Rainking Bij muziek komen meerdere elementen samen. Afhankelijk van het genre heb je bandleden, instrumenten, microfoons, een opnamestudio of software. Soms zelfs een heel orkest. En in die hele wirwar zitten jij en ik met een bepaalde voorkeur, die in de loop der jaren ook kan verschuiven, uitbreiden en krimpen. De muziekstijl is voor velen het belangrijkste, want je moet het wel goed vinden klinken, natuurlijk. Eigenlijk minstens zo belangrijk is de tekst van de liedjes. Depressief, vrolijk, diepgaand, politiek. Ook hierin is er van alles mogelijk. MAAR!!!… (en deze is wat minder voorkomend) wat als de stem van de zanger of zangeres niet voor iedereen lekker in het gehoor ligt? Enter Billy Corgan.
Om eerlijk te zijn, weet ik niet meer hoe ik met The Smashing Pumpkins in aanraking ben gekomen. Het is waarschijnlijk óf via mijn zus óf door een klasgenoot, die er veel naar luisterde, gekomen. Ik gok het laatste, maar ik weet het niet zeker. En ja, de stem van de zanger is zeker uniek te noemen. Zelf heb ik er geen probleem mee, maar ik kan me nog best indenken dat er mensen zijn die het niet vinden klinken.
Siamese Dream was het eerste album dat ik van de band hoorde. Wat dat betreft heb ik geen voorgeschiedenis. Wat je wél gaat merken is dat deze band zich niet schuldig maakt aan de val waar zovelen in trappen. Tenminste, in ieder geval tijdens de eerste albums. Vanaf Adore weet ik het niet. Waar doel ik op? Ken je van die bands waarbij alle nummers een beetje op elkaar lijken? En dan hoeft het nog niet slecht te zijn, he? The Smashing Pumpkins kan ik daar niet op betrappen. Wat je ook merkt (of zal merken als je niet bekend met ze bent) is dat er best wat nummers tussen zitten waarin de titel niet genoemd wordt. Ik heb altijd gedacht dat dat een beetje hun ding was op de één of andere manier. Afijn, genoeg geluld, gas op die kanarie!
Het begin van Cherub Rock klinkt echt als een nummer waar een album mee moet openen. Ik weet nog dat ik zoiets dacht van ‘als het hele album zo klinkt, dan zou dit weleens een hele goede kunnen zijn.’ En dat was het. En is het nog steeds.
The Smashing Pumpkins – Cherub Rock
Quiet is een lekker stevig nummer en ik vind de titel ten opzichte van de muziek altijd wel leuk. Dan komen er eerst ronkende gitaren, met vlak daarna de tekst ‘quiet, I am sleeping’. Heerlijk.
The Smashing Pumpkins – Quiet
Today is waarschijnlijk het bekendste nummer van het album. Ik weet nog dat ik het lekker hard heb gedraaid toen ik slaagde voor de HAVO. Today is the greatest!
The Smashing Pumpkins – Today
Hummer vind ik een heerlijk nummer en zeker één van de betere van het album. Ik kwam alleen net van de house en had nog niet veel verstand van rock en gitaren. Ik dacht destijds dat het begin van dit nummer uit de computer kwam. Boy, was I wrong.
The Smashing Pumpkins – Hummer
Rocket vind ik altijd een beetje een apart nummer. Ik vind de opening erg lekker, het rockt wel goed, maar toch voelen sommige stukjes wat corny aan.
The Smashing Pumpkins – Rocket
Als Today niet het bekendste nummer van deze plaat is, dan is het waarschijnlijk Disarm. Het is een rustiger nummer, wat bijna vreemd klinkt. Toch komt dit erg goed uit de verf.
The Smashing Pumpkins – Disarm
Mayonaise vind ik heerlijk om naar te luisteren. Het is een langzamer (dat betekent niet per sé rustiger) nummer met toch wat stevig gitaarwerk. Het duurt ook lekker lang. Bijna zes minuten, maar dat is zo voorbij.
The Smashing Pumpkins – Mayonaise
Silverfuck vind ik altijd The Smashing Pumpkins ten voeten uit. Drie minuten durend popnummer? Echnie! Hier! Een bijna negen minuten durend rocknummer dat alle kanten op gaat met veel instrumentale stukken.
The Smashing Pumpkins – Silverfuck
Sweet Sweet is een dermate rustig nummer, dat mijn vader het misschien zelfs nog wel goed zou kunnen vinden. Helaas is het met ruim anderhalve minuut een superkort nummer, want dit had ik wel veel langer willen horen.
The Smashing Pumpkins – Sweet Sweet
Volgende week moet ik alle kudo’s, die ik de afgelopen weken heb verzameld, waarschijnlijk weer inleveren. Jammer, hoor.
Gish, het album vóór Siamese Dream, luister ik eerlijk gezegd zelden, terwijl daar toch best wat lekkere nummers op staan. Met name de eerste drie nummers (I Am One, Siva en Rhinoceros) vind ik erg goed klinken.
The Smashing Pumpkins – I Am One
The Smashing Pumpkins – Siva
The Smashing Pumpkins – Rhinoceros
Na Siamese Dream kwam de dubbelaar Mellon Collie And The Infinite Sadness, met een heel skala aan gevarieerde nummers. De titeltrack was meteen al heel wat anders dan je ooit van ze gehoord had.
