Recensie: Batman: Arkham City

Er bestaat een vuistregel die stelt dat wanneer een filmserie een trilogie is, het tweede deel de zwakste schakel is. Het is niet de introductie die kijkers aangrijpt, noch is het de epische afsluiter waar naartoe geleefd is. Het is een deel dat vooral zaken afrondt en opstart om die afsluiter te kunnen realiseren. Zou die regel ook opgaan bij Rocksteady’s Arkham-serie, die nogal filmisch wordt aangepakt? Ik zocht het voor jullie uit.

Net zoals Arkham Asylum, is voor deze review gebruik gemaakt van de originele PlayStation 3 release. En hoewel ik ervan uitga dat die niet bijster veel anders is dan de verschillende re-releases, kan ik er ook geen garanties over doen. Je bent dus gewaarschuwd.

Een jaar na de nacht van Arkham Asylum is Gotham drastisch veranderd. Voormalig cipier Quincy Sharp heeft van de gebeurtenissen in die game gebruik gemaakt om het tot burgemeester te schoppen, waarna hij zowel Arkham als het enkel genoemde Blackgate gesloten heeft. In zijn beleving waren dergelijke ouderwetse gevangenissen niet voldoende om de superschurken en de vele boeven die voor ze werken een halt toe te roepen. In plaats daarvan sloot hij een aanzienlijk deel van Gotham af van de buitenwereld om het titulaire Arkham City te maken, waarin criminelen vrij spel hebben.

Bruce ‘’Batman’’ Wayne ziet geen heil in dit plan, waarbij criminelen elkaar uiteindelijk zullen uitmoorden, en besluit daarom onder zijn echte naam campagne te voeren tegen de in zijn ogen barbaarse plannen van Sharp en zijn rechterhand: Hugo Strange. Maar gedurende een anti-Arkham City-campagne wordt hij opgepakt door PMC TYGER en in de gevangenis gegooid.

Hoewel de criminelen die Wayne binnengebracht zien worden denken dat ze een makkelijke prooi hebben, is het tegendeel natuurlijk waar. Je slaat daarom Penguin voor zijn veel te grote neus, om vervolgens hulp van het thuisfront in te schakelen. En in amper vijf minuten ben je wederom gehuld in de o zo iconische zwarte outfit van The Caped Crusader, terwijl je uitkijkt over een stad die uit niets meer dan criminelen bestaat. Maar zelfs in een plek als deze heeft onze held nog vrienden. Je eerste taak is daarom het bevrijden van Catwoman uit de handen van Two-Face.

Dit ogenschijnlijk standaard avontuurtje neemt al snel een compleet andere wending, wanneer de Joker weer in het vizier komt. Volgens geruchten zou hij doodziek zijn, maar The Dark Knight heeft daar zo zijn twijfels bij. Daarom zoekt hij de psychopaat op in deze open-wereld, die vanaf het eerste moment aan je voeten ligt. Wat volgt is een avontuur waarin je van schurk naar schurk moet hoppen, terwijl je probeert het eng klinkende Protocol Ten een halt toe te roepen.

Wie zich mijn Arkham Asylum review herinnert, zal ongetwijfeld weten dat ik destijds behoorlijk de loftrompet heb afgestoken. Het verhaal, de karakters, freeflow en stealth waren allen van bijzonder hoog niveau en dit vervolg verbeterd daar ideaal gezien op. Helaas is dat slechts gedeeltelijk waar. En daar we het al over het verhaal hadden, gaan we daar nog even verder op door.

De namen Joker, Catwoman, Penguin en Two-Face zijn al gevallen, waaruit je kunt opmaken dat Rocksteady voor dit tweede deel zowel nieuwe als oude schurken van stal heeft gehaald. In zo’n geval is het makkelijk ze samen te laten werken als een groep tegen Batman óf hun verhalen volledig losstaand van elkaar te maken. Rocksteady bewees echter al eerder dat ze niet van makkelijk houden. Alle superschurken die op je pad komen zijn daarom op organische wijze verweven met het overkoepelende verhaal, waarin de Batman door Joker wordt besmet met een dodelijke aandoening en slechts uren de tijd heeft om een geneesmiddel te vinden.

Net als in zijn voorganger, zijn voor Arkham City zowel grote als kleine namen opgetrommeld. Ditmaal is er echter een duidelijke splitsing gemaakt tussen ze. Grote namen als Harley Quinn en Mr. Freeze zijn obstakels die je moet overwinnen in het hoofdavontuur, terwijl de meeste terugkerende karakters en minder bekende schurken als Hush, Mad Hatter en Zsasz gedegradeerd zijn tot optionele missies die je kunt voltooien in de overworld. Je kunt dus prima het spel uitspelen zonder sommige schurken gezien te hebben, wat opzicht best jammer is. Want net zoals in Asylum, zijn alle schurken in City tot in de puntjes verzorgt. Het uiterlijk en de motivaties kloppen en de voice actors leveren fantastisch werk. Enkel Harley Quinn, die een nieuwe voice actress heeft gekregen, valt uit de toon, maar dat is deels gewenning.

Als ik het heb over alle schurken, heb ik het overigens niet enkel over de superschurken. Ik heb het ook over de vele grunts die de straten van Arkham City bevolken. Terwijl je van locatie naar locatie reist, vang je met regelmaat gesprekken op, die vaak inspelen op recente gebeurtenissen. Zo hoor je Jokers goons praten over dat Catwoman als vrouw moet oppassen in dit sausage fest, heeft men het over de geruchten dat Batman in Arkham City is gekomen en bekvechten dommekrachten over welke superschurk heer en meester over dit domein is. Het zijn slechts kleine dingetjes, maar het helpt met het verkopen van de open wereld, die in mijn beleving de ervaring niet ten goede is gekomen.

