Persona 5 Royal: is het opnieuw de volle pond waard?

Herken je dat toen je nog kind was? Je kocht een nieuwe game in de winkel omdat het doosje er wel leuk uit zag. Met een beetje geluk had je onverwacht een parel van een game gescoord. Tegenwoordig wemelt het internet van de recensies en trailers. Vaak heb je bij het aanschaffen van een nieuwe game al vooraf flink wat uitzoekwerk gedaan. Dat gevoel van vroeger, dat onverwachte geluk, had ik sinds mijn kindertijd niet meer ervaren. Tot 2017. Ik was op zoek naar een nieuwe game en zag overal Persona 5 opduiken in de webshops. Er was iets aan het hoesje dat mijn nieuwsgierigheid aanwakkerde. Dat terwijl ik niet per se een anime- of mangaliefhebber ben. Ik had zelfs nog nooit gehoord van de Persona-franchise. Ik wilde dat gevoel van vroeger weer ervaren en maakte de gok. Een geslaagde gok, want de weken daarna speelde ik een van mijn meest favoriete games allertijden. Honderd uur ging er in mijn eerste playthrough. Een maand geleden stond ik weer voor een dilemma. Is het €60,- waard om nog eens honderd uur te steken in een wat uitgebreidere versie van één van je favoriete games?

Japanse steroïden
Het is lastig om aan mijn omgeving uit te leggen waarom Persona 5 tot mijn favorieten behoort. Nog lastiger is om in een notendop uit te leggen wat Persona 5 voor game is. Gooi een klassieke JRPG in een blender met wat Sims-elementen, een killer soundtrack, lange verhalen waar maatschappelijke issues in verwerkt zitten, diepgaande personages en wat perverse Japanse pornofantasieën, en je krijgt Persona 5. Het spel draait om een middelbare scholier die wordt uitgezonden naar Shujin Academy in een fictieve versie van Tokyo. Overdag ben je bezig met wat een tiener doorgaans doet: onderhouden van sociale contacten, een bioscoop bezoeken, daten en wanneer er tijd over is een boek lezen. ’s Nachts verander je in een antiheld a la Batman die samen met zijn vrienden de droomwerelden van schurken betreedt om ze te ontdoen van hun duistere gedachtes. De droomwerelden (lees: palaces) fungeren als de kerkers van de game waar je doorheen moet zien te komen. Waar je overdag vooral aan het rondlopen bent en de vele dialogen leest, vindt ’s nachts de actie plaats en vecht je op tactische wijze met de vijanden. Dit allemaal terwijl de kleurrijke manga-achtige ontwerpen, talloze humoristische dialogen en verslavende deuntjes je om de oren vliegen. Het zijn alle ideeën, associaties en vooroordelen die je hebt over Japan, maar dan op steroïden.

Extra schepje P5
Persona 5 Royal is een heruitgave van Persona 5 met extra content. Er zijn wat aanpassingen gedaan in het gevechtssysteem en aan het einde van het originele verhaal zit een extra hoofdstuk. Tussendoor zijn nieuwe cutscenes toegevoegd met nieuwe personages die pas echt een hoofdrol gaan spelen in dat nieuwe hoofdstuk. De gevechten verlopen met wat enkele verbeteringen vlotter. De personages hebben een aantal nieuwe aanvallen (waaronder combi-aanvallen), er verschijnen soms ‘disaster shadows’; sterkere vijanden die ontploffen wanneer je ze uitroeit, en het hoofdpersonage heeft een grijphaak waarmee hij zich naar ver gelegen gebieden kan verplaatsen. Hierdoor zijn de palaces lichtelijk anders, maar in essentie blijven ze hetzelfde.