The Smashing Pumpkins – Mellon Collie And The Infinite Sadness
Het tweede nummer op het album, Tonight, Tonight, is op single uitgebracht en werd één van hun grootste hits, ook al klonk het heel anders dan wat ze ervoor hadden uitgebracht. Dat is waarschijnlijk ook de kracht ervan geweest.
The Smashing Pumpkins – Tonight, Tonight
An Ode To No One is voor mij een beetje het randje van wat ik qua rock kan tolereren. Hier kan ik nog op los gaan, maar het moet niet veel harder worden.
The Smashing Pumpkins – An Ode To No One
Muzzle is een nummer dat ik ergens nog een beetje richting een popnummer van ze zou kunnen klinken, maar het dan toch weer niet echt is. Ik kon het vroeger volledig meezingen, maar dat lukt me tegenwoordig niet meer.
The Smashing Pumpkins – Muzzle
Galapogos is een rustiger nummer, maar ik kan me bij deze weer best begrijpen als je zijn stem niet trekt. Het blijft iets aparts.
The Smashing Pumpkins – Galapogos
1979 is voor The Smashing Pumpkins begrippen zo’n beetje wat het dichtste bij een popnummer komt, maar ik vind ‘m zelf altijd nog erg lekker klinken.
The Smashing Pumpkins – 1979
In The Arms Of Sleep is een nummer dat mijn vader zelfs kon waarderen, wat zelfs mij verbaasde. Zelf vind ik het ook zeker niet verkeerd.
The Smashing Pumpkins – In The Arms Of Sleep
Mijn favoriete rocknummer van richting de acht minuten is Thru The Eyes Of Ruby. Dit is waarschijnlijk mijn favoriete nummer van het album.
The Smashing Pumpkins – Thru The Eyes Of Ruby
Het laatste nummer dat ik even wil linken is Where Boys Fear To Tread, maar niet omdat ik het zelf zo goed is. Hier zit namelijk wel een grappige geschiedenis aan vast. Je hebt vast weleens gehoord van het spel Doom uit 1993. Dat bevatte behoorlijk wat cheat codes, waaronder ‘IDSPISPOPD’. ‘SPISPOPD’ stond voor ‘smashing pumpkins into small piles of putrid debris.’ The Smashing Pumpkins kwamen daarna met dit nummer, waar samples uit het spel in zitten.
The Smashing Pumpkins – Where Boys Fear To Tread
Nog eentje doen, dan? Een jaar of tien geleden had ik een gabber naast me wonen. Overdag een aardige gozer, maar ‘s avonds ging de drank en de drugs erin en kwamen er maten over de vloer en was het drie of vier keer per week tyfusherrie. Het is vaker voorgekomen dat ik om drie uur ‘s nachts aanbelde om te vragen of het een keertje klaar was. Soms gooide ik het nummer Bodies keihard op om er tegenin te gaan, wat in principe ook niet goed is. ‘Helaas’ is-ie na anderhalf jaar uit de woning gezet. Jammer hoor, ghehehe. Niet dat ik dit nummer echt goed vind ofzo, maar het was het hardste dat ik had, hahaha.
The Smashing Pumpkins – Bodies
Love the Smashing Pumpkins, echt een van m’n favo bands. Leuk stuk!
Het mooie aan een nummer als Today, is dat je het zowel kan draaien als je dag zowel de greatest is als de worst. Had pas later door dat de tekst ironisch bedoeld was
Dat had ik vroeger ook nog niet echt door, nee. Bedankt voor je reactie.
Ik ben ergens bang dat ik jullie soort van teleur ga stellen met de volgende editie van Musical Monday, hahaha.
Komt vast goed, het mogen ook kerstkrakers zijn 😉
Hahaha, dat wil ik jullie dan ook weer niet aandoen.
Een van mijn favoriete bands. Toen ik nog veel gitaar speelde heb ik heel wat nummers uitgeplozen. Vooral van de 2e en 3e cd. Live is het ook geweldig. Billy heeft heel kort een uitstapje gemaakt met Zwan, 1 album maar, maar ik heb er een zwak voor. Ze hebben in 2022 nog een album uitgebracht en die heb ik nog niet eens geluisterd. Binnenkort maar doen!
De naam Zwan herken ik wel, maar ik zou zo gauw niet weten wat het is. Wel tof dat ze nog steeds bestaan.
Siamese dream heb ik zelf nooit bewust geluisterd, maar mellon collie zat wel in mijn collectie. Met name nummers als 1979 en tonight, tonight best grijs gedraaid in die tijd.
Mellon Collie And THe Infinite Sadness heb ik tweedehands. Die is van mijn zus geweest, maar misschien dat ze er op een gegeven moment minder mee had, want ik kreeg ‘m ooit als een extraatje op een verjaardag van me. Volgens mij ook met de single van 1979 erbij.
Fantastische band die in mijn optiek Gish alleen nooit heeft overstegen.
Dat vind ik altijd mooi om te zien, als anderen weer een ander album bovenaan hebben staan. Ook al kom je overeen, het kan altijd weer nét afwijken.