Rainking Een tijdje geleden vroeg ik aan Ruan of we verplicht waren om artikels over gaming te schrijven. Het korte antwoord was ‘nee, als het maar geen recepten voor soep zijn.’ Ik ben toen gaan schrijven aan een artikel dat nog steeds niet af is. Ik bedenk af en toe nog informatie om erbij te voegen en door de warmte de afgelopen weken heb ik eerlijk gezegd weinig motivatie gehad om eraan te werken, dus het zal ben ik bang nog wel even duren voor het af is. Zoals bekend, postte ik laatst mijn videogame top 50, lichtelijk geïnspireerd door Coola zijn favoriete Assassin’s Creed spellen. Ik vond het erg tof om te zien dat Luigi1985 daarna met zijn eigen top 50 kwam, die logischerwijs best afweek van de mijne. We zijn natuurlijk allemaal individuen met onze eigen smaken en wensen. Dat bracht me op het onderwerp van deze serie.
Ik was vroeger helemaal verslingerd aan muziek. In principe ben ik het nog steeds, maar toen ik nog op de middelbare school zat, zat ik thuis constant te zappen tussen MTV en TMF, en kenden mijn klasgenoten me bijna niet anders dan die jongen die rondliep met zijn walkman bij en z’n oortjes in. Ook nu nog luister ik in de auto niet naar de radio. Ik heb óf een cd op staan óf een USB stick met rond de 200 nummers. Ik wil gewoon luisteren naar wat ik leuk vind wanneer ik wil. In mijn leven heb ik een hele hoop verschillende muziek gehoord en het ene vind ik natuurlijk beter dan het andere en andersom. De simpelste definitie van mijn smaak is ‘divers, als het maar niet te hard is.’ Genres als hardcore en metal vallen dus al gauw af. Je kan nou eenmaal niet alles leuk vinden. Dat betekent niet dat ik neerkijk op mensen die dat wel goed vinden, alleen dat ik er zelf niet naar zal luisteren. Toch zal je de komende afleveringen waarschijnlijk best wat variatie zien. Ik heb gedurende de jaren verschillende genres weten te waarderen, waar ik nog dagelijks veel plezier uit haal. Deze serie gaat over mijn favoriete albums aller tijden. Het is geen top zoveel lijst en ze staan niet in een bepaalde chronologische volgorde, maar ik zal ongetwijfeld aangeven als ik iets écht goed vind. De kans is alleen aanwezig dat je de ene week mijn smaak helemaal geweldig vindt en de week erna je afvraagt waar ik met mijn hoofd zit. Dit is een out of order kijkje in de muzikale ontwikkeling van Rainking.
Je hebt het waarschijnlijk al in de titel gezien, maar dit eerste artikel van de reeks trap ik af met A Hundred Million Suns van Snow Patrol. Waarom? Omdat het samen met een ander album, dat later een keer voorbij zal komen, me het idee gaf voor deze serie. Als ik me niet vergis was mijn eerste ervaring met Snow Patrol toen ze een derde van het voorprogramma van U2 waren in 2005. De andere twee bands waren Athlete en The Killers. U2 deed drie concerten en elke avond opende twee van de drie bands, steeds in een andere samenstelling. Wij kregen Snow Patrol en Athlete, waar ik een paar jaar eerder wel eens een nummer van op MTV had gezien. Snow Patrol had op dat moment drie albums uit. Geen idee of ze hun beste nummers daarvan speelden, maar één nummer bleef me wél bij: Run.
Snow Patrol – Run
Grappig feit. Run is mijn favoriete nummer van Snow Patrol, maar Final Straw, het album waar het op staat, is dan weer niet mijn favoriete plaat van ze. Het album erna ook niet, waar nota bene de monsterhit Chasing Cars op staat, die ik zelf ook echt geweldig vind. Het draait bij deze reeks dus echt om de volledige albums en niet om de individuele nummers.
Snow Patrol – Chasing Cars
Nee, mijn favoriet is het vijfde album, A Hundred Million Suns. Op de één of andere manier had de band een bepaalde ontwikkeling doorgaan die voor mij bij die plaat precies op zijn plaats viel en zorgde dat ik bijna elk nummer hartstikke goed vond. En dat lees je goed. Bijna elk nummer.
Ik weet nog goed dat ik het album na werk ophaalde bij de lokale Free Record Shop (want die bestond toen nog) en in de cd speler van de auto stopte. Het eerste nummer, If There’s A Rocket Tie Me To It, begon en wist me niet meteen te pakken. Had ik een kat in de zak gekocht? Het was nog te vroeg om te oordelen want het was nog maar het eerste nummer. Toen het eenmaal op gang kwam vond ik het eigenlijk wel lekker klinken. Gelukkig, eerste horde overwonnen.
