Meta_coola 4 Pokémon Sword
Ja je leest het goed er staat een Nintendo Switch game in mijn top vier. Ik ben sinds twee december de trotse eigenaar van een Nintendo Switch. Ik heb altijd al tegen mij zelf gezegd zodra de nieuwe Pokémon game uitkomt ga ik weer een Nintendo apparaat kopen, en ik weet het Pokémon Sword is al sinds 15 november uit maar door de reviews en reacties op het internet zat ik zwaar te twijfelen over deze game. Maar ik ben blij dat ik overstag ben gegaan en hem gekocht heb, want Pokémon sword is bijna (er is nog ruimte voor verbetering) alles waar Ik over droomde toen ik voor het eerst Pokémon yellow speelde is met Pokémon Sword waargemaakt. Volledig 3d en je ziet de Pokémon ook echt rondlopen in de gamewereld, ik zou haast niet weten wat ik nog meer zou willen hebben in een Pokémon game. Op moment van schrijven heb ik de game nog niet uit gespeeld, maar hij is hard op weg om mijn favo Pokémon game van z’n troon te stoten oftewel Pokémon Gold ( die ik onder andere geweldig vind door de onofficiële mod Pokémon Gold Z) moet zeer waarschijnlijk plaats maken voor Pokémon Sword.
3 Kingdom Hearts III
De game op plek nummer drie is toevallig de game die ik dit jaar als eerste heb gekocht en gespeeld, en oh man wat was dit toch een epische ervaring. Ik heb de disc van de game in m’n ps4 gestoken en na het opstarten van de game werd ik er gelijk helemaal ingezogen ( Enige waar ik de game voor weg lag was werk , eten en slapen.) want het verhaal is echt heel erg goed en knoopt alle verhalen van alle voorgaande games perfect aan elkaar en het sluit de Dark Seeker Saga ook perfect af, en als ik eerlijk moet zijn heeft de game er ook voor gezorgd dat ik een paar traantjes heb laten rollen.
De gameplay van Kingdom Hearts III is net iets smoother dan dat van zijn voorgangers, al is het in grote lijnen nog steeds net zo clunky en ondanks het op sommige momenten frustrerend is, is het ook wel onderdeel van de charme van deze franchise.Waar ik alleen nog steeds geen fan van ben is het gummi ship gedeelte van de game, daar kwam nog steeds de meeste frustratie bij kijken. Ik heb de game overigens uitgespeeld op normal mode ( en heb de eindbaas verslagen met lvl 42), ik heb het gevoel dat ze de boss fights iets vergeeflijker en toegankelijker hebben gemaakt ( al ben ik bij sommige boss fights, zeker bij de laatste paar bosses één of twee keer dood gegaan) maar toch is normal mode bevredigend genoeg. Sowieso ben ik van menging dat een game leuk moet zijn om te spelen en niet altijd moeilijk moet zijn om leuk en bevredigend te zijn ( en ik weet het met die statement is niet iedereen het eens)
Voor de geïnteresseerden ik geef deze game een 9,5
2 Death Stranding
Het was een moeilijke keuze om deze game op tweede plek te zetten inplaats van op de eerste plek, maar na er lang over nagedacht te hebben moet Death Stranding het toch echt doen met de tweede plek. Toen de game in 2016 op E3 werd aangekondigd was ik gelijk geïnteresseerd in de game ondanks we toen totaal nog niet wisten wat voor game het ging worden, maar hé de game komt uit een gedachtekronkel van Hideo Kojima en die man is zonder twijfel een genie in deze industrie plus ik heb nog nooit een game van hem gezien die teleurstelde. In 2017 kregen we meer trailers voorgeschoteld en werd ik nog meer geïnteresseerd in de game , wel moet ik toegeven dat de trailers heel erg vaag waren maar juist die vaagheid zorgde ervoor dat ik meer geïnteresseerd raakte. In 2018 kregen we eindelijk gameplay beelden te zien en mijn eerste gedachte was toch wel wtf moeten we in de game nou pakketjes te voet rond gaan brengen? Wat voor vage shit is dit, maar hé het is Hideo Kojima waar we het over hebben die weet er vast iets interessants van te maken. Tijdens de game awards 2018 kregen we nog meer beelden te zien en voor mij persoonlijk kreeg ik al wel een beetje door welke kant Hideo Kojima op wou gaan met deze game ( en mijn voorgevoel leek na het spelen van de game voor bijna 100% spot on).
