Need for Speed Heat review – Need for Speed kan na 25 jaar nog steeds pieken

Need for Speed Heat bevat in essentie twee modi die heel netjes met elkaar worden verweven. Overdag ben je een van de vele keurige coureurs die legale races afwerken en daarmee een behoorlijk zakcentje verdienen. Maar wanneer de brave burgers van Palm City gaan slapen, komen diezelfde coureurs tevoorschijn om zich te wagen aan illegale straatraces. Die laatste zijn heel anders dan de races overdag. Hoewel je dezelfde soort races rijdt, zoals sprintraces, time-trials, circuits en drift-tracks, is het grote verschil dat er ook regulier verkeer is. En gezien de races illegaal zijn, is ook de politie aanwezig. ‘s Nachts verdien je daarnaast geen geld, maar reputatiepunten. En dat is hard nodig, in een wereldje waar je reputatie alles is.

Wanneer de politie lucht krijgt van jouw illegale praktijken sturen ze al snel flink wat wagens achter je aan. Dit is volstrekt willekeurig en dat maakt de nachtraces erg onvoorspelbaar en spannend. Daarbij moet wel gezegd worden dat wanneer je achtervolgd wordt door meer dan twee wagens, de politie afschudden wel heel moeilijk wordt. Je kunt verdiende reputatie, die vermenigvuldigd wordt met de mate waarin je de politie het lastig hebt gemaakt, je zogenaamde Heat Level, alleen inleveren in je safe house als je niet achtervolgd wordt. Daarom is het erg belangrijk om enerzijds de politie te klieren, maar anderzijds ze nog wel af te kunnen schudden.

Als je wordt opgepakt verlies je de Heat Level-vermenigvuldiging en een deel van je verdiende reputatie en geld. Omdat de politie soms in grote getale achter je aan zit, en bovendien razendsnelle en ijzersterke auto’s inzet, voelt het systeem soms wat oneerlijk aan. Veel races achter elkaar in één gebied voltooien is ook vaak een recept voor mislukking, omdat de politie afkomt op jouw criminele activiteiten.

Wat de game heel goed doet, is deze met neonlichten gevulde nachten met de zonnige dagen verbinden. Auto’s en de enorme hoeveelheid upgrades koop je namelijk met geld, waar je eerst een reputatie voor moet opbouwen om ze überhaupt je portemonnee te mogen trekken. Zo kun je een hele hoop geld verdienen met legale races, maar zonder een ’s nachts opgebouwde reputatie koop je er niks voor. Los van de vele, vele races is de kaart deze bezaaid met allerlei kleine extra opdrachten, zoals snelheidscontroles, schansen, kapot te rijden billboards en te verzamelen items als graffitikunst en kekke flamingo’s.

Er is ontzettend veel te doen in Palm City en ontzettend veel te ontgrendelen. Wat ik ook erg cool vind, is dat de game meer biedt dat de welbekende tunebare wagens. Je kunt in de game ook gewoon starten met een BMW M3 uit ’88 of een oude vierkante Golf uitbouwen tot een racemonster. Je kunt zelfs gezellige familiewagens aanschaffen en aanpassen om er vervolgens mee door de modder te ploegen. Need for Speed Heat biedt voor iedereen wel iets wils. Het nadeel daarvan is wel dat de game qua wagens wat focus mist, omdat het aanbod zo breed is. Dat komt overigens ook terug in soundtrack. Hoewel deze zeker voldoet en een paar dikke klappers bevat, zitten er ook een hoop nietszeggende nummers in die het geheel wat uitvlakken.

Toch verdient ontwikkelaar Ghost Games een pluim voor de hoeveelheid leuke content. Je kunt zo druk zijn met alle bezigheden dat je bijna zou vergeten dat er ook nog een verhaal in de game zit. Het is een redelijk standaard verhaal van een onbekende racer die het wil maken in Palm City en geholpen wordt door een paar koene coureurs die zelf wat problemen hebben. Hoewel niet hoogstaand, is het verhaal wel leuk om te volgen omdat er zwaar overgeacteerd wordt.

De personages zelf zijn wat vreemd, met name de overdreven schurkachtige politie, elke emotie wordt flink aangezet en de oneliners vliegen je om de oren. Het grappige is dat jouw personage zo generiek en inwisselbaar is dat je deze tijdens het verhaal letterlijk kunt inwisselen voor een andere, waarna het verhaal vrolijk doorgaat alsof er niks aan de hand is.

De look van Heat is gelukkig allesbehalve generiek. Dit is een hele mooie game, zelfs met de aanwezige pop-in-problemen. De lichteffecten, de reflecties op je glimmende autolak en de diverse weereffecten zijn mooi om te aanschouwen. Hoewel de nacht de meeste spelers zal aanspreken door het felle neonkleurenpallet dat over je scherm flitst, is er overdag is ook genoeg grafische pracht om van te genieten. Door een laaghangende zon krijgt de game zo’n mooie warme gloed dat je bijna vergeet dat je met tweehonderd kilometer per uur door de straten van Palm City dendert.

Wat overdag wel meer opvalt dan in de nacht, is hoe kaal en levenloos de stad is. De stad zelf is heel divers van opbouw, variërend van zanderige vlaktes en boerderijen tot volgebouwde stadskernen en drukke havens, maar gebouwen alleen maken een gebied niet levendig. Palm City had bijvoorbeeld wat meer (divers) verkeer en voetgangers kunnen gebruiken.

Je zal je er ook weer niet enorm veel aan storen: tijdens het racen zijn je ogen namelijk gericht op de weg. Met name de latere races zijn echt bloedjesnel, waarbij je moet insturen een drift inzetten voor een scherpe bocht. Omdat veel dingen zoals bomen en borden zonder enige moeite versplinteren als je ertegenaan rijdt, kun je op dat vlak wel een paar foutjes permitteren. Maar raak een muur of tegenligger, en je concurrenten schieten je voorbij.

Hoewel verkeer willekeurig is, voelen de races zelden oneerlijk. Ook op volle snelheid kun je andere auto’s relatief goed ontwijken, wat erg spannend is. Het voelt gewoon heel erg goed om met belachelijke snelheden een perfecte drift in te zetten, de concurrentie voorbij te scheuren terwijl je motor heerlijk brult en de sirenes van je politiefans de soundtrack proberen te overstemmen. Het is een combinatie die je buiten Need for Speed-games eigenlijk niet tegenkomt.

Need for Speed is voor mij persoonlijk nooit een serie geweest die ik scherp in de gaten hield. Hoewel ik de eerste paar games kapot heb gespeeld en nog steeds af en toe een editie koop, weten ze me zelden van begin tot eind te boeien. Er is altijd wel iets wat me dermate stoort of juist helemaal niks doet. Met Need for Speed Heat is dat anders: nu ik wil al mijn auto’s tot in de puntjes uitbouwen, elke activiteit afvinken en de politie het leven flink zuur maken. En als dat allemaal klaar is staat er nog een onlinemodus klaar om dit alles samen met andere spelers te doorlopen.

Need for Speed Heat is met diens overbodig aanvoelende verhaal, de soms frustrerende politie en levenloze stad zeker geen perfecte game, maar het is wel een basis die smaakt naar meer. Misschien moet ik de serie toch maar eens wat beter in de gaten gaan houden. Want als Need for Speed deel dertig verder bouwt op al het moois van nummer negenentwintig, dan komt deel dertig ook in huis.

Need for Speed Heat is vanaf 8 november verkrijgbaar voor Windows, Xbox One en Playstation 4. Voor deze review is de game gespeeld op een Windows-pc.