LeegBlikjeWater De wonderschone “eerste échte PS5-game” Ratchet & Clank: Rift Apart gooide hoge ogen met de feilloze graphics en gameplay. Het aantal details dat tegelijkertijd wordt afgebeeld is ongekend. De game wordt terecht een speelbare Pixar-film genoemd. Cutscenes die er beter uit zien dan menig animatiefilm. De game is al bijna een maand uit en ik ben nog steeds de haren op Rivets hoofd aan het tellen. Een prachtige taart die bijna te mooi is om op te eten!
Rift Apart en mooie, uitbundige taarten die je op tv ziet hebben iets gemeen: ze zijn nogal simpel vanbinnen. Als je de taart opensnijdt zie je een paar lagen cake. Tja… waarom zou je? De buitenkant is al prachtig, en daar draait het om. Dit geldt naar mijn mening ook voor Rift Apart. Een game die draait om de graphics. In de inleiding maak ik duidelijk dat ik het eens ben met hoe ongekend mooi deze game is. Maar in deze review ga ik de game opensnijden en uitleggen waarom ik het achteraf te simpel gemaakt vind.
Rivet & Kit
Zoals we weten is de grote ‘gimmick’ van Rift Apart de rifts. Door een fout met de Dimensionator zijn dimensies in elkaar aan het overlopen via deze rifts. Ratchet en Clank komen in een andere dimensie terecht. We zien terugkerende personages maar dan uit een andere dimensie. Dit hele concept is bedacht om niet alleen de snelle SSD van de PS5 te showen, maar ook om Rivet en Kit te kunnen introduceren.
Rivet en Kit zijn de gloednieuwe toevoegingen aan de R&C-franchise. Het zijn simpelweg de vrouwelijke versies van Ratchet en Clank. Het is een prima manier om dergelijke characters te introduceren, maar het is wel heel simpel. In plaats van dat Rivet een andere vrouwelijke lombax is, is ze gewoon een kopie van Ratchet, maar dan vrouwelijk. Zo zijn er een paar momenten in de game waarin ze beide hetzelfde zeggen tegelijkertijd, alsof het een tweeling is. Het is erg simpel en mist diepgang. Daarbovenop is het gewoon raar dat ze elkaar soort van leuk vinden.
Hetzelfde geldt voor Kit. Doordat het slechts een andere dimensie is hebben ze vergelijkbare oorsprongsverhalen. Hierdoor voelt het alsof je Kit (en dus ook Rivet) gelijk al kent. De game biedt wel 1 twist, maar dat is slechts om 1 plothole uit te leggen. Dat wil niet zeggen dat Rivet en Kit slechte personages zijn. Het zijn geweldige toevoegingen die een leuk dynamiek hebben. Alleen kennen we het al…
Rifts
We hebben allemaal ondertussen wel de scene gezien waar het mis gaat, in het begin van de game. De scene werd gebruikt toen de game werd aangekondigd. We zien Ratchet & Clank door verschillende werelden in een oogwenk teleporteren. De SSD wordt klaargestoomd.
Of valt het wel mee? De game herhaalt dit spektakel zo’n twee keer. Een keer tijdens een race en tijdens een boss fight. Ze hebben hier alle drie iets gemeen: je hebt weinig tot geen controle. Tijdens Ratchets eerste rift-spektakel kan je eigenlijk niet veel fout doen. Je wordt gedragen door alle portals. Tijdens een race moet je als het ware de hele tijd een vooringestelde weg volgen. Tijdens de bossfights zou je de gebieden als enige echt kunnen verkennen, maar je zit in een bossfight.
De game laat je niet werkelijk door werelden teleporteren op eigen houtje. Er zijn twee planeten die allebei twee dimensies hebben: een normale en een vernietigde dimensie. Het zijn twee planeten met twee verschillende ‘skins’. Die skins zijn wel dusdanig impactvol dat het wel twee verschillende werelden biedt, maar uiteindelijk is het 1 wereld met twee verschillende looks.
Pocket dimension
De game doet dus weinig met rifts waar de SSD écht hard aan het ploeteren is. En als het dat wel doet, heb je weinig controle. De zogenaamde pocket dimensions doen dat wel. Via een portaal kom je in een soort shrine van Zelda. Hier moet je wat platformen voor een stukje uitrusting. Deze pocket dimensions brengen je inderdaad naadloos van wereld tot wereld.
Wat wel opvalt is dat al de rifts in een grote berg zitten, of in de ruimte met oneindig veel ruimte achter het portaal. Dit haalt een beetje het idee weg dat je a la Doctor Strange midden in de weg naar een andere wereld gaat. Alsof de pocket dimension verstopt wordt en die ruimte erachter nodig is.
Enemies
Het is wel een beetje azijn plassen op wat gewoon een mooie actievolle game is met zeker wel knappe techniek. Maar het voelt gewoon simpel. Iets wat nog simpeler is: de vijanden. Je hebt het misschien wel voorbij zien komen. De variatie in Rift Apart is om te huilen. 2016 R&C had meer variatie. Er zijn welgeteld twee mini-bosses die constant hergebruikt worden.
