Recensie: Until Dawn: Rush of Blood

De launch line-up van de PSVR bevatte wat…opmerkelijke titels. Een van de games waar ik zo mijn twijfels bij had, was Until Dawn: Rush of Blood, een on-rails arcade shooter in de stijl van oude House of the Dead-games, die werd gemengd met het filmische universum van Until Dawn. Maar omdat wel vreemdere combinaties goed hebben uitgepakt, heb ik de game een eerlijke kans gegund. Het resultaat hiervan lees je in deze recensie. Maar let op: want dit artikel bevat spoilers voor Until Dawn zelf.

Zoals gezegd is Rush of Blood een on-rails arcade shooter, hetgeen betekent dat het een van de weinige PSVR-games is die je vanuit het comfort van je luie zetel kan spelen. Sterker nog: daar het karakter dat je speelt zelf in een mijnkarretje zit, is het zelfs te adviseren om je derrière te parkeren om het spel te ervaren zoals bedoeld. Dat klinkt op papier als een slecht idee, immers is een van de goede dingen van gamen in Virtual Reality dat je zelf kunt bewegen en dat dit vertaald wordt naar het scherm, maar door de manier waarop de game ineen zit, is het eigenlijk geen gemis.

In Rush of Blood kruipen we in de huid van Josh, de psychopaat uit het eerste spel die zijn vrienden kwelde met beangstigende, maar uiteindelijk onschuldige grappen die hem niet in dank werden afgenomen. Al snel hierna ontdekten we echter dat Josh ze niet allemaal op een rijtje had.

Door scènes in het spel, evenals aanwijzingen die je kon vinden, kon je ontrafelen dat Josh van jongs af aan last had van waanbeelden en hallucinaties, en dat hij de medicatie die hem daarmee om liet gaan niet meer nam. Als gevolg hiervan raakte hij steeds verder verstrikt in de rotzooi in zijn eigen brein, wat verder versterkt werd door het feit dat hij zichzelf verweet dat zijn zusters zijn omgekomen.

Het proces waarbij de hallucinaties steeds meer een onderdeel worden van Joshs beleefwereld, is wat we volgen in Rush of Blood, al is het wel een vrij losse interpretatie hiervan. We zien namelijk wel locaties en gebeurtenissen uit Until Dawn terug in Rush of Blood, maar de kermis, de onbekende psychiater en sommige van de vijanden lijken enigszins misplaatst. Al kan dat natuurlijk worden weggeschreven als Josh zijn hersenspinsels.

In de huid van Josh is het jouw taak om op vrij letterlijke wijze af te rekenen met de demonen die zijn geest teisteren. Al zittend in het mijnkarretje wordt je, bewapend met twee schietijzers, door een zevental levels begeleidt die gevuld zijn met doelwitten. Dit begint onschuldig genoeg, met kermisattracties en doelwitten om op te vuren, maar wordt duisterder naarmate je verder afdaalt in Josh zijn psyché.

Eendjes en vazen maken in eerste instantie plaats voor mannequins en zombies, die op hun beurt weer het veld moeten ruimen voor de psychopaat die Josh speelt en de Wendigo die hij tijdens Until Dawn leert kennen. Hieruit valt op te maken dat Rush of Blood parallel loopt aan de originele Until Dawn, waarin Josh grotendeels schittert in afwezigheid. Deze VR-game complementeert dus de oorspronkelijk ervaring, hoewel Supermassive Games zelf spreekt van een spin-off, en wordt daarom het beste gespeeld ná Until Dawn. Maar mocht je simpelweg Rush of Blood willen spelen voor de gameplay, dan ga je ook zeker niet van een koude kermis thuiskomen.

Vuren op zombies, groteske monsters en zelfs enge dieren is immers ook leuk als je niet de context erbij begrijpt en daardoor is Rush of Blood een waar genot om te spelen. Ik persoonlijk heb het spel volledig gespeeld met twee Move-controllers, die respectievelijk de linker- en rechterhand moesten simuleren en mij ieder een vuurwapen lieten hanteren. En wat daarbij opvalt, is dat dit nagenoeg feilloos werkte. In eerdere PSVR-games die ik gespeeld heb, zoals SUPERHOT VR en PlayStation Worlds, had ik net iets te vaak het idee dat de Move-controllers niet nauwkeurig genoeg waren. Dit ervaarde ik echter niet tijdens het spelen van deze game. En vermoedelijk komt dit doordat ik op een vaste plek zat, wat dan ook direct verklaart waarom ik het gebrek aan bewegingsvrijheid geen gemis noemde. Overigens heb ik me laten vertellen dat de Moves wel problemen ervaarden bij de release van de game, maar tenzij ik simpelweg heel veel geluk had, zijn deze problemen sindsdien gepatched.

Dat de geweren precies reageren zoals verwacht, is eigenlijk ook een vereiste voor een spel als Until Dawn: Rush of Blood. Niet alleen omdat anders de immersie doorbroken wordt, maar ook omdat het in zijn kern een twee uur durende highscore-game is met een horrorthema, in plaats van een die-hard horrorspel. Dit wordt direct duidelijk door de multiplier en je score die prominent te zien zijn, maar ook door de leaderboards die tussen de levels door in je gezicht worden geduwd. En die opzet is meer dan geslaagd. Ironisch genoeg heb ik echter ook meer in spanning gezeten in sommige levels van Rush of Blood, dan bij de gehele originele game het geval was. En dat stemt hoopvol voor de volgende VR-game in dit universum, die ik spoedig onder handen hoop te nemen.