Fast forward naar 10 november 2019, de dag dat ik de game voor de eerste keer ga spelen. Ik word al gelijk in de eerste minuut helemaal opgezogen door de sfeer van de game, het verhaal spreekt mij gelijk aan en in eerste instantie is het allemaal heel erg vaag maar na 3 uurtjes spelen merk ik al dat alles langzaam heel erg duidelijk aan het worden is en na 48 uur en 59 minuten rollen de credits over mijn scherm en is het verhaal voor de volle 100% duidelijk geworden en heeft de game mij sprakeloos gelaten , heeft het mij laten lachen en heeft mij zelfs laten huilen omdat het op emotioneel vlak ook heel erg sterk is. En ja de gameplay is inderdaad pakketjes bezorgen, maar nee het is niet zo oppervlakkig als dat je denkt dat het is. De gameplay van Death Stranding is een van de diepgaanste van alle games die dit jaar zijn uitgekomen, het is niet simpel een pakketje van A naar B brengen nee elke missie is anders en dat komt door verschillende factoren.
Alleerst kan je niet zeggen oh ik neem dit pakketje mee en dit pakketje, nee je moet goed nadenken of dat je al die pakketjes wel mee kan nemen want je moet niet te zwaar en te hoog bepakt worden want dat komt je balans niet ten goede. Daarbij heb je toch ook ruimte nodig voor je wapens en gereedschap, neem je die niet mee dan ben je fucked. Nu kan je zeggen maar dan stop ik al die pakketjes en extra gereedschap toch op/in m’n voertuig? Ja dat kan je doen maar ook dan ben je acht van de tien meer fucked want er zijn heel vaak momenten dat je je voertuig en de lading die je niet op je rug kan dragen achter moet laten. En dan kom je bij het punt de pakketjes wegen bij elkaar 100 kilo, je kan 120 kilo maximaal dragen op je rug nu zit je dus met het dilemma dat je ook nog gereedschap wapens nodig hebt en je hebt ze toch echt beide nodig maar je moet één van de twee toch echt achter laten ergo je bent fucked. Nu komen we aan bij factor twee je weet nooit wat je onderweg kan tegengekomen, hoe goed je ook je ook je route gaat plannen BT’s kunnen elk moment opduiken en je leven zuur maken. Daarnaast heb ik heel vaak gehad dat ik dacht dat ik m’n route goed doordacht had, maar als nog kwam ik voor obstakels zoals kliffen en rivieren etc. te staan. Nee nogmaals deze game afdoen als een Walking simulator waar je enkel pakketjes moet bezorgen is echt de onderschatting van het decennium.
Voor de geïnteresseerden ook deze game geef ik een 9,5
1 Final Fantasy VIII remastered
Ik zat echt zwaar te twijfelen om deze game überhaupt mee te nemen in de lijst laat staan op nummer één te zetten, omdat het in principe een game van 20 jaar geleden is. Maar uiteindelijk dacht ik bij mezelf, dit is mijn lijstje dus mijn keuzes en mijn regels. Het was 19 jaar geleden ( ik heb de game voor het eerst gespeeld toen de pc versie er was en die kwam pas in 2000 uit) al mijn favoriete game, en nu na al die jaren blijft het nog steeds mijn meest favoriete game ( ik denk dat mijn jaarlijkse playtrough van Final Fantasy VIII in december dat wel bewijst). De gameplay staat nog steeds als een huis en het draw systeem, waarbij je Magic uit draw points en enemies moet drawen blijft een heerlijk systeem en de junction systeem waarbij je de magic die je gedrawed hebt kan koppelen aan verschillende stats zoals bijvoorbeeld HP of strength en ook Magic aan je wapens kan koppelen blijft een geniaal systeem. Een andere geweldig systeem is de Guardian Forces ( de summons in dit deel van de franchise) ondanks niet alle GF’s awesome zijn blijft het heerlijk om ze te gebruiken, overigens ben je niet verplicht om ze te gebruiken maar je bent wel verplicht om ze te koppelen aan je party members doe je dat niet dan je kan geen Magic drawen en gebruiken en kan je dus ook geen Magic aan je stats en wapens koppelen.
De remaster ziet er geweldig uit. De personages (Selphie en Rinoa zijn nu een genot om naar te kijken) , de Guardian Forces, enemies en voertuigen zien er echt goed uit het zijn natuurlijk geen Death Stranding graphics, maar dat ze een game van 20 jaar oud met een remaster nog zou mooi hebben kunnen maken is toch wel erg knap. Wat wel jammer is is dat ze de achtergronden niet hebben kunnen remasteren, dit komt omdat ze ( net zoals bij Final Final Fantasy IX een paar jaar geleden) de originele high definition achtergronden zijn kwijt geraakt en ze het dus moeten doen met de gecomprimeerde bestanden van de PSX/PC versie. Gelukkig hebben ze het met filters iets mooier kunnen maken, maar het verschil tussen de personages en de achtergronden is wel te merken. Nu doen de iets mindere achtergronden geen afbreuk op de geweldige game en het eveneens geweldige verhaal dat halverwege game nog redelijk complex word met tijdreizen etc. Het is misschien vals spelen, maar Final Fantasy VIII is in 2019 toch echt mijn game van het jaar
Voor de geïnteresseerden ik geef deze game een 9,9 (er is geen één andere game die net zo hoog of hoger heeft gescoord bij mij)
Top twee games van het decennium
2 Assassin’s Creed Odyssey
Er zijn dit decennium aardig wat Assassin’s Creed games uit gebracht, tien om precies te zijn en ondanks ze alle tien de lore van Assassin’s Creed rijkelijk hebben aangevuld en het qua gameplay ook erg goed zat (ja ook Unity). Kan ik toch maar uit één titel kiezen en dan is de keuze redelijk snel gemaakt, en de keuze valt dus op Assassin’s Creed : Odyssey.