Soms is het zo erg dat je binnen 5 minuten twee keer dezelfde mini-boss verslaat. Het eindgevecht vind plaats op een inspiratieloze plek die je al bezocht had en je vecht gewoon erg veel tegen dezelfde vijanden. Wederom simpel en vooral heel lui.
Verhaal
Dit is een discutabel onderwerp. Want wat je snel krijgt te horen is: het is een game voor kinderen. En dat snap ik ook wel, maar het is nog steeds een 70-80 euro game. Het verhaal van de 2016-game is ook niet super speciaal. Maar zonder te veel weg te geven: een steen is kapot en die moet je repareren. Het mist wat body.
Dat wil niet zeggen dat het saai was. Er waren momenten waar ik goed heb zitten lachen en genoten heb van de humor. Maar andere keren voelt het schrijfwerk en het plot gewoon erg… simpel. Ook voor een game die ook door kinderen gespeeld kunnen worden.
Gameplay
De taart is helemaal open gesneden en we zien alleen maar lagen met cake. Blijft er nog wat moois over? Natuurlijk. Deze review is niet om de game af te zeiken. Alleen om er even kritisch naar te kijken. Met alle nieuwigheidjes besproken blijft de gameplay over en die is nagenoeg onveranderd gebleven.
Oh oh… gaat ‘ie dat nu ook afkraken? Zeker niet, soms is oud vertrouwde fun precies wat je wilt. Het schieten werkt fijn, de wapens zijn leuke en maken soms inventief gebruik van de adaptive triggers. Het levelen van wapen is als vanouds verslavend en door de toevoeging van een dash en wall-runs heeft de gameplay nog soepeler gemaakt dan ooit. Je kan merken dat Insomniac geleerd heeft van het maken van de Spider-Man games.
Wel is het jammer dat zelfs collectibles hetzelfde zijn gebleven ten opzichte van 2016. En als trophy hunter wil ik ook mn teleurstelling uiten in de te makkelijke trophy-lijst. R&C 2016 had nog wel enigzins pittige trophies waar je een beetje moeite voor moest doen en zo 10 uur extra gameplay kon tellen. De trophy-lijst is nagenoeg hetzelfde in Rift Apart, min deze moeilijkere trophies. Het is voor mij persoonlijk gewoon weer een teken van dingen simpel doen.
Samenvattend
Dus als we kijken naar mijn bevindingen is het dezelfde game uit 2016 met een vrouwelijke kopie van de titulaire helden. Een gimmick die achteraf overhyped was en niet volledig en vaak gebruikt wordt. Er zitten slechts een handjevol enemies in. Maar de game ziet er wel bloedmooi uit.
Als ik nadenk is het gewoon raar: de game is nooit uitgesteld in een tijd van pandemie. In precies een jaar sinds de aankondiging uitgekomen. En toch is de game er en ziet het er feilloos uit. Hoe kan dat? Is het dan toch stiekem een soort R&C 2016 met verbeterde graphics? “Nee joh!”, zou je dan zeggen, “Bij Insomniac lopen hele knappe koppen”. Dat is zeker zo en ik heb Insomniac heel hoog staan. Maar als ze zo goed zijn, waarom zo weinig rift-spectakel en weinig vijanden?
Ik kreeg er zelf een beetje Astro Bot-gevoelens bij. Dat is ook een heerlijke game die soms wel een tech-demo wordt genoemd. Is dit dan een uitbreiding? Een tech & graphics demo? Rift Apart is een van de mooiste games die ik ooit gespeeld heb en dat heb ik met genot gedaan. Maar het was wel een beetje lui. Daarom eindig ik deze review hetzelfde als dat ik een review van Astro’s Playroom zou eindigen: maak er een hele game van!
8.5
Goede review. Kan me er wel in vinden. Zat te denken zelf ook een review te schrijven, maar de meeste zaken komen dusdanig overeen dat t een kopie zou worden denk ik.
Voor mij is t mn eerste PS5 game en in t begin was het wow. Nu speel ik m een beetje op de automatische piloot. Ik moet je ook eerlijk bekennen dat de laatste en enige r&c die ik speelde die voor de PS3 was en die is me eerlijk gezegd ook niet erg bijgebleven. Sowieso dus niet mijn favoriete franchise.
Ik denk dat ik tegen het einde loop en ik heb zelfs gister de twee uurtjes vrije tijd die ik had besteed aan Samus Returns op de 3DS omdat ik daar mee zin in had dan in deze game.
Zou t een 7,5-8 geven als zijnde een mooi tussendoortje.
Prima cijfer!
Mooie kritische blik. Sommige punten van je snap ik wel, maar andere kijk ik dan weer net anders tegenaan.
Dat de rift gimmick weinig wordt gebruikt, daar ben ik het wel mee eens. Dat had inderdaad wel wat vaker gekund. Het hoeft dan ook weer niet zo vaak dat het overkill wordt, maar op dat vlak had er toch wat meer in gezeten. Je standpunt over de trophies kan ik ook nog wel begrijpen. Ik had bijvoorbeeld wel een new game + / challenge mode trophy verwacht, maar die zit er niet in. Wat ik zelf ook wel jammer vind, is dat de arena deze keer best karig is. In oudere delen haalde ik daar veel meer plezier uit. Dan zat er veel meer variatie in de opdrachten en was je er langer mee bezig.
