Ready Player One (film) review – Spielbergs ode aan zijn eigen 80’s glansrol

Ready Player One, geregisseerd door Steven Spielberg, is gebaseerd op het gelijknamige boek van Ernest Cline en draait om hoofdrolspeler Wade (Tye Sheridan), of eigenlijk Perzival, zoals zijn naam/avatar in de virtuele wereld de Oasis luidt. Het jaar is 2045 en omdat de wereld niet bepaald in een goede staat verkeert zoeken veel mensen hun vertier in die virtuele wereld, gecreëerd door game-ontwikkelaar Halliday. Alles kán en mag, en de wereld is daarnaast doorspekt met niet alleen 80’s- en 90’s-popcultuurreferenties uit het verleden van Halliday (Atari 2600-games, Back to the Future-auto) maar ook van die ‘nu’ (Spawn, Overwatch, Hello Kitty, Iron Giant). Halliday heeft echter ook drie andere easter eggs in de Oasis verstopt, en degene die ze in handen krijgt, krijgt ook de controle over de gehele Oasis.

Het moge duidelijk zijn dat Perzival dikke kans maakt die eieren te vinden, ook omdat hij wordt geholpen door Samantha (gespeeld door Olivia Cooke en Art3mis genaamd in de Oasis). Zij zijn echter niet de enigen die de easter eggs in handen willen krijgen. Ook Sorrento (Ben Mendelsohn), de CEO van het technologiebedrijf IOI zit erachteraan. Als zijn bedrijf namelijk de Oasis in bezit krijgt, wil hij de miljarden gebruikers met spam en reclames belagen tijdens hun virtuele bezoekjes. Ook al gaan ze er dood aan.

Laten we wél voorop stellen dat Ready Player One een adembenemend mooie film is. De mix tussen CGI en de werkelijkheid is ontzettend goed gedaan en het design van de wereld en de avatars zijn fabuleus. Het is niets voor niets dat Spielberg deze film zijn ‘Avatar’ noemt (die van regisseur James Cameron): zeker driekwart van de 2 uur en 20 minuten durende film speelt zich af in de Oasis. Maar ondanks fantastische en visueel epische scènes, zoals een mooie tribute aan Stanley Kubricks The Shining, is het moeilijk te ontkennen dat je meer cameo’s en referenties fluistert tegen je buurman of -vrouw tijdens het kijken van de film, dan dat je meegesleurd wordt door de film an sich.

Ready Player One is simpelweg een geinige jaren tachtig avonturenfilm die zowel jong als oud aan zal spreken. Ga je ernaar toe met een jonge kijker heb je kans dat je wel een héle hoop referenties moet gaan uitleggen. Stiekem is dat ook wel weer deels de charme van de film, én je hebt een goed excuus om al die oude films en games weer eens van zolder te halen zodat bij een tweede keer Ready Player One alle eitjes wél gesnapt worden.