Rainking Zoals we de afgelopen maanden hebben kunnen zien, hou ik best van rockmuziek, maar ik zag voor mezelf op een gegeven moment een soort splitsing ontstaan. Het leek wel of sommige bands nét te hard voor me waren, óf net te cheesy. Daar moest toch ergens iets tussen zitten? Iets dat goed in mijn gehoor zou liggen, zonder de kaas? En dat bleek te bestaan, dichter bij huis dan ik verwachtte zelfs. De muziek was precies lekker, de teksten vaak lekker vlot en wat had die zanger een geweldige stem! Een beetje rauw, maar ook een beetje apart en herkenbaar. Deze week is het de beurt aan Kensington.
Mijn eerste ervaring met de band was wederom via de radio. Het bekende werk dus. Goed luisteren, tekst onthouden, thuis opzoeken en hopen dat je het nummer vindt dat je zoekt. En gelukkig had ik het nummer redelijk snel gevonden, want dit vond ik wel heel erg lekker klinken.
Kensington – We Are The Young
Dus wat doe je als je een goed nummer gevonden hebt? Dan ga je kijken of je het album kan vinden. Ik heb alles nog graag fysiek op cd (en tegenwoordig ook op vinyl), dus ik ging meteen op de webshop van Bertelsmann Online kijken. Probleempje, het album waar We Are The Young op zou komen te staan, was nog niet uit. Wel was hun vorige album Borders te krijgen. Nou, dan doen we die, toch?
Kensington – All That I Know
Kensington – The Heart Of It
Het eerste album had best wat lekkere nummers en dat gold ook voor het tweede, maar hun doorbraak, hun grootste hit en het nummer dat ik nog steeds verreweg het beste vind, staat toch wel op het derde album. Streets komt meteen lekker binnen. Alles klopt hieraan voor me. Dit was precies wat ik zocht. Dit was de opvulling van de leegte.
Kensington – Streets
Nou, dacht ik, kom maar op met die opvolger van Streets. Die ga je niet meer overtreffen. En dat was dit dan ook niet, maar het bleek toch wel een best nummer te zijn.
Kensington – All For Nothing
Toen ik het album voor het eerst luisterde, had ik er al gauw een paar favorieten uitgepikt. Done With It is er daar één van. Wat rustiger, maar met een erg fijn ritme en een paar goeie zangpartijen.
Kensington – Done With it
Riddles vind ik echt zo’n nummer dat ik van zichzelf al wel lekker vind klinken, maar nog nét wat beter uit de verf kan komen tijdens een concert. Ik heb ze een keer in de Ziggo Dome gezien (ik gok in 2014, maar dat weet ik niet zeker) en dat klopte helemaal. Meezingend publiek, lekkere uithalen, gewoon feest!
Kensington – Riddles
Don’t Walk Away vind ik niet verkeerd, maar is voor mij wel één van de iets mindere nummers. Ik vind het lastig om uit te leggen, maar dit komt wat dichter in de buurt van wat ik met cheesy bedoel. Ik kan er goed naar luisteren, maar ik heb er nét wat minder mee.
Kensington – Don’t Walk Away
Mijn favoriete nummer van het album is Streets, maar daarna? Makkelijk, Little Light! Net als Streets is het geen snel nummer, maar hoe het geheel in elkaar zit klikt gewoon precies voor me. Voor de afwisseling maar even een live versie van bijgepakt.
Little Light (Ziggo Dome 2015)
Het album was bijna afgelopen. Zou er nog een knaller gaan komen? Ja, die kwam er! Oh, je hebt geen idee hoe blij verrast ik was toen dit nummer startte. Gaan met die handel!
Kensington – Words You Don’t Know
Rivals is een beetje een aparter nummer. Het is sowieso geen single materiaal. Het begint wat rustig, maar eindigt wat steviger. Ik denk dat het ondertussen wel duidelijk is dat ik dat meestal wel gaaf vind.
Kensington – Rivals
Tegenwoordig is het volgens mij in om een hekel aan Kensington te hebben. Tenminste, dat idee heb ik wel eens. Alsof ze de Nickelback van Nederland zijn, ofzo. Nou trek ik me toch al nooit van zoiets aan, dus dat zal me worst wezen, hahaha. Gewoon luisteren naar wat je goed, leuk of mooi vindt.
Volgende week moet er een keuze gemaakt gaan worden.
Send Me Away is precies wat ik van Kensington wil. Een goed tempo, lekkere gitaarpartijen en fijne zang. Kom maar door!
Kensington – Send Me Away
Nummers als No Way Out vind ik erg lekker in het gehoor klinken. Lekker vlot, al zit het een beetje tegen die kaasrand aan, ghehehe.
Kensington – No Way Out
Kilimanjaro is ook weer een beetje apart, maar als-ie eenmaal op gang komt is-ie zó verschrikkelijk lekker. Net als Rivals is het niet iets om op single uit te brengen. Het is ergens ook wel een reden waarom ik niet veel naar de radio luister. Daar hoor je bijna alleen maar wat er op single is uitgebracht, maar er is zoveel méér. Zoals dit. Dus.
Kensington – Kilimanjaro
Go Down is een nummer met lekker veel power. Dit soort nummers hoopte ik veel vaker te horen. Met gemak één van mijn favorieten.
Kensington – Go Down
Het vierde album, Control, heb ik eerlijk gezegd weinig geluisterd. Het trok me iets minder, maar het openingsnummer, Do I Ever, vind ik wel nog steeds heerlijk.
Kensington – Do I Ever