Wat je zegt over dat Ratchet en Rivet in principe hetzelfde personage zijn, vind ik zelf juist leuk. Ik ging er eigenlijk ook een beetje vanuit toen Rivet werd onthuld. Zelf vond ik Kit denk ik nog wel het leukste karakter. Aan de ene kant had je kunnen verwachten dat er een tegenhanger van Clank in het spel zou kunnen zitten, maar ik had er zelf eerlijk gezegd niet aan gedacht. Zo vond ik het ook wel leuk de team-ups af en toe wisselden.
Zelf ben ik groot fan van alles dat met tijdreizen, tijdsdistortions en andere dimensies te maken heeft, dus wat dat betreft heeft Rift Apart bij mij dan alweer meteen een streepje voor. De dash vond ik ook een leuke toevoeging. Dat deed me een beetje aan Returnal denken.
Het viel al wel gauw op dat er niet zoveel planeten waren als in voorgaande delen, maar er waren er wel een paar waar je wat langer op rondliep dan vroeger.
Zelf heb ik een maand voordat Rift Apart uitkwam eerst Tools Of Destruction, Quest For Booty, A Crack In Time en Nexus nog een keer gespeeld. Daardoor werd Rift Apart een feest der herkenning. Er kwam van alles weer terug en dat vond ik zelf erg gaaf om te zien.
Is het spel vlekkeloos? Nee, dat niet, maar ik heb me er opperbest mee vermaakt.
Mooi gezegd! Ja ik vind dat het Rivet/Ratchet gebeuren ook wel een positieve kant heeft. Soms was het juist leuk maar ook vaak heel simpel. Ik weet niet of het beter had gekund dan dit, maar ben ook weer niet helemaal weg van de oplossing.
Ik vond t ook wel fijn dat ze t zelfde zijn overigens. Had er niet zoveel zin in om voor beide personages wapens te unlocken enz. Geen idee waarom.
Dat was inderdaad wel fijn.
Als ze allebei hun eigen arsenaal aan wapens zouden hebben, dan had ik dat misschien nog wel leuk gevonden, maar dan hadden het wel allemaal verschillende wapens moeten zijjn. Hooguit 1 of 2 overlappende.
Een new game+ trophy ja? Net zoals bij Spider-Man? Daar snap ik echt niks van. Dan heb je de game uitgespeeld en moet dat nóg een keer!? Is toch pure armoe? Straks krijg je pas een trophy als je de game 10 keer hebt uitgespeeld? Dank je lekker.
Maar vind je niet dat een New Game+ mode in zijn algemeenheid gewoon waardeloos is? De eerste playthrough is er als het goed is een balans tussen de kracht van de hoofdpersoon en die van de vijanden. Maar in de New Game+ mode ontbreekt die balans en daarmee een kern van hoe de game is opgebouwd/ontworpen. Wat is daar nu leuk aan?
Bij Ratchet & Clank vond ik dat nog wel leuk, omdat je de wapens daarin nog verder kon levelen enzo. En ja, dat zal inderdaad niet voor iedereen zijn.
Ik doe over het algemeen ook niet zoveel met new game +, maar Ratchet & Clank is daar bij mij vaak wel een uitzondering op. Dan vind ik het vaak wel lollig om me nog een keer een weg door alle locaties te schieten.
Eens! En het is ook leuk dat je de wapens dan verder kan levelen.
Leuke review. Vond het wel een heel hoog cijfer voor bij de tekst. Verraste me.
Maar ondanks jouw vermoedelijk terechte kritiek, ga ik hem lekker toch halen binnenkort
Laat t me maar weten wanneer, want ik sluit niet uit dat ik m ga verkopen als ik klaar ben.
Zie mezelf de game over een paar jaar niet nog een keer spelen namelijk.
Haha, geen idee. Eerst Yakuza: Like A Dragon uitspelen. Duurt nog wel effe…
Hehe cool ben nog niet klaar ook hoor.
Dank je! Ik heb er toch wel erg van genoten. De Dualsense wordt erg lekker gebruikt en het is gewoon een hele mooie game. Vandaar het toch wel hoge cijfer. Maar dat is wel echt de max.
Ben zelf net aan de game begonnen en tot nu toe ben ik best impressed. Ik was ook gewoon even toe aan een simpele luchtige lineaire actie game 🙂
Hmm.. deels eens, deels oneens.
De vijanden zijn niet heel origineel. Ze krijgen op veel planeten gewoon een andere skin, maar nieuwe aanvalspratonen zitten er niet in.
De gameplay is zeer vermakelijk en het verhaal is niet bijster ingewikkeld.. klinkt zoals elke Mario?
Ik heb trouwens in een scheur gelegen om die Zurkon Jr als je een wapen wilt kopen, geweldig!