden.

Mijn neef is dertien jaar ouder dan ik en toen hij rond de twintig was, woonde hij bij mijn oma. Ik kwam graag bij mijn oma en mijn neef was altijd iemand waar ik tegen op keek. Niet alleen was hij toen al boomlang, maar ook had hij een poster van Platoon op zijn slaapkamerdeur hangen en had hij de soundtrack van Batman van Prince op vinyl in zijn collectie. Vet toch? Ik als klein manneke vond van wel. Als ik er lucht van kreeg dat hij een weekendje thuis ging gamen op zijn gehuurde Sega, probeerde ik altijd of ik er kon zijn. Zelf had ik die (nog) niet en ik was helemaal gek van Sonic.

Zo komen we uit bij een bepaalde dag dat ik bij mijn neef en dus ook bij mijn oma mocht logeren. Het was vast vakantie of weekend, want ik herinner me dat ik er ’s ochtends vroeg al was en tot midden in de nacht heb zitten gamen. En jawel, we speelden Sonic, heel veel Sonic. Het eerste deel meen ik me te herinneren. Als een zotte heb ik de hele dag zitten rennen en ringen verzameld. Het was geweldig, maar wat me nog het meest bij is gebleven is een andere game: Streets of Rage.

Geen idee welk deel het was, maar was dat toch effe een potje vet. Met zijn tweeën tegelijk, ik samen met mijn neef. Samen het gespuis op straat het draai om de oren geven. Misschien was ik er nog veel te jong voor, maar ik vond het geweldig. Uren en uren hebben we het gespeeld. Met een rode kop, pijn in de buik van de River cola van de Aldi en de chips, viel ik rond een uurtje of 1 in de nacht in slaap (in mijn beleving, want misschien lag ik er om half tien al wel in). 

’s Ochtends toen ik merkte dat het al licht werd en me realiseerde dat mijn ouders me ieder moment konden ophalen, vloog ik het bed uit om verder te spelen: we hadden immers nog niet alle levels uitgespeeld. Mijn neef deed echter iets wat ik als klein jong niet voor mogelijk hield: hij sliep uit… Dat betekende dat ik in maar in mijn eentje moest gaan knokken. De straten waren immers nog niet veilig. 

In de jaren daarna speelden mijn neef en ik nog enkele keer samen en wisselden we af en toe wat games uit. Later toen ik rond de twintig was, kwamen mijn tien jaar jongere neefjes regelmatig langs om Super Mario Sunshine, Mario Kart of Ratchet & Clank te spelen. Ja, als grote neef is het toch anders, maar ik wist wat het voor mij betekende dus vond ik het leuk om ze over de vloer te hebben. Mijn grotere neef doet nog steeds hetzelfde, maar dan met zijn zoon.