RAGE 2 review – Luid en dodelijk

Hoewel het eerste half uur vol ontploft grijs beton misschien anders doet vermoeden, is de game visueel dik in orde, zij het wat wazig. Steden zijn bijvoorbeeld sfeervol, levendig en vol van kleur. Spelers van het eerste deel herkennen waarschijnlijk bepaalde locaties en personages die ook hun opwachting maken in RAGE 2. De gebieden buiten de steden zijn minder indrukwekkend maar nog steeds mooi. Er zijn verschillende biomes, zoals zandvlaktes, rotsachtige gebieden, moerassen, jungles en combinaties daarvan. Waar de steden en vijandelijke basissen uit hun voegen barsten van de kleuren en sfeer, daar zijn de buitengebieden vrij simpel gekleurd en min of meer onopvallend. Gek genoeg is het contrast tussen die twee niet storend, maar soms juist prettig, gezien een overkill aan roze soms op de loer ligt.

Grote contrasten kom je ook tegen in het verhaal. Terwijl de eerste game nog neigt naar een serieuze setting met aardig wat gekkigheid, is RAGE 2 een soort verwarrende achtbaanrit van die twee. Veel karakters zijn zo over-the-top dat ze volstrekt onrealistisch zijn binnen hun setting, terwijl andere personages weer bloedserieus zijn, wat ook niet helemaal bij de game lijkt te passen.

Maar goed, het verhaal gaat verder waar deel één stopt. The Authority, de in RAGE één verslagen militante groep die de macht greep op aarde nadat een ingeslagen meteoor de mensheid praktisch wegvaagde, is terug van weggeweest. Aan jou de taak om ze nogmaals te verslaan. Door te schieten. Dat is het wel zo’n beetje.

Het verhaal leidt je naar de diverse hoofdpersonen en verschillende stadjes van de niet al te grote kaart van de game. Soms voelt het verhaal behalve heel oppervlakkig, ook een beetje lui. Zo komt een deel van het verhaal en opdrachten sterk overeen met de originele RAGE en moet je een keer of vijf tegen dezelfde baas vechten. Bovendien is het verhaal met een uur of acht à tien aan gameplay snel voorbij. Het einde is allesbehalve bijzonder, maar niet zo’n dooddoener als in het eerste deel. De truc is om het verhaal vooral te zien als een reden om iedereen (maar vooral generaal Cross, eveneens teruggekeerd) recht in het gezicht te schieten. Het is niet de reden om deze game te kopen, maar desalniettemin is het best vermakelijk, met je verstand op nul.

Dat recht in het gezicht schieten van vijanden is wat de game redt. Knallen met de diverse guns terwijl je bijzondere vaardigheden gebruikt en ondertussen ook nog wat granaten strooit, voelt onwijs goed aan. Wanneer je bij een basis vol vijanden bent aangekomen, kun je los. Je rent naar binnen, knalt iemand overhoop waardoor de rest van de vele vijanden hun vizieren op je richten. Van alle kanten word je beschoten, maar gelukkig is overal met explosieve materiaal te vinden dat door een paar kogels met flink wat audiovisueel spektakel ontploft. De vijanden die niet zojuist in rode mist zijn veranderd, blaas je dan uit hun sokken met wat misschien wel de coolste shotgun ooit is. Je werpt nog een iconische Wingstick, een soort messcherpe boomerang, om die ene schreeuwende punk-dame heel letterlijk een kopje kleiner te maken voordat je met behulp van je bovenmenselijke vaardigheden een stel vijanden een afgrond in beukt.

Dan verschijnt er een vijand die niet alleen behoorlijk bepantserd is, maar ook behoorlijk wat vuurkracht heeft. Maar tegen die tijd is je Overdrive-meter vol. Daarmee gooit de game er nog een schepje actie bovenop. Met een roze filter over je beeld en stampende metal in je oren, werken je normaliter al fijne wapens net wat anders. Zo verandert je raketwerper bijvoorbeeld in een soort eenmans-raketsilo kun je die knaap die nog net zo stoer stond de schreeuwen met z’n minigun binnen een mum van tijd reduceren tot een bloederig papje. Het knalwerk van RAGE 2 oogt goed, klinkt goed, voelt goed, en is de reden voor de glimlach op je gezicht tijdens het spelen.