Wat mij het meest bijstaat van Arkham Asylum, is de ervaring an sich. Je had kleine open domeinen op het eiland, maar je speelsessie bestond grotendeels uit vooraf bepaalde gebeurtenissen. Hierdoor kon Rocksteady je beleving sturen, hetgeen het op hele subtiele wijze deed door slim level design en de schurken die constant de Batman zaten te tergen. Dat vertaalt zich helaas niet zo goed naar een open wereld, waar de speler voortdurend geprikkeld wordt door andere content. De impact ervan is niet enorm – een open wereld heeft immers ook genoeg voordelen, zoals vrijheid en verkenning – maar in mijn beleving was de strak geregisseerde ervaring net iets beter.

Als de Batman moet je natuurlijk een aardig robbertje kunnen vechten, vooral als je in een stad vol vijandig tuig wordt gestopt. Je gaat een met schmink besmeurde mafkees met een mes immers niet vragen of hij alsjeblieft wil stoppen met het martelen van politieke gevangenen die net als jij onterecht in Arkham City zijn gegooid. Rocksteady’s freeflow combat mechanics keren daarom terug naar deze tweede game en zijn beter dan ooit…soort van.

Wanneer je in het begin van de game dezelfde soorten schurken en gadgets hebt als gedurende je vorige avontuur, is het niet moeilijk om te zien hoe Rocksteady diens combat mechanics verbeterd heeft. Net zoals voorheen heb je een aanvalsknop, een counter-knop, de mogelijkheid om te ontwijken, evenals verschillende gadgets en supermoves tot je beschikking, welke je aan elkaar rijgt door op het juiste tempo de juiste tegenactie uit te voeren. En als je dat goed doet, vlieg je als volleerd martial artist over het slagveld. Maar dan komen de nieuwe gadgets en de nieuwe vijanden, die alles net een beetje lastiger maken.

Specifiek denk ik aan eenarmige Russische broers met hamers, schurken met schilden en mietjes met messen, die ieder op hun eigen manier het slagveld op zijn kop zetten en andere acties vereisen. Als een vervolg moet je natuurlijk verbeteren op het origineel, maar ik heb niet het gevoel dat het complexer maken dat bereikt. Aan de andere kant moet ik echter wel toevoegen dat wanneer je ook deze vijanden in je ritme hebt verwerkt, de resulteerde mepmelodie des te mooier klinkt. Toch is combat mij te vaak net iets te chaotisch in Arkham City, met name wanneer de camera vrij dicht op de actie staat.

Wat wel echt drastisch verbeterd is, is stealth. Want hoewel ik dat prees in Arkham Asylum, was het vaak wel iets te makkelijk om volledige kamers ongezien uit te roeien. Rocksteady rekent hiermee af door enerzijds het leveldesign zo aan te passen dat je niet meer vanuit één plek al je vijanden kunt uitschakelen en anderzijds de tegenstanders uit te rusten met hulpmiddelen. Zo krijgen de goons van superschurken gaandeweg infraroodbrillen en mijnen, en vernielen ze plekken waar ze hebben gezien dat je je verborgen houdt. Zo word je genoodzaakt om je nieuwe gadgets optimaal te benutten, vooral op de hogere moeilijkheidsgraad en New Game Plus.

Die gadgets ga je ook veelvoudig nodig hebben in de open wereld, waar ruim vierhonderd Riddler trophies en raadsels zijn verborgen. Deze ontgrendelen een kort extra verhaal, evenals een glimp in het jaar dat tussen de games heeft gezeten. Ondertussen kun je ook nog andere side-missions voltooien, die de completionist uren zoet kunnen houden na het voltooien van de hoofdmissie. En alsof dat nog niet genoeg is, zijn er ook weer een hele hoop challenge maps. Je krijgt dus een hoop Bat voor je buck. En dan is er nog…

Zoals vrijwel elke andere triple A-titel van de afgelopen tien jaar, kreeg ook Batman: Arkam City na release extra content in de vorm van DLC. De meest prominente hiervan was de Catwoman DLC, die je ontving als je het spel nieuw kocht. En hoewel er zeer groots over gesproken werd, komt dit neer op niets meer dan vier extreem korte story missies en een extra speelbaar karakter waarmee je rond kunt rennen in de overworld
Andere karakters die je kon kopen zijn Nightwing en Robin, die je kunt gebruiken op de challenge maps. Tevens komen deze met hun eigen maps om je iets meer waarde voor je geld te geven. Desondanks zijn deze DLC echter behoorlijk prijzig en niet de moeite waard tenzij je fan bent van het karakter in kwestie. Pas echt duur wordt het pas wanneer je ook de losse challenge map pack en skins gaat kopen en feitelijk is er geen goede reden om dit te doen tenzij je zo iemand bent die alles compleet wilt krijgen of simpelweg niet geloofd dat je te veel Batman in je leven kan hebben. Maar er is één DLC die je wat meer content biedt.

Deze DLC is Harley Quinn’s Revenge, welke zich twee weken na het einde van Arkham City afspeelt. Batman is gevangengenomen door de wulpse blondine en Robin trekt daarom naar de Steel Mill om hem te redden. In ongeveer twee uur tijd wissel je tussen deze twee helden om het plan van Quinn te verijdelen, maar erg bijzonder is het allemaal niet. Noch verhalend, waar ik vanwege spoilers voor de hoofdgame niet al te veel over kan zeggen, noch qua gameplay, dat je niets laat doen dat je niet al reeds in de basiservaring deed. Gemiste kans jongens, gemiste kans.