Rain of Reflections Chapter 1: Set Free review – genoeg regen, weinig reflectie

Het eerste deel van Rain of Reflections draait om Wilona. Zij is een van de wetenschappers die onderzoek doen naar een oplossing voor een enorm probleem: een onvruchtbare mensheid, die daardoor op het punt van uitsterven staat. Er is nog één op een natuurlijke wijze geboren meisje, waarop men nu driftig experimenteert. Ethisch gezien is het natuurlijk niet zo verantwoord, en dat drijft Wilona om het meisje te willen bevrijden.

Wat volgt is een ongeveer drie uur durend avontuur, waarin je veel spreekt met andere personages. Ondanks het belang hiervan – je keuzes bepalen het verhaal – is dit niet heel leuk. Er zitten verschrikkelijke woordgrappen in de game die de plank volledig misslaan, en de serieuzere gesprekken barsten van de dooddoeners en clichés. Daarnaast heb je voortdurend het idee dat je cruciale informatie mist.

Het is leuk om in een wereld te stappen waar je nog het nodige moet uitvogelen, maar in Rain of Reflections heb je eigenlijk geen idee waar het allemaal precies om draait en zit het verhaal vol met gigantische gaten. Waarom moet ik dat meisje bevrijden? Wat doet men dan precies met haar? En wat is haar rol precies? Klonen lijkt ook een goede oplossing voor het probleem, zo blijkt uit het verhaal. Waarom doen ze dat niet? Ook verdwijnt aan het einde van het eerste deel je kompaan zonder enige reden. Waar is die beste man plotseling heen?

Natuurlijk is dit slechts het eerste deel in een drieluik, maar de game legt zo weinig uit dat het plot ook geen interesse opwekt. Niets is leuker dan wanneer er een tipje van de sluier wordt opgelicht, zodat je heel kort het grote geheel kunt aanschouwen. Zodat je weet wat je wellicht nog staat te wachten, wat jouw handelen zo belangrijk maakt. Dat gebeurt niet in Rain of Reflections. En wat de game wel toont, is eigenlijk niet zo heel interessant, al ziet het er wel mooi uit.

Wie screenshots van de game bekijkt, zal wellicht onder de indruk zijn van de prachtige ogende wereld waar het altijd lijkt te regenen. Zolang het beeld stilstaat, is het ook een geloofwaardige en mooie wereld. Het is pas wanneer personages bewegen of spreken dat deze schoonheid slechts oppervlakkig blijkt te zijn. Animaties zijn op z’n best houterig, lipsynchronisatie is redelijk, maar niet geloofwaardig genoeg, en gezichtsuitdrukkingen hebben de personages niet. In combinatie met de matige tot aardige ingesproken stemmen, zorgt het voor een onwennig geheel waarbij de personages net zo mechanisch en robotachtig overkomen als de overkoepelende wereld.

Ook de andere elementen zijn allemaal niet meer dan middelmatig. De enige puzzel binnen de wereld van het eerste deel is uitermate simpel, en de puzzeltjes die je tijdens de vele hack-opdrachten uitvoert voelen zo ver verwijderd van daadwerkelijk hacken, dat het hier ook afbreuk aan doet. Zo moet je soms een balletje door een parcours loodsen, en andere keren een soort Tetris-blokje op de goede manier draaien. Het is alsof je met een Rubiks-kubus elke kluis kan kraken, wat zelfs in een cyberpunkwereld vreemd aanvoelt. Wat wel goed gedaan is, zijn de filmische camerastandpunten. Die voelen beter aan dan in menig point-and-click game en maken scènes net wat interessanter en intenser.

De game kent ook een aantal turn-based secties, en die zijn leuk. Wanneer je door middel van conversatie het gevecht opzoekt, of wanneer je voorbij een stel schurken moet sluipen, verandert de game van camerastandpunt en verloopt de game in beurten. Wat leuk gevonden is, is dat het hier niet draait om levenspunten, maar om motivatie. Door de motivatie van de tegenstander te reduceren tot nul, slaan vijanden op de vlucht, waarna het aan jou is om ze te doden of te laten leven. Motivatie reduceer je door vijanden te beschieten, hun dekking weg te nemen of ze te intimideren. Ook kun je jezelf en teamleden oppeppen met motiverende opmerkingen. Het is een best frisse blik op het doden van vijanden. In eerste instantie voelt het wel wat vreemd aan, maar blijkt later toch best tof. Ook omdat het verhaal op deze manier tijdens gevechten wordt voortgezet.

Los van hele ruwe randjes, slechte tekst en veel onduidelijkheid staan tegenover het vindingrijke vechtsysteem helaas ook de nodige bugs. Het eerste deel bevat een paar bugs die er voor zorgen dat je niet verder komt en stukken opnieuw moet doorlopen. Aan het einde van de game zit zelfs een bug die er voor zorgde dat een bepaalde keuze niet gemaakt kon worden. In een game waar keuzes zo belangrijk zijn, is dit heel erg vreemd.

Rain of Reflections is een perfect voorbeeld van ‘Jack of all trades, master of none’: het biedt veel variatie, maar weinig diepgang. Het is wrang dat een studio die een game met ‘reflections’ in de naam zo weinig lijkt te hebben nagedacht over de vraag of het gewenste eindproduct niet een maatje te groot is. Als het zich had toegelegd op één van de vele genres die nu in de game zitten, had het wellicht een hoger niveau gehaald. Ondanks al het bovenstaande is Rain of Reflections best vermakelijk, als je niks anders voorhanden hebt. Het probleem is niet dat, los van de slechte woordgrappen, de game slecht is. Het probleem is dat het niet bijzonder is, niets smaakt naar meer. Set Free is een aardig eerste deel van een drieluik dat ik waarschijnlijk nooit volledig zal spelen.