Predator: Hunting Grounds hands-on

Ik heb een enorm bevoorrechte jeugd gehad. Ik ben namelijk opgegroeid op het platteland, omdat mijn vader akkerbouwer was. Als kind is het geweldig om veel ruimte en natuur om je heen te hebben om lekker te ravotten, je fantasie de vrije loop te laten en van alles te beleven. Ik kan mij nog goed herinneren dat er op een feestje een hoop vriendjes en vriendinnetjes waren en we over heel het erf verstoppertje speelden. Het was enorm spannend om dat verspreid over zo’n groot gebied te doen en door de loodsen, weilanden, bossen en langs de grote kuubskisten te sluipen.

In feite is het concept achter Predator – zowel de oorspronkelijke film als het aankomende spel Hunting Grounds – niet veel anders. Als lid van een Fire Team sluip je door de jungle en probeer je diverse doelstellingen te behalen, maar de echte dreiging komt natuurlijk van de Predator. Die is ergens in het speelgebied naargeestig naar je op zoek, of begluurt je misschien wel vanuit de bomen, wachtend op een ideaal moment om toe te slaan…

De vier spelers die in het Fire Team zitten, proberen zoals gezegd doelen te halen – bijvoorbeeld een netwerk in een vijandig kamp online zien te krijgen – en worden ondertussen beschoten door computergestuurde vijanden. De AI van deze vijandelijke soldaten liet tijdens onze speelsessie nog veel te wensen over. Regelmatig zagen ze ons niet staan of zochten ze nauwelijks dekking terwijl ze beschoten werden. De echte spanning komt dan ook van de Predator die op je jaagt.

Een vijfde speler bestuurt de Predator zelf. In de huid van dit buitenaardse monster ben je de jager en kun je diverse foefjes in je voordeel gebruiken. De Predator kan niet alleen zijn hittevisie aanzetten om tegenstanders makkelijk te spotten, hij kan zich met een cloaking device ook tijdelijk onzichtbaar maken, wat essentieel is voor het besluipen van de andere spelers. Let vooral op het metertje dat langzaam leegloopt wanneer je onzichtbaar bent, want zodra deze meter leeg is, ben je weer zichtbaar. Daar kwam ik tijdens het spelen te laat achter, met als gevolg dat de tegenstanders mij vanaf diverse kanten onder vuur namen en ik het niet overleefde. De soldaten zijn dus absoluut niet weerloos tegen de Predator.

Pak je het goed aan, dan sluip je als een volleerd jager door de zompige jungles en spring je van tak naar tak om zo een goede spot te vinden om de jacht te openen. Dat klimmen en springen op bomen gaat heel soepel: alle beklimbare objecten worden met een rode gloed aangegeven en door het derde persoonscamerastandpunt verlies je nooit het overzicht. Met een druk op de knop spring je naar je gekozen bestemming. Een slimme Predator benadert zijn tegenstanders vanuit de lucht – in de rol van soldaat vergeet je nogal eens om niet alleen naar link en rechts, maar ook omhoog te kijken – wacht tot de andere spelers in een gevecht zijn met AI-soldaten en valt vervolgens te midden deze chaos aan. Als soldaat schrik je je af en toe rot wanneer je wat tegenstanders aan het beschieten bent, en de Predator je opeens in je rug – of zelfs recht voor je neus – aanvalt.

Naast de matige AI van de vijandelijke soldaten zijn overigens ook de graphics nog niet om over naar huis te schrijven. De omgevingen zouden grafisch maar net voldoende zijn voor een game aan het begin van deze generatie. Hoewel deze minpunten ergerlijk zijn, moet wel gezegd worden dat Hunting Grounds volgend jaar pas uitkomt. Ontwikkelaar IllFonic heeft dus nog ruimschoots de tijd om het een en ander te verbeteren. Daarbij vergat ik deze problemen tijdens het spelen binnen enkele minuten dankzij het spannende kat-en-muisspel tussen de soldaten en de Predator. Het concept spreekt ons jagersinstinct nu eenmaal aan en deze oerdrift heeft ook in gamevorm erg veel potentie.