Snow Patrol – If There’s A Rocket Tie Me To It
De eerste single van het album was Take Back The City, wat een redelijk veilig pop nummer was en waarschijnlijk een goede keuze voor het grote publiek. Ik vind ‘m zelf ook best goed, maar het is dan weer niet één van mijn favoriete nummers.
Snow Patrol – Take Back The City
Wat ik dan weer erg lekker vind klinken, zijn nummers als Please Just Take These Photos From My Hands. Die is lekker vlot en daar hou ik wel van. Af en toe geven ze hun nummers wat langere namen, al komen ze nog lang niet in de buurt van Panic! At The Disco. Die hebben daar helemaal een handje van.
Snow Patrol – Please Just Take These Photos From My Hands
Van vlotte nummers gesproken, Disaster Button is er ook zo eentje. Die heeft een intro van bijna een minuut en gaat daarna vol gas door. Heerlijk!
Snow Patrol – Disaster Button
Ah, en dan is er nog het paradepaardje van het album. The Lightning Strike duurt namelijk ruim zestien minuten en bestaat uit drie gedeeltes. What If This Storm Ends?, The Sunlight Through The Flags en Daybreak. Met name het eerste gedeelte vind ik geweldig. Dat is ook gebruikt in trailers van de films Act Of Valor en Epic. Als fan van dat nummer vond ik het heel gaaf om het in de bioscoop uit de speakers te horen knallen.
Snow Patrol – The Lightning Strike
Zijn er dan ook nummers waar ik wat minder mee heb? Ja, hoor. Zoals ik wel vaker zeg, je kan nou eenmaal niet alles leuk vinden en dat geldt ook voor dit album. Er zijn twee nummers die ik wat minder vind, Lifeboats en The Golden Floor. Lifeboats vind ik over het algemeen nog best aardig, maar The Golden Floor is wat aparter. Daar heb ik het minste mee van het hele album, tót het refrein begint. Dat vind ik dan wel weer wat hebben, maar daarna houdt het weer even op. Hele gemengde gevoelens.
Snow Patrol – Lifeboats
Snow Patrol – The Golden Floor
Een paar weken geleden was ik in Groningen en stapte ik vlak voor sluitingstijd een platenzaak binnen om te kijken of ze dit album op dubbel elpee hadden liggen. Een maand ervoor had ik een platenspeler gekocht en A Hundred Million Suns was er eentje die ik graag op vinyl wilde hebben, ook al heb ik de cd al sinds 2008. Ik draai ‘m dan ook regelmatig, gewoon omdat het één van mijn favoriete albums aller tijden is. Ik kan me ook nog goed herinneren dat ik het destijds op repeat had staan terwijl ik World Of Warcraft speelde. Als ik dit album luister, waan ik me weer in Outland. Goeie tijden. Volgende week weer een favoriet, maar dan iets TO-TAAL anders.
Oké, nu we hier allebei toch zijn, wil ik het nog even ergens met je over hebben. Want wat is eigenlijk mijn doel met deze reeks? Zoals ik al zei was ik vroeger verslingerd aan muziek. Een heel mooi aspect heb ik altijd gevonden dat je het overal kan tegenkomen, op de meest onverwachte plaatsen. In een winkel, tijdens een film of spel, uit de stereo van de ouders van een vriendje waar je aan het spelen bent, werkelijk alles is mogelijk. Als je geluk hebt, kom je in aanraking met precies dat nummer dat je nooit had willen missen. Het gebeurt. Ik heb liedjes leren kennen die ik daarna nooit meer ergens anders heb gehoord, maar tot op de dag van vandaag nog steeds luister. Als ik mijn ogen sluit, zie ik de situatie waarin ik het voor het eerst hoorde weer voor me, op dezelfde manier dat je in gedachten nog rond kan lopen door een gebouw dat ondertussen gesloopt is. Het moment is dan wel voorbij, maar het leeft voort in jou.
Waar het een beetje op neerkomt is dat het me wel leuk leek om aan de ene kant mijn favoriete albums te delen, met misschien de kans dat iemand het hoort en denkt “Hé, dit is wel wat voor mij.” Mocht je dan zelf iets vergelijkbaars hebben dat ik weer misschien niet zou kennen, laat het vooral achter in de comments. Wat je normaal gesproken ook voornamelijk overal hoort zijn nummers die op single zijn uitgebracht en daar wou ik eens een keer doorheen breken. Het gebeurt zo vaak dat er nummers op albums staan die minstens zo goed zijn of zelfs beter zijn dan de liedjes die op single worden uitgebracht. Dat alles zorgde dus voor deze hersenkronkel. Mocht je het interessant vinden, ik heb nog een paar albums op mijn lijstje staan…
Interessant stuk Rob. Ik vind het een leuk idee voor een reeks. En in principe staat muziek niet zo heel ver van gamen vandaan. Muziek kan soms een game maken of breken dus wat dat betreft is het niet eens zo heel gek idee voor een gaming site. Ik moet echter wel even een woordje met Ruan babbelen want ik heb samen met een paar collega’s een site waar we recepten delen en nu voel ik me door die soep recepten opmerking aardig in mijn waarde aangetast.
