Pokémon Sword en Shield hands-on – Op avontuur in de stralende Galar-regio

We gingen de previewsessie in met behouden verwachtingen, want hier en daar slaan de games een twijfelachtige richting in. De National Dex ontbreekt, Mega Evolutions verdwijnen ten faveure van Dynamax en grafisch lijken de games niet de next-gen stap waarop werd gehoopt. Toch genoten we met volle teugen van de eerste anderhalf uur van Sword en Shield. De presentatie van Galar is namelijk top.

Vorig jaar speelden we Pokémon Let’s Go al op het grote scherm dankzij het hybride karakter van de Switch, maar Sword en Shield zijn die games grafisch mijlenver vooruit. Uit de eerste scènes blijkt vooral hoe filmisch de game is ontworpen, met een dynamische camera, expressievere – maar nog steeds tongloze – personages en meer interactie met pokémon in de wereld.

De introductie is rapper dan de berucht trage opening uit Sun en Moon, waardoor het niet lang duurt voordat kampioen Leon zijn broertje Hop en jou de keuze geeft uit de drie vrolijke starters. Maar niet alvorens ze even een moment krijgen om rond te rennen, elkaar te plagen (Sobble spuugt een halve liter water in het gezicht van Scorbunny, terwijl Grookey lachend op z’n drum ramt) om vervolgens tot orde geroepen te worden.

Wanneer we op pad worden gestuurd met wat Pokéballen en potions valt ook op hoe mooi het uitzicht is op het platteland in Zuid-Galar. Het startersdorpje, dat we niet bij naam mogen noemen, is een mix van gezellig aangeklede huisjes, rondrennende Wooloo, speelvelden en andere kleurrijke gebouwen. Bovendien straalt het geheel een typisch Brits sfeertje uit, inclusief de taal. Je moeder heet bijvoorbeeld ‘mum’, andere trainers worden ‘chaps’ genoemd en de pokémon in de regio zijn gebaseerd op Engelse beesten. We kunnen het ontzettend waarderen dat Game Freak de inspiratie voor Galar niet onder stoelen of banken steekt.

Galar voelt ook een stuk levendiger aan dan voorgaande regio’s. Dat komt vooral omdat pokémon net als in Let’s Go Pikachu en Eevee vrij rondlopen in de wereld. Sommigen schrikken en rennen weg, anderen zijn juist nieuwsgierig en moet je lokken, en zo nu en dan heb je een ouderwets random ontmoeting als je tegen een vraagteken in het gras aanloopt. Deze combinatie van willekeurige pokémon en loslopende monsters werkt uitstekend en is in feite het beste van twee werelden: verrassingen én gevechten kunnen ontwijken.

Het vechtsysteem is grotendeels onveranderd gebleven – hier lees je meer over Dynamax – en dat is ook het moment waarop we ons realiseren dat we voor de zoveelste keer door het gras rennen om XP te verzamelen en nieuwe monsters te vangen. Ook deze Pokémon-game steekt herkenbaar in elkaar. Daarbij kwamen we wel een handvol nieuwe pokémon tegen, die we helaas ook niet mogen noemen. Weet in ieder geval dat we meer dan tevreden zijn met het ontwerp van de achtste generatie monsters die we tegenkwamen. En dat komt van iemand die de Galar-versie van Weezing maar gek vindt.

Veel sneller dan verwacht betreden we de nieuwe Wild Area. In feite is dit een grote omgeving waarin, afhankelijk van het weer en de tijd, constant andere pokémon verschijnen. We hebben een beetje een dubbel gevoel bij de Wild Area. Grafisch is het namelijk weinig indrukwekkend – inclusief zeer matig vormgegeven bomen – en oogt het in de verte soms net zo leeg als een golfbaan. Ook lijkt het niet wereldschokkend groot te zijn, al hebben we niet elke hoek van de omgeving kunnen verkennen.

Anderzijds is de Wild Area wat pokémon betreft zeer divers en verrassend. Bij binnenkomst worden we begroet door een gigantische Onix die meer dan dubbel zo sterk is als onze Scorbunny, en dat is lang niet de enige keer dat we moeten vluchten voor een sterke pokémon. We kunnen ons voorstellen dat de Wild Area een goudmijn is voor sterke pokémon na het winnen van het Champions Cup-toernooi. Bovendien is het kunnen besturen van de camera een verademing en zorgt het voor een mooi perspectief. We kregen kippenvel toen we door de stromende regen langs een meer renden en een gigantische Gyarados plotseling boven ons uit torende.

We komen ook wat meer te weten over Max Raid Battles, namelijk dat ze vrij pittig zijn. De gigantische pokémon die we te lijf gaan maakt korte metten met onze enige inzetbare pokémon, en zelfs met het geven van HP en statistische bonussen door anderen aan te moedigen verliezen we het gevecht. Het was een korte ervaring, maar Max Raid Battles hebben in ieder geval onze interesse gewekt. Zeker nu we weten dat je kunt samenwerken met willekeurige spelers, die je fysiek in de Wild Area ziet rondrennen.

Eenmaal de Wild Area verlaten en een grote industriële stad te hebben bereikt voelt het wat onwennig dat de cameracontrole weer uit handen wordt genomen. Waarom mogen we niet gewoon zelf rondkijken? Gelukkig doet het weinig af aan de schaal van de stad, waarvan de twee verticale districten rijkelijk zijn gevuld met allerlei winkels als groenteboeren, kappers, kledingwinkels met zeer veel soorten kledingstukken en het pronkstuk: de gym.

In de lobby van de gym merk je hoe populair pokémon-gevechten als sport zijn in Galar. Trainers dragen stijlvolle sportkleding – je mag zelfs je rugnummer kiezen – scheidrechters hebben fluiten en petjes en de gym heeft de aankleding van een Olympisch stadion. Ook zijn de regels iets veranderd: je moet een aanbevelingsbrief hebben van een kampioen of professor om mee te mogen doen aan een Gym Challenge.

In de stad ontmoeten we ook voor het eerst een aantal nieuwe personages, zoals de schofterige Bede, de knullige Team Yell-leden en Pokémon-beroemdheid Marnie. Over het verhaal kunnen we weinig zeggen, behalve dat de Brits-mythische insteek best wel interessant is in de context van pokémon. Zodra Sonia, de dochter van professor Magnolia, ons vertelt over de legende van Galar speelt op de achtergrond trouwens een verbazingwekkend aanwezige soundtrack. Het klinkt een beetje als een melancholisch, Middeleeuws koor, dat extra lading geeft aan het mythische achtergrondverhaal van de regio.

Tot slot kennen Sword en Shield een heleboel verfijningen ten opzichte van vorige delen. Je hebt bijvoorbeeld net als in Pokémon Let’s Go overal toegang tot de pc om pokémon in je team te verwisselen. Ook kun je tussenfilmpjes skippen, ontmoeten we een Move Deleter in het eerste Pokémon Center en zie je de moves en ability van elke pokémon wanneer je er een wisselt tijdens gevechten. Een andere prettige toevoeging is dat gevechten zich visueel afspelen in de spelwereld, waardoor je een idee heb van waar je je bevindt.

Sword en Shield zijn verder geen revolutie, maar dat hadden we ook niet verwacht. Uit de speelsessie halen we vooral dat Galar en diens pokémon fantastisch gepresenteerd worden en dat nieuwe features als de Wild Area en Max Raids Battles in ieder geval potentie hebben. Al met al geen slechte vooruitblik voor de eerste set hardcore Pokémon-games op de Switch.

Pokémon Sword en Shield verschijnen op 15 november voor de Nintendo Switch.