Met Assassin’s Creed: Origins sloeg Ubisoft na tien jaar een nieuwe weg in met de Assassin’s Creed franchise door er een Action RPG van te maken inplaats van een action adventure zoals de voorgaande delen waren. Dit was een erg slimme zet van Ubisoft want hier door voelde de franchise weer heerlijk fris, en met Assassin’s Creed: Odyssey gingen ze nog meer in op het RPG genre door de game vol te gooien met keuzes en een erg uitgebreide skull tree. Dit was de beste keuze die Ubisoft ooit heeft kunnen maken met betrekking van deze franchise, zeker als je je bedenkt dat de keuze vrijheid van het RPG genre perfect pas bij de animus van de Assassin’s Creed franchise.
Met Assassin’s Creed: Odyssey heeft Ubisoft ook in één klap bewezen dat ze heel erg talentvol zijn in het maken van RPG met een epische verhaal. De game bestaat uit drie verhalen namelijk de Odyssey, Hunt The Cult Of Kosmos en Between Two Worlds, deze drie verhalen lopen parallel aan elkaar en overlappen elkaar uiteindelijk waardoor er één episch verhaal ontstaat. De keuzes die je maakt in deze game hebben ook echt daadwerkelijk een impact die goed voelt in de game. De gameplay is ook echt geweldig, het free runnen, het varen, het paardrijden en het vechten gaan echt zo soepel en vloeiend dat het gewoon weg bijna perfectie is. En de toevoeging van exploration mode waardoor je geen informatie in beeld krijgt van hier is je doelwit/object en je dus echt zelf de wereld moet verkennen om je doelwit te vinden, is één van de beste toevoegingen ooit want het nodigt je echt uit om de grote levendige sfeervolle wereld van Assassin’s Creed: Odyssey te verkennen.
Ik ben iemand die als hij iets echt niet interesseert, snel z’n aandacht er voor kwijt raakt. Als ik zou eens kijk na hoeveel uur ik in AC Odyssey heb gestoken sinds de release, en dat is dus 387 uur en 14 minuten kan ik alleen maar concluderen dat AC Odyssey echt een heel erg goede game is.
1 Dragon Quest XI : Echoes of an Elusive Age
Ik heb er heel lang op moeten wachten, maar na vele jaren was er eindelijk weer een traditionele J-RPG op een PlayStation console. Nu kan je wel zeggen maar PlayStation 3 en 4 hebben toch veel Final Fantasies gekregen? Ja dat klopt maar sinds Final Fantasy XII is de Final Fantasy franchise geen traditionele turnbased J-RPG meer ( de remasters van VII, VIII , IX en X/X-2 tellen in dit geval niet). De Ni No Kuni franchise doet het hem om onverklaarbare reden niet voor mij (ik ga de franchise ooit nog een keer een kans geven). Nee ik heb echt moeten wachten totdat Dragon Quest XI : Echoes of an Elusive Age naar het westen kwam, en oh boy wat was het wachten het waard zeg het is de beste turnbased J-RPG sinds Final Fantasy VIII (Dragon Quest VIII is ook geweldig maar is van deze drie toch echt de hekkensluiter) Het lijkt net of dat je weer terug gegaan bent in de tijd naar een tijdperk dat J-RPGS op hun hoogtepunt waren. Meestal is stilstand achteruitgang maar in het geval van J-RPGS is dat totaal niet het geval, ik durf het zelfs vooruitgang te noemen. De traditionele turnbased J-RPG gameplay is altijd al goed geweest en met Dragon Quest XI hebben ze het goed als weten te perfectioneren. Daarnaast heeft Dragon Quest XI één van de meest interessante verhalen ooit in een J-RPG met een heerlijke twist halverwege het verhaal. Oh en de Artwork van Akira Toriyama (Dragon Ball) blijft altijd een genot om naar te kijken.
Anyway, 2019 was kwantitatief gezien een matig jaar maar kwalitatief gezien een heel erg sterk jaar. Dit afgelopen decennium was zowel kwalitatief als kwantitatief een heel erg sterk decennium er waren echt tientallen games die ik met veel liefde heb gespeeld. Hopelijk gaat het volgend jaar weer een geweldig game jaar worden en gaat het komende decennium ook weer heel erg bruut worden.