De aanpassingen en extra’s voegen iets toe aan de game, maar niet per se aan de ervaring. Zo vond ik het toegevoegde hoofdstuk met nieuwe personages niet heel erg boeiend. Het is van hetzelfde hoge niveau, maar voegt niet iets toe aan het geheel. Je moet ook eerst het originele verhaal van honderd uur uitspelen voordat je aan de nieuwe content kan beginnen. Denk dus goed na of je bereid bent om deze lange zit te maken. Wie het origineel gespeeld heeft en bij deze heruitgave verwacht de extra content meteen op te merken, komt bedrogen uit.

Daarnaast geeft Royal je meer vrije tijd die je kunt besteden aan activiteiten overdag. Waar je in het origineel vaak verplicht werd om te gaan slapen, mag je nu nog even opblijven om wat extra vaardigheden te verdienen. In het begin van Persona 5 komt dit zeker goed van pas aangezien je elk extraatje wel kunt gebruiken. Maar op een gegeven moment had ik echt teveel tijd over waardoor ik geen opties meer had. Toegegeven: iemand die Persona voor de eerste keer speelt, moet alles nog ontdekken en zal zijn tijd wat minder goed managen dan iemand die bekend is met het origineel. Van mij had Atlas in ieder geval een optie mogen toevoegen waarbij je dagen kan skippen.

Een penis in een gouden rolstoel
Wat mij destijds enorm verraste was de diepe laag in het verhaal. Op het eerste gezicht lijkt het verhaal van Persona 5 niet veel meer dan een typische tienerdrama, maar de game weet gevoelige onderwerpen aan te snijden door maatschappelijk relevante problemen bloot te leggen. Een gymleraar die zijn leerlingen aanrandt, een hoofdpersonage met zelfmoordgedachtes en politici die hun macht misbruiken. Het zijn de onderwerpen die je eigenlijk niet verwacht in een game. Allemaal verscholen onder een vrolijke laag van kleurrijk Japans design en een catchy jazz-soundtrack. Tijdens het spelen van Royal werd ik opnieuw verrast door de absurde ontwerpen van sommige vijanden. Een vliegende sfinx met het hoofd van een overleden personage. Een gigantische groene penis in een gouden rolstoel. Het zijn van die momenten dat je hoopt dat je vriendin of moeder niet onverwacht de kamer binnen komt.

Hoewel de extra content minimaal is en ik mij sterk afvraag of Atlas het niet gewoon als DLC had kunnen verkopen, heb ik enorm genoten van Persona 5 Royal. Het was voor mij de bevestiging waarom dit ook alweer een van mijn favoriete games is. Het is als een parel die nog eens extra wordt opgepoetst. Uiteraard ontstaan er altijd vlekjes. De palaces voelen wat statisch en lineair aan, sommige gesprekken zijn echt te awkward om te lezen en de game kent héle lange periodes met alleen maar cutscenes en dialogen. Soms mist er wat meer afwisseling. Het is jammer dat dat vlekje niet wat meer is schoongeveegd. De game is dan ook niet perfect, maar de ervaring die ik heb wel.

Conclusie
Eigenlijk volstaat de term ‘Royal’ wel die aan de titel van de game is toegevoegd. Atlas serveert een van mijn favoriete gerechten en gooit daar nog een lepel extra bovenop. Het maakt het gerecht niet per se beter, maar je krijgt gewoon meer lekkers. Achteraf bedenk je of die extra schep wel nodig was, je was namelijk al voldaan. De aanpassingen en extra’s in Royal maken de game nog beter, maar het had prima voor een minder bedrag als DLC-pakket aangeboden konden worden. Persoonlijk vond ik het de €60,- euro waard, maar als ik mijn roze bril voor Persona 5 afzet is het wel heel erg makkelijk cashen van Atlas. Ben je fan van het origineel en heb je de komende periode nog zo’n honderd uur vrije tijd over, dan is Royal zeker aan te bevelen. Heb je het origineel nog nooit gespeeld, maar ben je wel nieuwsgierig, dan moet je de afweging maken of je met wat extra centen een iets verbeterde versie van het origineel wil. Met het origineel haal je namelijk ook al een van de beste JRPG’s en PS4g ames in huis.