Musical Monday: Enigma – The Cross Of Changes

Ik zei eerder al dat er, ondanks dat ik van wat rustigere muziek hou, toch wel wat variatie in de artikels zou zitten. Ook heb ik beloofd dat mijn favoriete nummer aller tijden vandaag voorbij zou komen. Ik weet niet of je er klaar voor bent, maar ik ben bang dat je geen keuze hebt. We gaan deze week weer een hele andere richting op.

Als ik heel eerlijk ben, weet ik eigenlijk niet meer welk album ik het eerst heb gehoord, het eerste of het tweede, maar DÉ single van het eerste album was best bekend geworden. Sadeness van Enigma. De gregoriaanse klanken zijn heel herkenbaar en daarom ook wel eens gekopiëerd. Ik dacht eigenlijk altijd dat het een misspelling was en dat het ‘sadness’ moest zijn, maar tijdens het schrijven hiervan kwam ik erachter dat het over Marquis de Sade gaat. Dat je daar dertig jaar later eindelijk eens achter moet komen, hahaha.

Enigma – Sadeness (Part I)

Enigma is een creatie van ene Michael Cretu. Het grappige is dat je misschien wel een nummer van zijn vrouw kent, waar hij ook in zingt. Maria Magdalena van Sandra. Ja, ook de muziekwereld blijkt kleiner dan je verwacht.

Sandra – Maria Magdalena

En dat brengt ons bij het tweede album van Enigma, The Cross Of Changes. Het wordt vaak bestempeld als new age, maar ik moet zeggen dat ik me nooit echt in die terminologie heb verdiept. Ja, ik kende de term, maar wat er nou wel en niet onder viel, hield me niet zoveel bezig. Ik vond het lekker klinken en dat was het belangrijkste.

Het bekendste liedje van dit album, en mijn favoriete nummer aller tijden, is en blijft Return To Innocence. Als ik het mensen wel eens laat horen, fronsen ze hun wenkbrauwen vaak. “Serieus? Dit?” Nope, geen Bohemian Rhapsody, geen November Rain en geen Child In Time. Daarvoor in de plaats kies ik voor een nummer waar ik helemaal zen van word en waar ik na bijna dertig jaar nog altijd van geniet. Op het moment staat het al een kwartier op repeat en dat zal op zijn minst duren tot het volgende liedje dat ik zal linken, maar waarschijnlijk ga ik daarna gewoon door. De trommels, de tekst, de stem, alles klopt voor me. Met name bij de indiaan-achtige klanken kijken mensen wel eens vreemd op. Let them. I love it!

Enigma – Return To Innocence

Een ander nummer dat op single is uitgebracht en ik erg gaaf vind is Out From The Deep. Het begint redelijk rustig, maar richting het end komt er een gitaarpartij tussendoor. Dat zie je vaker op dit album en dat is precies waarom ik me soms afvraag of dit onder new age valt of niet.

Enigma – Out From The Deep

Age Of Loneliness (Carly’s Song) grijpt een klein beetje terug naar Sadeness. Een klein beetje dan. Het is precies zo’n nummer dat ik goed kan luisteren, maar dat zal vast niet iedereen met me eens zijn. Ook hier weer veel klanken in plaats van woorden en ik vind het een genot om naar te luisteren. Oorspronkelijk heette het Carly’s Song, naar Sharon Stone’s personage Carly in de film Sliver. Voor het album hebben ze het een beetje ge-remixed en het Age Of Loneliness genoemd.

Enigma – Age Of Loneliness (Carly’s Song)

Nooit geweten, maar blijkbaar is The Eyes Of Truth ook op single uitgebracht. Ik vond het altijd wel een lekkere oosterse vibe hebben en dat zie je goed terug in de videoclip. Het maakt gebruik van mongoolse klanken, wat Age Of Loneliness (Carly’s Song) blijkbaar ook deed. Leuk dat ik deze stukjes schrijf, maar ik leer zelf gaandeweg dus ook meer over de muziek die ik al jaren met volle overgave luister. Dat is toch gewoon win-win!?

Enigma – The Eyes Of Truth

Silent Warrior vind ik altijd wel apart. Ik vind het sowieso een erg lekker nummer, maar qua stijl doet het me meer denken aan de liedjes die op het derde album, Le Roi Est Mort, Vive Le Roi, staan. Aan de ene kant wijkt het af, maar het past er ook weer gewoon bij. En misschien lul ik wel gewoon uit mijn kont. Wie weet. De naam van het album, The Cross Of Changes, komt in dit nummer voorbij. Niet hun beste nummer, maar nog steeds erg goed.

Enigma – Silent Warrior

Ondertussen Return To Innocence weer opgezet en het volume wat verhoogd. Ik kom weer helemaal tot rust hiero. Na The Cross Of Changes zijn er nog vele albums verschenen, maar na het vierde, The Screen Behind The Mirror, vond ik het helaas wat minder worden. Daarop stond dan weer wel het geweldige Gravity Of Love, dat een sample van Carl Orff’s Carmina Burana gebruikt. Dit is met gemak mijn tweede favoriete nummer van Enigma.

Enigma – Gravity Of Love

Volgende week een rockmusical uit mijn geboortejaar. Gokken wat het is mag, maar je wint er niks mee, hahaha.

In 1997 was ik op vakantie in Frankrijk met een toenmalige vriend en zijn ouders. Bij tankstations zag ik regelmatig een cd liggen van Era, dat me nogal Enigma-achtig aandeed. Je kon de cd luisteren via een cd-wisselaar en ik bleek er niet ver naast te zitten. Het had er best wat van weg, maar dan met wat meer gitaar. Helaas had ik niet genoeg geld meer om de cd te kopen, dus toen ik terug kwam van de vakantie, ben ik meteen op mijn fiets gestapt en naar de lokale cd winkel gescheurd. Of ze wel eens van Era hadden gehoord. Nee, maar ze konden het wel bestellen. Meteen gedaan, natuurlijk. Nadat de cd binnen kwam, heb ik ‘m regelmatig geluisterd. Blijkbaar had ik iets dat niet echt bekend was in Nederland, of misschien zelfs wel helemaal niet, want een paar weken later zat ik ‘s avonds tv te kijken en toen kwam er tijdens een reclameblok opeens een commercial voorbij. Een nieuw fenomeen, genaamd Era. “Era, jouw ontdekking.” Ja, zeker te weten mijn ontdekking, want ik had het album al voordat het wijd verspreid verkrijgbaar was, stelletje na-apers! En hoewel ik het eerste album altijd zal koesteren vanwege mijn geschiedenis ermee, mijn favoriete nummer van ze, Misere Mani, staat toch echt op het tweede album.

Era – Misere Mani