No Man’s Sky: Next – Review Revisited –

Het moet voor ontwikkelaar Hello Games een pijnlijke en ironische ervaring zijn geweest om spelers de titel van de game eer aan te zien doen. Kort na lancering was het intergalactische luchtruim van No Man’s Sky inderdaad nagenoeg leeg. Spelers vlogen massaal weg na tegenvallende verhaallijnen en hardnekkige bugs. De grootste frustraties lagen echter op andere gebieden. Allereerst bleek de beloofde oneindige diversiteit aan flora en fauna relatief beperkt, waardoor planeten onderling veel minder sterk verschilden dan de makers spelers voorhielden. Erger nog was het grinden. De game leunde sterk op het verzamelen van resources, wat al snel frustratie opleverde. Een uur over een planeet struinen om genoeg ingrediënten voor een tankje ruimtebrandstof te verzamelen was geen uitzondering.

Dat de ontwikkelaar echter vastberaden was om diens geliefde epos geen eendagsvlieg te laten worden bleek al uit het feit dat er na de release reeds drie (middel)grote updates verschenen. Deze updates voegden zaken toe als nieuwe voertuigen, het bouwen van je eigen basis, nieuwe gamemodi en andere creatiemogelijkheden. Elke update, waaronder NEXT, is gratis te downloaden als je No Man’s Sky hebt gekocht. Ook op grafisch gebied heeft de game een flinke oppoetsbeurt gehad. En hoewel de graphics niet buitenaards goed zijn, is de visuele ervaring bijzonder aangenaam. De fotomodus van de game levert twee jaar na dato gestaag wallpapers op voor iedereen die zich sci-fi-liefhebber noemt

Wanneer we de controller na zo’n lange afwezigheid weer oppakken wordt meteen onze ergste angst waarheid. Ons ruimteschip is zonder brandstof gestrand op een planeet waar de temperatuur honderd graden onder het vriespunt ligt. Hier blijkt meteen dat het slecht kunnen vinden van resources ons de vorige keer te veel is geworden. De wanhoop slaat ons om het hart als we na 45 minuten nog steeds geen plutonium hebben gevonden om brandstof van te maken. Diezelfde wanhoop slaat echter om in gelukzaligheid wanneer blijkt dat het oude proces van grondstoffen verzamelen flink aangepakt is. Geen zoektochten naar obscure elementen meer, de belangrijkste resources vind je op nagenoeg elke planeet. Daarnaast is je inventaris flink op de schop gegaan en is het proces van craften sterk versimpeld. Dat wil echter niet zeggen dat je veel minder tijd kwijt bent aan je boodschappenkar volgooien met grondstoffen, want het minen is en blijft een van de pilaren van de gameplay.

Met een tank gevuld met vers gebrouwen ruimtebrandstof landen we een kwartier later op een bewoonbare planeet. Bovenaan op het boodschappenlijstje staat ijzer. Deze grondstof is het hoofdingrediënt voor het bouwen van een basis. Hier kan je onder andere beschutting zoeken, onderzoek opzetten naar nieuwe technologieën en waardevolle grondstoffen opslaan. Er blijkt ook een parkeerplek te zijn voor verschillende voertuigen. Naast je ruimteschip zijn er meerdere transportmiddelen beschikbaar om de planeet mee te verkennen. Deze blijken vooral handig als je een korte trip wil maken om wat grondstoffen te verzamelen omdat je de nabije omgeving al helemaal hebt gestript – ook in games blijken we niet immuun voor menselijke hebzucht.

Als onze nieuwe basis eenmaal staat en de planeet aardig wat mineralen en gesteentes armer is, wordt het tijd om weer naar de sterren te trekken. Het duurt niet lang voor we een mysterieus signaal ontvangen van een bijzondere reiziger. We vertrekken op een missie om deze mysterieuze mede-astronaut te helpen en voor dat we het weten zijn we tientallen uren verder. De verhaallijn hangt helaas van de clichés aan elkaar, waarbij grondstoffen verzamelen centraal staat, vaak in de vorm van fetch quests. Het is duidelijk dat Hello Games nog moeite heeft met het vertellen van een verhaal dat net zo’n wonderlijk gevoel achter laat als het ontdekken van nieuwe planeten.

We besluiten ons eigen verhaal te maken door meer te ontdekken, maar het duurt niet lang voor we een noodoproep krijgen van een freighter, een groot ruimteschip bedoeld om vracht mee te vervoeren. Na een kort ruimtegevecht vertelt de kapitein ons dat hij het beu is en wij maar het bevel over het schip moeten voeren. Ondanks de compleet onlogische gang van zaken (en onze twijfels over de mentale gezondheid van de voormalig kapitein) besluiten we deze kans met beide handen aan te grijpen. We zijn nu de trotse eigenaar van een vrachtschip met daarin ruimte voor een kleine basis, meer ruimteschepen en ettelijke tonnen aan vracht.

Deze ontwikkeling is natuurlijk geen toeval. Spelers die na het downloaden van No Man’s Sky: NEXT de game spelen ontmoeten allemaal deze licht gestoorde kapitein die ze een gratis vrachtschip aanbiedt. Het maakt allemaal onderdeel uit van NEXT, waarin een grotere rol is weggelegd voor het verhandelen van je verzamelde grondstoffen en gecrafte items. Zo kan je additionele schepen aan je vloot toevoegen om deze op missies te sturen. Dat levert je extra grondstoffen of geld op. Je kan echter ook makkelijker zien of sommige zaken meer geld opleveren in andere ruimtestations, waardoor een tripje naar dat zonnestelsel ineens een stuk interessanter wordt. Even hopen we dat dit systeem het handmatig verzamelen van grondstoffen overbodig maakt, maar dat blijkt niet het geval te zijn. No Man’s Sky vereist tot onze grote frustratie nog steeds dat je vele uren stopt in het verzamelen van elementen en mineralen.

Naast alle npc’s blijkt er tegenwoordig ook echt intelligent leven in het universum van No Man’s Sky te bestaan. Tenminste, als je dat over je vrienden kan zeggen. Het is sinds de laatste update mogelijk om samen met je vrienden op ontdekkingstocht te gaan. Naast gezamenlijk ontdekken kunnen spelers ook grondstoffen uitwisselen en meebouwen aan de basis van een ander. De mogelijkheden zijn niet veel uitgebreider dan dat, maar we besluiten het toch te proberen. We gooien er een Whatsappje uit naar een vriend die zich aan de nieuwe update wil wagen en gaan samen op pad.

Het blijkt dat de grootste beloning van No Man’s Sky, verwondering, nog waardevoller is als deze gedeeld wordt. Wanneer onze ruimteschepen landen op een paradijselijke planeet, staan we te kwijlen in onze ruimtehelmen als de octopuskrabslakken de groene hemel vullen met zangerige klanken. De rijkelijk beboste omgeving en de ringen die om de planeet heen zweven maken het plaatje af. Het is ongeveer een minuut doodstil, alvorens onze collega-astronaut de planeet claimt voordat wij dat kunnen doen. Naast hebzucht blijkt ook verraad de weg naar No Man’s Sky te kennen. Dit bezoek eindigt overigens in de slappe lach wanneer we de hele soort octopuskrabslakken Jeanine te noemen, naar de moeder van onze medereiziger, waarna hij ons enkele honderden meters tierend achtervolgt terwijl hij met zijn laser de grondstof in onze helm probeert te verzamelen. Wat ons betreft was dit alleen al de moeite van het terugkeren waard.