Benjamin Ben Mijn harde schijf bevatte foutieve informatie.
Het rare is dat ik mij kan herinneren best uit te hebben gekeken naar deze game, maar hij in mijn geheugen gegrift stond als een ‘méh’ spelletje : leuk maar meer ook niet. Echter, na wat onderzoek kwam ik erachter dat TEW over het algemeen toch helemaal niet zo onaardig gescoord heeft. Raar, hoe je geheugen dan toch echt een andere ervaring in je brein-archief kan stoppen.
Waarom vertel ik jullie dit? Nou, dit gegeven zorgde er namelijk voor dat ik bij de start absoluut geen hoge pet op had van deze game. Ik had het idee troep in handen te hebben die ik waarschijnlijk na één speelronde links zou laten liggen. Dit is een beetje als wanneer een collega je mededeelt ; ‘oh, moet je met hém werken? Da’s echt zo’n kneus jóh!’ en jij vervolgens al gelijk (ongewild) een ietwat negatief vooroordeel bij je kersverse collega hebt. Ditzelfde had ik een beetje bij TEW. Of dit mijn uiteindelijk oordeel aan het eind van deze tekst heeft beïnvloed weet ik niet, maar dat de game bij mij een oneerlijke start kreeg was helaas wel een feit.
Oh zo bekend, maar toch ook weer niet.
Aan het begin van de game maken wij kennis met Sebastian, een inspecteur die zich samen met enkele collega’s zo snel mogelijk naar een plaatselijk ziekenhuis begeeft waar naar verluid een flinke slachtpartij heeft plaatsgevonden. Ik ga niet te veel verklappen, maar al snel escaleert de boel en hang je ondersteboven in wat de kelder van ‘Letherface’ had kunnen zijn. Binnen enkele minuten krijg je dan ook zijn minstens zo imposante broer achter je aan, die je erg graag zijn nieuwe kettingzaag wil laten zien. Gezien jij weinig interesse hebt in gemotoriseerd tuingereedschap, ren je als een malle voor hem weg en belandt na een ingevlochten tutorial (dit is precies hoe ik tutorials graag zie; snel, duidelijk en niet storend) en een onvermijdelijke autorit vol chaos in een bosrijke omgeving. Dit is waar de game naar mijn idee pas echt start.
De vergelijking tussen deze game en Resident Evil 4 ligt vies duidelijk op de loer. Je bent een agent, je speelt via een over-the-shoulder-view en als kers op de taart start je ook nog eens in een oud en primitief dorp waarin een man met een kettingzaag je grootste angst is. Onder het motto ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’ vond ik dit dan ook totaal niet erg. Want RE4 is één van mijn favoriete games ooit, dus iets spelen dat op die game lijkt is voor mij geen straf. Het grote verschil tussen Sebastian en Leon F ‘Kent ge die’ zit hem echter in het feit dat de eerst genoemde een sneak-functie heeft. Waar Leon iedere vijand zonder blikken of blozen over hoop knalt, krijgt onze inspecteur de keuze om zijn vijanden wat slinks van achter te benaderen om deze vervolgens naar het hiernamaals te begeleiden. Nu noem ik het een keuze, maar gezien het schaarse aanbod aan ammo is deze efficiënte manier van moorden soms bijna verplicht.
Daarmee komen we dan ook aan bij een ander punt van verschil tussen RE4 en TEW. De laatstgenoemde is namelijk een stukje spannender en kan behoorlijk beklemmend zijn. Dit zit hem met name in het schaarse aanbod aan ammo, vaak kom je gewoon zonder te zitten en zul je maar moeten zien hoe je het redt (de mieterballen onder jullie die deze game op easy spelen zullen dit gegeven waarschijnlijk niet herkennen, bange poeperds). Vaak loop je rond met nog maar één pijl in je kruisboog en wat losse handgun kogels in je zak. Vervolgens zul je zien dat je in een boss-battle belandt, of net die gruwel tegenkomt die wat meer lood nodig heeft dan jij bij je hebt. Heerlijke momenten die ervoor zorgen dat je op het puntje van je stoel zit, en nadien met grote voldoening naar achter laat leunen wanneer het laatste mensbaksel het stof bijt.
Niet alleen kreeg ik een sterk RE4 gevoel bij deze game, ook voelde ik enkele invloeden vanuit andere hoeken naar binnen sijpelen. Deze game is dan ook een stamppot van RE4 (echt ja?), Silent Hill (vanwege de vele gepersonaliseerde gruwelen en zieke omgevingen), Dead Space en ik kreeg zelfs een wat Alan Wakerig gevoel tijdens het spelen.
