Pokémon Sword en Shield review – De prijs van toegankelijkheid

In Pokémon Sword en Shield reizen we af naar Galar, een regio die is gebaseerd op Groot-Brittannië. Daardoor kom je onderweg allerlei invloeden van de landengroep tegen, zoals deftige pokémon, doedelzakmuziek en geschreven accenten die Brits overkomen. Die elementen zorgen voor een eigen smoelwerk voor Sword en Shield, waardoor de game qua uitstraling niet lijkt op voorgaande titels. Helaas stelt de game grafisch wel teleur en is het duidelijk dat Game Freak hier weinig aandacht aan heeft besteed. Het belangrijkste is echter in orde: de pokémon zien er gaaf uit.

In de Galar-regio krijg je weer de taak alle monsters te vangen en gyms te verslaan. De ouderwetse opzet voelt aan als een warm bad na de uitdagingen uit Alola.

De opzet is vanaf het begin duidelijk. In de eerste uren komt de basisinformatie in een rap tempo voorbij, wat voor de doorgewinterde speler een verademing is. Verder in het avontuur krijg je soms de vraag of je al weet hoe mechaniek x precies werkt, en als je dan aangeeft dat je dat kent, dan volgt er geen ellendig lange uitleg. Ben je niet zo bekend met Pokémon? Geen probleem, dan merkt de game dat vanzelf – zeker in het begin – waardoor je de uitleg alsnog te zien krijgt. Hier is Game Freak ontzettend slim mee omgegaan.

Na slechts een paar uur spelen kom je terecht in de Wild Area. Dit is een nieuw onderdeel, waarin je rondloopt en pokémon vangt. Het is een volledige open omgeving waarin je de camera bedient en de beesten ziet rondlopen. Ben je verbonden met het internet, dan kom je ook andere spelers tegen. Er zijn verschillende weerseffecten en op basis daarvan wordt het aanbod pokémon bepaald. Er zijn ook verkopers en Max Raid Battles te vinden. Dit zijn gevechten waarin je het in een groepje van vier (vier spelers of jij met drie computergestuurde teamleden) het opneemt tegen een gigantische pokémon. Soms kan een gevecht uitdagend zijn, maar meestal heb je zo’n groot beest snel plat. Na het verslaan kun je kiezen hem te vangen of hem te laten gaan.

De Wild Area is één van de tofste toevoegingen aan Sword en Shield, maar tegelijkertijd ook één van de meest teleurstellende. In het open gebied heeft het spel last van framedrops en kan de muziek wegvallen. Bovendien zijn de omgevingen veel te groot en leeg, waardoor de open ruimte niets meer is dan dat. Het had wel iets compacter gemogen en anders was het fijn geweest als er meer te ontdekken viel. Je zult echter vaak terugkeren naar dit gebied, omdat er veel soorten pokémon te vangen zijn en de directe camerabediening naar meer smaakt. En dan is er de bewegingsvrijheid nog. Dat staat echt in schril contrast met de rest van de game.

Wanneer je niet in de Wild Area bent, dan neemt de game je aan de hand. Op de kaart zie je altijd waar je heen moet. Nu is dat niet heel moeilijk te achterhalen, want de weg de andere kant op is vaak afgesloten en de routes, bossen en grotten die je onderweg tegenkomt zijn klein en allesbehalve uitdagend. En dat is jammer, juist omdat het spel nu op de Switch mooier en grootster kan zijn dan ooit tevoren.

Bovendien ogen de steden meer als diorama’s dan als interessante plekken. Die steden zien er mooi uit en kennen flink wat sfeer, maar er is vaak te weinig te doen om enthousiast te worden dat je de volgende stad of het volgende dorp bereikt hebt. Naast een Pokémon Center en een gym, zijn er bar weinig interessant locaties die de reis rechtvaardigen. Ze hebben allemaal een ander thema, maar er wordt weinig mee gedaan. Omdat veel functies – zoals de Move Deleter, Move Learner of personages die nieuwe mogelijkheden ontgrendelen – nu direct toegankelijk zijn, heb je bijna niets om naar uit te kijken. Ja, het spel wordt er immens toegankelijk en open van en je kunt tijdens je avontuur meteen fouten herstellen, naar pokémon vissen of ergens naartoe vliegen, maar dit gaat ten koste van de uitdaging en het vooruitkijken. Er blijft zo weinig over.