Het rondscheuren in zwaarbewapende voertuigen moet daarnaast net als het schietwerk een pijler van de game zijn. Dat is het helaas niet. Waar de gunplay super responsief en over-the-top arcade-achtig aanvoelt, voelen de voertuigen heel log en traag aan. Ook kunnen veel wapens op voertuigen enkel in een bepaalde hoek schieten, waardoor je continu je wagen in een goede positie moet manoeuvreren. Het opjagen van een konvooi is nog best tof, omdat je dan constant achter vijanden aanrijdt. Op die manier houd je ze in het vizier en kun je daadwerkelijk wat schade aanrichten. Voor iets anders dan konvooien stap je al snel uit om al lopende los te gaan met je schietijzers.

Los van de hoofdmissies kent de game geen verhalende content, enkel een hele hoop events op de kaart om af te werken. Het doel is altijd hetzelfde: knal alles kapot wat los en vast zit. Wie, wat of hoe iets kapot moet, dat varieert nog enigszins. Op zich is daar helemaal niks mis mee, want zoals gezegd is het afschieten van de vele vijanden allesbehalve een straf. Maar het zou heel fijn zijn als er toch een of andere reden achter het geweld zou zitten.

RAGE 2 is vooral geschikt voor mensen die er groot plezier uit halen om alle activiteiten op de kaart af te vinken en alles te ontgrendelen wat er te ontgrendelen valt. Zo kun je de vrij overbodige voertuigen verzamelen, alle vaardigheden vrijspelen en je wapenarsenaal volledig upgraden. Vooral met dat arsenaal ben je wel even zoet mee, want er is heel veel om te upgraden. En die upgrades kunnen je speelstijl ook veranderen, omdat je jouw karakter min of meer kunt specialiseren in een aantal krachten en wapens. Daarnaast zijn er nog de racemogelijkheden uit het origineel en kun je ook dit keer weer hersenloos mutanten afschieten in Mutant Bash TV, de lugubere spelshow die jou golven aan vijanden voorschotelt.

De game kent helaas ook wat bugs. Sommige zijn slechts opvallend, zoals rare gezichtsanimaties, schokkerige wolken, of het inzetten van de dreunende metalsoundtrack terwijl er niks gebeurt. Sommige bugs zijn vervelend, zoals wegvallende spraak waardoor je, als je de ondertiteling niet hebt aangezet, delen van het verhaal mist. Ook is er vrij veel texture pop-in en soms flikkeren de lichteffecten behoorlijk. Helaas zijn er ook een aantal bugs die je speelplezier actief in de weg zitten, zoals een soms niet werkende fast travel en niet startende missies, waaronder de laatste(!) missie. Daarnaast werkte een aantal keer mijn toetsenbord plots niet meer, tot ik opnieuw startte vanaf een checkpoint.

De winkelpagina in de game is overigens ook een doorn in het oog. In het hoofdmenu krijg je de optie om skins te kopen voor je wapens. Volstrekt overbodig, vooral binnen een game voor één speler. Het is dan ook heel vreemd dat dit in de game zit en het voelt louter aan als een cash-grab – een stille herinnering dat het de ontwikkelaar en uitgever niet alleen te doen is om jou een flinke dosis plezier voor te schotelen, maar ook om nog meer geld aan je te verdienen. Onnodig en afleidend van het plezier.

Want ondanks het matige verhaal dat vrij snel voorbij is, de niet zo lekker aanvoelende voertuigen en rits aan bugs en kleine probleempjes, is RAGE 2 goed voor flink wat plezier. Dat heeft het vrijwel volledig te danken aan de gruwelijke vette actie die het biedt. Wanneer je de makers van DOOM en Just Cause een game laat maken, dan krijg je RAGE 2: een game die heerlijk knalt, maar waar je vooral zelf verantwoordelijk bent voor de plezier die je beleeft en niet te veel waarde moet hechten aan verhaal of doelstellingen. Dat is enerzijds heel bevrijdend en prettig, maar het maakt de onderliggende wereld eigenlijk overbodig. Dat is jammer, want juist een interessante wereld had de game meer diepgang kunnen bieden.

RAGE 2 is vanaf 14 mei verkrijgbaar op PlayStation 4, Xbox One en Windows PC. Voor deze review is de game gespeeld op een Windows PC.