Mijn onvergetelijke gamemomenten #6: Stad en land af voor een Wii

Als ik teruggraaf in mijn geheugen, kan ik me niet herinneren dat ik ooit een sterkere hype heb gevoeld als in 2006, toen de Nintendo Wii uit zou komen. Het apparaat dat tot kort ervoor als ‘Nintendo Revolution’ door het leven ging, zou een ware revolutie in gamen te weeg gaan brengen. Daar was ik, net als Nintendo waarschijnlijk, van overtuigd. Zwaardvechten door een echte zwaai met je armen te maken, richten door met de afstandsbediening naar het beeld te wijzen of sturen door je controller te kantelen. Nee, die knopjes zijn snel verleden tijd. De hype werd vergroot toen ik destijds als redacteur voor een gamessite enkele maanden voor de release bij Nintendo in Nieuwegein mocht komen spelen. Het was fantastisch en ik kon echt niet meer wachten.

Uiteraard, zo slim als ik was, had ik de console al ruimschoots gereserveerd bij good old Dimension Plus, destijds mijn vaste winkel om games te kopen. 8 december 2006 stond dik rood omcirkeld op de kalender. Dat was de dag dat het zou gebeuren. Samen met de console en Wii Sports had ik maar liefst vier games besteld: Call of Duty 3, Red Steel, The Legend of Zelda: Twilight Princess en Super Monkeyball: Banana Blitz. Ja, ik heb heel wat extra wijken bij de post moeten lopen om dit te financieren.. Man, wat had ik er zin in.

Niet de beste fase

De jaren rond de release van de Nintendo Wii waren niet mijn beste jaren ooit. Het was niet zo dat er erg veel geks aan de hand was, maar ik zat er gewoon niet lekker in. Het was de periode rond mijn twintigste dat ik eigenlijk niet wist wat ik allemaal precies wilde in het leven. De keuze voor een HBO-opleiding richting economie werd al op mijn zestiende gemaakt, eigenlijk alleen omdat je toch iets moest kiezen en ik zat met een studie die ik eigenlijk geen bal aan vond. Ik keek tegen het bedrijfsleven op (ik voelde me er niet op mijn gemak) en ik had niet de drive die andere studenten wel hadden. Hoewel het qua cijfers uitstekend ging, kwam ik er tijdens projecten en stages achter dat ik nog helemaal niet klaar was voor zo’n volwassen wereld. 

Ik begon me een beetje terug te trekken en spendeerde veel tijd aan het kijken van TV-series zoals 24 en Lost en mijn Nintendo DS draaide overuren. Doordeweeks was ik overdag of op school, of verdiende ik wat bij als postbode. In de avonduren trok ik me terug en bleef ik meestal thuis. Ik had een oude groep vrienden waar ik me eigenlijk al jaren niet echt op mijn plek meer bij voelde, omdat zij allemaal op hun zestiende al begonnen met werken en ik als enige studeerde. Tegelijkertijd had ik ook al een groep nieuwe vrienden gemaakt, die op vrijdagavond in dezelfde kroeg waren (lang leve het wonen in een dorp) als mijn oude vrienden, waardoor ik ook met de ongemakken worstelde van het hebben van twee vriendengroepen. Van sommige van ‘oude vrienden’ kreeg ik regelmatig de opmerking: “Moet je niet bij hen gaan staan?”. Kortom, een lastige tijd waarin de games en series mij een soort van veilige haven boden. 

Grote teleurstelling

Je begrijpt vast waarom ik op dat moment zo uitkeek naar de Nintendo Wii. Met dat apparaat kon ik gewoon nog veel meer tijd lekker aan mezelf besteden, zonder me druk te maken over de studie, stage en vrienden. De teleurstelling was dan ook ongekend groot toen ik een telefoontje kreeg van Dimension Plus: ik zat niet bij de eerste lichting. Het was verschrikkelijk. Ik was echt kwaad. Ik had er al zo lang naar uitgekeken, bovendien had ik de eerder genoemde games al opgehaald. Wat moest ik in hemelsnaam doen?

Tegen beter weten in probeerde ik alle speelgoedwinkels, alle elektronicazaken, alle gameshops en ieder ander bedrijf waar ook maar de kleinste kans was dat ze er een hadden te benaderen. Nergens hadden ze er een op voorraad, overal reserveerde ik er een. Mijn vader, die dat weekend nog niets gepland had, wilde met me meedenken en startte de auto. Eerst nog naar wat kleinere speelgoedwinkels in de regio, zonder succes. Vervolgens zijn we zelfs naar Duitsland gereden, want dat was maar een half uurtje rijden. In de eerste beste stad stuitten we op een Saturn. Naïef dat ik was, werd ik toch even hoopvol, maar het probleem dat we in Nederland hadden, was er in Duitsland ook. Nog enkele andere hopeloze pogingen bij andere winkels later, besloten we de handdoek te gooien: het was wachten geblazen.

Een week

Als ik aan die tijd terug denk, moet ik er wel een beetje om lachen. Zeker omdat de Bart Smit in het dorp naast ons op die dinsdag erna al belde dat ze vrijdag een Nintendo Wii binnen kregen en dat daar nog niemand een console had gereserveerd. Vrijdagochtend stond ik, een kwartier nadat ik het telefoontje kreeg dat ie daadwerkelijk binnen was, bij Bart Smit. Een half uur later zat ik te bowlen in de huiskamer, een half uur daarna speelde ik Red Steel en weer iets later ging ik ook nog even knallen in Call of Duty 3. Dat hele weekend is voorbij gevlogen en ik vermaakte me opperbest.

Gelukkig heb ik de ‘problemen’ die ik toen had en de druk die ik toen voelde van alle kanten, van me af weten te zetten door me op een groep vrienden te focussen en door te kijken wat ik WEL leuk vond. Daarna is alles uiteindelijk wel redelijk op zijn plek gevallen en gebruik ik videogames niet meer als toevluchtsoord om mijn kop in het zand te steken, maar puur voor het plezier. Al blijft het wel een heerlijk medium als je even geen gezeur aan je kop wil. En die Nintendo Wii? Daar heb ik ontzettend veel plezier aan beleefd, maar een echte revolutie is wel uitgebleven.