Het enige waar je echt vooruit naar kunt kijken, zijn de gymgevechten. Die voelen grandioos en fris aan, omdat ze in opzet groter dan ooit zijn. De gevechten vinden plaats in grote stadions, uiteraard precies op de plek waar een pokémon kan Dynamaxen. Dat Dynamaxen kan niet overal namelijk, alleen op zogenaamde Power Spots. En de gyms zijn op de plekken gebouwd. Omdat zo’n stadion heel groot is, hebben de beesten ook de ruimte om te groeien. En hoewel Dynamaxen aanvankelijk een gimmick leek, is het uiteindelijk iets waar je naar verlangt tijdens het spelen. Juist omdat het anders is dan je gewend bent en omdat je je realiseert dat er verder niet zo veel te doen is. En omdat die Mega Evolutions niet aanwezig zijn, wat een doodzonde is.

Maar uitdagend is het spel niet. In Pokémon Sword en Shield staat namelijk altijd de Exp. Share aan. Dit is een apparaatje waarmee je heel je team van ervaringspunten voorziet, of je dat nu wil of niet. Daardoor groeien pokémon bijna even snel in je team en kun je ondertussen andere beesten trainen. Op zich een prima idee, maar geef ons dan de keuze om het ding ook uit te zetten. Want de uitdaging zit hem nu meer in niet te sterk worden voor je tegenstanders. Zo waren onze beesten bijvoorbeeld level 40-42, terwijl de die van onze rivaal Hop, eigenlijk je sterkste tegenstander, level 34-35 waren. Koppel dat aan korte routes en andere interessante gebieden en je merkt dat je in een razendsnel tempo door Galar heen wandelt.

En dat is zonde, want Pokémon Sword en Shield hebben toffe dingen. Zo zijn we over het algemeen te spreken over de designs van de nieuwe pokémon (met slechts een handjevol tegenvallers), is het goed om te zien dat Game Freak experimenteert met nieuwe typecombinaties (zoals elektrisch/ijs of dark/fairy) en voegt Pokémon Camp echt wat toe aan het idee van onderweg zijn. De basis is nog steeds ontzettend sterk en we zijn blij dat Game Freak hierop voortbouwt. Pokémon Camp heeft tevens voldoende mogelijkheden voor het healen van je beesten en het maken van een goede band tussen jou en je pokémon, wat voor beesten als Budew (die evolueren door hoge vriendschap) positief uitpakt. Maar dit zijn functies die we weinig gebruikt hebben, omdat het niet hoeft. Je bent niet lang genoeg onderweg om een Pokémon Center te missen.

Dan hebben we nog het verhaal en de endgamecontent. Beide zijn niet heel overtuigend. Hoewel het verhaal tof begint en genoeg mysterie presenteert, wordt er verder weinig mee gedaan om de interesse vast te houden – om over het slechte team nog maar te zwijgen; wát een oppervlakkigheid. Die gasten juichen iemand aan en zijn mensen tot last, meer niet. De personages lijken aanvankelijk diepgaander dan ooit te zijn, maar blijken al gauw oppervlakkige middelen te zijn die de verhaallijn naar voren duwen. En heb je de game eenmaal uitgespeeld, dan heb je weinig redenen om te blijven spelen. Er is wel een Battle Tower, maar er zijn verdomd weinig legendaries. Laat staan dat er nieuwe gebieden zijn. Je kunt je wel meer dan goed voorbereiden op competitief spelen, omdat de games het aanpassen van statistieken veel gemakkelijker heeft gemaakt dan ooit tevoren.

De nieuwe Pokémon-games zijn best teleurstellend. Het helpt ook niet dat er torenhoge verwachtingen zijn die ondergetekende als speler vanaf het eerst uur meeneemt. Dan hebben we het met name over de extra en nieuwe elementen en het feit dat het spel gemakkelijker en daardoor korter is dan ooit. Eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat je je er toch flink mee kunt vermaken, omdat de basis nog steeds als een huis staat. Daarnaast is het ontdekken van een nieuwe regio en al zijn nieuwe pokémon altijd spannend en is het fijn om te zien dat er nieuwe typecombinaties en aanvallen zijn waarmee je kunt experimenteren.

Het zijn alleen niet de Pokémon-games die je misschien had verwacht. De spellen bieden te weinig voor spelers die alleen voor het verhaal gaan, maar maken de opties voor competitief vechten wel toegankelijk. Aan de andere kant zullen competitieve spelers blij zijn dat het verhaal zo achter de rug is, maar zullen ze teleurgesteld zijn dat de endgamecontent zo weinig te bieden heeft. Dat is de prijs van toegankelijkheid.