Maar even zonder dollen, vroegah toen ik jong was had ik wel wat meer met muziek. In de jaren 90 kocht ik veel singeltjes, cassette singels (ja wie kent ze nog) en later cd singles. Ik had alle soorten en maten wel, van Dj Paul Elstak tot Nirvana, van de Rode schoentjes tot aan Michael Jackson en Enya. Tot halverwege de jaren 90 en ik steeds meer richting rock en metal ging. Lang verhaal kort tegenwoordig koop ik niets meer maar luister al sinds jaar en dag naar Spotify en de laatste cd die ik gekocht heb hebben we het al gauw over een jaar of 13 geleden.
Snow Patrol ken ik behalve de bekende liedjes niet echt maar is wel interessante muziek.
Laat maar komen die stukjes origineel idee zo en ik ben benieuwd. Ben zelf ook al aan het vooruit denken wat te doen als ik mijn yakuza en top 20 stukjes af heb en heb denk ik al een idee maar dat duurt nog wel ff
Lavalera’s Soepkeuken when!? Mooi om te zien dat je al wat stukjes op het vuur hebt staan.
Sowieso eens wat betreft dat muziek een game kan maken of breken. Ik heb dat bij zowat alles wel. Mocht ik in een stukje een link naar gaming kunnen maken, dan zal ik die kans zeker aangrijpen. Zo te zien heb je ook wel wat variatie in je geschiedenis staan. Leuk!
Spotify heb ik een jaartje geprobeerd, maar ik deed er te weinig mee. Aangezien ik heel veel YouTube op heb staan, heb ik daar wat playlists in gemaakt. In ieder geval bedankt voor je reactie en misschien komt er wel wat leuks voor je voorbij.
Leuke post en een leuk initiatief.
Snow Patrol zit bij mij een beetje op het niveau ‘net niet’. Ik vind sommige nummers wel prima klinken en voor in de auto best ok om naar te luisteren, maar het mist voor mij iets. Het is een beetje te soft misschien. Lastig uit te leggen. Er zijn overigens ook super veel cd’s etc. die ik pas na 15 keer luisteren kon waarderen.
Ik heb een vrij uiteenlopende smaak van muziek, maar eigenlijk ben ik opgegroeid met cassettebandjes als ‘History of House’ en ‘Techno/Trance 2’. Dus het was vooral elektronische muziek wat ik als klein kereltje leuk vond. Muziek die door de buurt als lawaai bestempeld werd. In mijn jeugd kwam de gabberscene een beetje op en ik woonde in een normale arbeiderswijk. Daar waren veel hangjongeren die een stuk ouder waren gabber en daar keek ik wel tegen op. Ik vond de hardcore ook ontzettend vet destijds. Dus rond mijn 11e (1996) maakten de house-achtige cassetebandjes en de ‘yabbadabbadance-cd’s’ plaats voor de Thunderdomes etc. Dat liep eigenlijk vanaf dat moment totdat ik een jaar of twintig was als een rode draad door mijn leven, inclusief de bijbehorende feesten, maar een echte gabber was ik eigenlijk nooit. Daar paste ik niet zo goed tussen.
Ik hield tegelijkertijd ook erg van rap/hiphop. Dr. Dre 2001 is denk ik nog steeds mijn favoriete album, maar ook Wu Tang Clan en 2Pac vind ik geweldig.
Rock/Metal etc. vond ik ook wel tof, maar dat ben ik pas veel later echt gaan waarderen. In mijn middelbare school waren de nummers als Kryptonite (3 Doors Down) en Wait and Bleed (Slipknot) populair en vooral die eerste is voor mij nog steeds een soort kippenvelnummer. Toen veel later Guitar Hero III uitkwam heb ik muziek met gitaren en drums echt omarmd, maar dat is toch wel iets harder (Metallica, System of a Down en Tool bijv.). Dat hele harde vind ik een beetje te.
Later (rond mijn 20e)heeft hardcore plaats gemaakt voor drum & bass en dat is een beetje van harde drum & bass iets meer richting het meer ‘normalere’ subgenre gegaan. Dat luister ik nog steeds ontzettend veel en daarbij ontdek ik steeds weer nieuwe producers enz. Ook de half time variant (beetje dub-step-achtig) vind ik super tof. Zoek maar eens wat op van Ivy Lab bijvoorbeeld.