En toch.. gek genoeg heeft het ondanks al zijn jatterij ook een hele eigen smoel. Het doet dingen die eerder gedaan zijn, dat zeker, maar het combineert deze dan wel weer op een heel toffe manier. Tel daar het unieke en soms wat moeilijk te volgen verhaal bij op, en dan kunnen we met recht spreken van een game die echt wel een bepaalde en unieke eigenheid kent.
Nokkie en nokkie vol
The Evil Within zit werkelijk rammetje vol content. Ik heb mij echt verbaast over de mix van alle gebieden, alle vijanden (die allemaal serieus ontworpen zijn a.d.h.v. een heel achtergrond verhaal), alle bosses, alle cutscénes en alle gescripte momenten die deze game bevat. Het werkte haast verslavend om de game door te spelen, je wilt gewoon zien wat Sebastian allemaal mee zal maken in de warrige en surreële wereld waar hij zich in bevindt.
Het gaat allemaal zo snel, en soms zo van de hak op de tak dat je niet anders dan door kunt spelen. Ook al heb je het idee soms een ‘been there done that’ game te spelen. Want op een gegeven moment bevond ik mij bijvoorbeeld in een kantoorgebouw en werd ik achtervolgt door een zwart harig wijf dat uit ‘the Ring’ had kunnen komen. Dit moment voelde zó inspiratieloos en doorsnee aan, dat ik dacht ; oké, ik kap er mee. Dit heb ik nu al zo vaak gezien, ik heb geen zin meer in dit soort ongeïnspireerde horror-settings en gameplay. Toch kwam ik er tot mijn verbazing achter dat dit maar een korte sectie van de game was, en het vrij snel overging naar een wat meer afwisselende en verrassende setting.
Ik denk dan ook dat dit de kracht is van de game : de afwisseling. Afwisseling in omgevingen, afwisseling in verhaalvertelling, afwisseling in vijanden, afwisseling in gameplay ; het zorgt voor een verrassend totaal pakket dat niet snel verveelt.
Nooit veilig
In de meeste horror-games heb je vaak de momenten waarop jij je veilig voelt. Deze kennen bepaalde kamers of save-havens die een bron van veiligheid zijn en waar jij je even kan begeven in rust en zaligheid. Het klinkt stom, maar in de TEW voelde ik mij eigenlijk nooit echt veilig. Waar je in de game ook komt, je hebt altijd kans dat je hoofdpersonage wat overkomt. Net als in Dark Souls is iedere vijand gevaarlijk en kan elke vorm van gespuis het laatste zijn wat je ziet voor je het loodje legt. Dit vind ik dan ook het prachtige aan deze game ; je voelt je constant opgejaagd en hebt nooit het gevoel van thuiskomen of veiligheid.
In Resident Evil heb je altijd de aparte kamertjes met rustgevende muziek en een opbergkist, en in Dark Souls heb je de kampvuurtjes die altijd aanvoelen als een oase van rust en kalmte. TEW heeft dit niet, ja het geeft je even het idee dat je dit hebt. Keer op keer krijg je namelijk de mogelijkheid om via een gebarsten spiegel te transporteren naar een bepaalde plek. Deze plek (in de vorm van een psychiatrisch ziekenhuis met een geestdode zuster) voelt in eerste instantie als een veilige plek waar jij je personage kunt upgraden en je game op kunt slaan. Een prachtige zet van de ontwikkelaar is echter dat er ook binnen deze ‘veilige thuishaven’ veel dingen gebeuren die je gevoel van veiligheid zwaar op de proef stellen. Dit heb ik nooit eerder gezien in games binnen dit genre, en geloof mij dat je soms met je oren in je nek door deze oh zo bekende omgeving loopt. Knap werk!
De greffiks:
Grafisch is de game echt een mengelmoes. Ik heb TEW gespeeld op de Xbox 360, en ik weet niet hoe deze oogt op current-gen, maar qua presentatie vond ik de game erg wisselend. Vijanden, bosses en sommige omgevingen zijn prachtig vormgegeven. Maar er zijn ook een heleboel lelijke textures, lachwekkende effecten en wederkerende grafische elementen die de vormgeving belemmeren (1000 keer dezelfde bloedspetter hergebruiken vond ik wat immersie brekend).
Daarentegen is het design op sommige momenten echt prachtig en baanbrekend. Bepaalde wezens zijn op magnifieke wijze tot leven gebracht, en zijn geloofwaardig ondanks hun onrealistische voorkomen. Maar ook de sfeer in veel levels is echt heerlijk om te ervaren, met name het eerste dorpje en het landhuis dat je later in de game betreedt vond ik echt geweldig. Je moet alleen wel een beetje tegen ‘blood&gore’ kunnen, want daar is deze game totaal niet vies van (op het zieke af zelfs).
Ohja, de gameplay:
Ik zou bijna vergeten om te praten over de gameplay, net als het grafische aspect is deze erg wisselend. Het schieten werkt heerlijk, de wapens zorgen voor een fijne afwisseling en hebben allemaal een eigen functie en bieden door dit gegeven strategische opties (met name de kruisboog), de keuze uit upgrades voor Sebastian en wapens geeft diepgang en het sluipen werkt prima. Het is alleen wel zo dat de game ook vrij houterig aan kan voelen en ook niet altijd even accuraat reageert op wat jij daadwerkelijk wilt. Dit houterige heeft mij echter nooit in de weg gezeten en benadrukt juist een beetje het ‘B-film’ gevoel dat ik tijdens het spelen vaak kreeg.
Speel je deze game? Dan zul je belanden in een afwisseling van : Schieten op hordes vijanden, met een gespannen gevoel sneaken door onheilspellende omgevingen (dit gaf mij soms serieus een angstig gevoel), rennen voor je leven omdat er weer eens iemand achter je aan zit, schakelaars omzetten door op A te drukken (erg origineel en leuk om te doen!), de omgeving helemaal uitpluizen op zoek naar overlevingsmiddelen, het vechten tegen de tal van verschillende bosses die je voor de kiezen krijgt en DOODGAAN, heel vaak DOODGAAN!
Deze game is geen eitje en heeft soms last van pure trail-and-error. Maar juist door een bepaald segment vaak over te moeten doen, zorg je ervoor dat je steeds beter wordt in de game. Je leert anders denken, creatieve strategieën te verzinnen en ook ken jij je vijanden steeds beter. Dit omdat het vechten tegen vijanden een soort encyclopedie in je hoofd weet te vormen van wat je dus wel of juist níet moet doen. Hierdoor leg je tegenstanders steeds gemakkelijker om en word je beetje bij beetje een bekende in deze oh zo onbekende wereld.
Het is dan ook heerlijk om te overdenken wat de meest efficiënte weg naar succes is. Het loont daardoor om de omgeving af te speuren naar mogelijkheden : ‘ah die hooibaal kan in de fik, kijk daar hangt een gespannen kabel die een bom af laat geen, hé daar staat een groepje bij elkaar die ik met mijn boog in één keer kan laten exploderen.’ Met name in de wat grotere gebieden loont een goede planning en een doordachte plan van aanpak om te overleven. Dit maakt de game lekker herspeelbaar en zorgt voor een leuke diepgang.
Stuurloos:
Ja ik weet het, deze recensie is wat stuurloos. Dit is dan ook bij uitstek de meest moeilijke game die ik ooit gerecenseerd heb. Want zoals je misschien al merkt ben ik behoorlijk enthousiast over TEW. Toch moet ik ook eerlijk bekennen dat het spel ook wel echt zijn minpunten heeft. Zo kunnen sommige mensen dus vallen over de wat houterige en ongepoleiste gameplay die de game bevat. Het stuurt gewoon niet allemaal even soepel. Ook kent de game aardig wat bugs, zo sloeg de game meer dan eens vast tijdens het opslaan en ben ik vaak door een level gezakt.
Een andere groot minpunt is het verhaal en haar acteerwerk. Het acteerwerk is gewoon knullig en bedroevend, de reacties van personages in bepaalde situaties zijn ook erg raar en totaal niet overtuigend. De stemacteurs maken het geheel er niet beter op, want ook zij ontspringen de dans der knulligheid niet. Niet dat ik het erg storend vond, maar blij werd ik er ook niet van.
Dat ik het verhaal als minpunt noem is niet zozeer omdat deze slecht is, verre van dat want het wist mij echt wel te boeien. Het is echt wel een heel warrig verhaal. In de game vlieg je van hort naar her en wordt je van de ene absurde wereld naar de andere geleid. Ook krijg je gaandeweg veel ‘losse’ info en lopen er meerdere verhaallijnen door elkaar heen. Dit zorgt ervoor dat je flink gedesoriënteerd raakt, wat juist iets moois is gezien de game dit ook met je wil doen. Toch wordt het verhaal hierdoor wazig en weet je nooit helemaal precies wat er gaande is. Dit is op zich prima, maar dit gevoel mag je niet langer hebben na de eindcredits behaald te hebben. Dit had ik echter wel, er waren te veel onduidelijkheden om het verhaal volledig te begrijpen. Gelukkig hebben wij Youtube om voor verheldering te zorgen, maar ik zie liever dat een game deze verheldering zelf biedt. Ik zat namelijk met nogal wat vragen aan het einde. In grote lijnen snapte ik absoluut wat er gaande was, maar tussen de regels door lezen lukte mij helaas niet.
Deze onduidelijkheid kan spelers afschrikken.