Tegenwoordig neemt dat en drum & bass denk ik 70% van mijn playlist in beslag, 20% hiphop en 8% (hard)rock/metal etc. en 2% hardcore/techno. Maar ik vind sommige Jazz en zelfs klassieke muziek ook wel leuk om zo af en toe eens naar te luisteren.
“Leuke post en een leuk initiatief.”
Hahaha, bedankt man!
“Snow Patrol zit bij mij een beetje op het niveau ‘net niet’. Ik vind sommige nummers wel prima klinken en voor in de auto best ok om naar te luisteren, maar het mist voor mij iets. Het is een beetje te soft misschien.”
Kan ik nog best begrijpen. Zelf hou ik juist wel van wat softer, maar bij Snow Patrol vind ik het gelukkig weer niet te cheesy, wat je dan ook wel eens hebt.
“Ik heb een vrij uiteenlopende smaak van muziek, maar eigenlijk ben ik opgegroeid met cassettebandjes als ‘History of House’ en ‘Techno/Trance 2’.”
Give it up for da cassettebandjes en da potloodjes!
“Dus het was vooral elektronische muziek wat ik als klein kereltje leuk vond.”
Oeh! Ik durf het niet te garanderen, maar misschien dat de post van komende maandag wat meer in je straatje past, al is het wel een apart beestje. Eigenlijk nu al benieuwd naar je reactie.
“Ik hield tegelijkertijd ook erg van rap/hiphop.”
Mag ik Bone Thugs-n-Harmony aanraden?
“…nummers als Kryptonite (3 Doors Down)…”
Heeeeeerlijk nummer!
Ivy Lab even opgezocht, maar dat bleek voor mij wat té, al vond ik het nummer 20 Questions nog goed te luisteren. Wederom ben ik dan weer van het softere werk, zoals Fred V & Grafix’s Constellations.
https://www.youtube.com/watch?v=OADoExnYnSg
Reactie is wat lang geworden, maar ik zag téveel waar ik op wilde reageren.
Ik kan hier jammer genoeg niet over mee praten want ik heb echt nog nooit een muziek album gekocht in me leven. Dat komt omdat ik nooit echt fan van iemand ben geweest en omdat ik net te jong ben denk ik. Toen kleine Ronny al rond liep en muziek wou hebben hadden we de LimeWire al uitgevonden haha. En we weten allemaal dat LimeWire de beste en veiligste manier van muziek verzamelen was haha.
Maarja ik had dus altijd de instelling waarom een album kopen als je maar 1 of 2 nummers mooi vind.
Super leuk stuk om te lezen! En ben dan ook zeker benieuwd wat er nog meer gaat komen. Aangezien jij ook een brede muziek smaak hebt.
Oeh, generatiekloof. Tja, de tijden zijn wat dat betreft behoorlijk veranderd. Het is ook niet voor niets dat muziekwinkels bijna zijn uitgestorven. Toen de Mediamarkt in Rotterdam opende, was de keuze gigantisch. Je vond daar cd’s van artiesten waar je nog nooit van gehoord had, ook al viel het binnen je straatje. Tegenwoordig moet je naar de muzieksectie zoeken en maar hopen dat je toevallig tegenaan loopt. Ik koop zelf ook niet zoveel cd’s meer als vroeger, maar af en toe kom ik iets tegen dat ik per sé op cd (en soms zelfs op vinyl) wil hebben. Maar toch bedankt voor je woorden. Ik hoop dat er een keer wat voor je tussen zit, maar dat kan ik natuurlijk niet garanderen.
Leuk stuk, mooi om te lezen! Fan zijn van een bepaalde band is iets bijzonders, net als fan zijn van een bepaalde game-franchise. Dus ik snap je. Zelf heb ik Snow Patrol op de een of andere manier een beetje gemist, net als veel bands in die tijd, terwijl de muziek tof is. Het komt altijd in fases later terug, als het ‘retro’ is (net als ik bij games heb): een The Smiths-fase, een Oasis-fase en wellicht ooit een Snow Patrol-fase.
Laat maar komen die muziekstukjes!
Van The Smiths ken ik denk ik alleen (zo uit mijn hoofd, in ieder geval) How Soon Is Now?, en dat komt eigenlijk weer door de cover van Love Spit Love. Zeker niet verkeerd.
Er is ook gewoon teveel om allemaal te volgen. Aan de andere kant leven we tegenwoordig weer in een tijd waarin alle media binnen handbereik liggen, dus mogelijk komt die fase nog. En zo niet, dan niet. In ieder geval bedankt voor je enthousiasme.
Mee eens, er is een entertainment-overload. De kunst van het kiezen 🙂 En ik kende die cover niet, klinkt lekker.
Oh, grappig. Die cover ken ik door de tv-serie Charmed. Het was daar de intro tune van. Toen ik die wilde opzoeken, kwam ik erachter dat het een cover was.