Resident Evil: Village en het survival horrorgenre

Het is zover, Resident Evil: Village uitgespeeld… en wat een game! Een streling voor het oog voor elke gamer die houdt van het survival-horrorgenre, al is het tegelijkertijd ook een beetje minder eng dan dat we gewend waren van voorgaande delen.

In dit artikel geef ik mijn gezouten mening over een aantal van de pro’s en contra’s in het spel, eveneens leek het me fijn om een paar van mijn favoriete horrortitels binnen het genre te vermelden. Net zoals in mijn vorige post hoor ik graag ook van jullie welke games er nog steeds in je netvlies gebrand blijven, na een onverwachte “jumpscare” of een een monster waar je plots oog in oog mee stond.

Dit artikel bevat milde spoilers.

Resident Evil: Village is een ode aan het klassieke griezelverhaal

Wat meteen opvalt aan Resident Evil: Village is de pracht van de omgevingen en de levensechte atmosfeer. Sommige plaatsen lijken fotorealistisch en kunnen gezien worden als plaatsen die echt kunnen bestaan. Er is oog voor detail! De sfeer deed me regelmatig denken aan de film “Van Helsing” waar ik als kind gek op was.

Het grote pluspunt is het thema van de game: de klassieke griezelverhalen en de horror die er mee gepaard gaat. Weerwolven, heksen en andere creaturen komen allemaal aan bod in een Roemeense setting waar er achter elke hoek iets te ontdekken valt. De aandachtige speler die alle hoeken en kantjes van de map exploreert heeft het dan ook net iets makkelijker om te overleven omwille van de wapenupgrades, de in-game currency en geneeskrachtige planten die je kan terugvinden. 

Mooi, maar minder eng voor de doorwinterde speler 

Ondanks de rijke setting en de mooie grafische kwaliteit die het spel te bieden heeft mis ik één grote troef, namelijk het constante gevoel van angst.

Dit is natuurlijk een persoonlijke mening, aangezien dit bij iedereen anders ligt. In het vorige deel, Resident Evil 7, werd ik de stuipen op het lijf gejaagd door de Baker familie. Er zitten momenten in die game die ik 4 jaar later nog steeds moet verwerken als ik er aan terugdenk.

Sommige baasgevechten waren zo eng in die game, dat je soms zin had om even de controller neer te leggen om in de realiteit op adem te komen. Je werd continu opgejaagd. Dit gebeurde wanneer terwijl je het huis verkende, een puzzel maakte,… dat was stresserend en héél griezelig.

Het gevoel dat je werkelijk nergens veilig was, buiten de “savekamers” om je game op te slaan, was uitputtend, positief bedoeld. Ik zal nooit vergeten hoe “Ma Baker” je aan het zoeken was in het verlaten tuinhuis met een olielamp. Zo zag je achter troebel glas en tussen de kieren of ze dicht in je buurt was of niet, terwijl je onderdelen voor je vlammenwerper aan het zoeken was die natuurlijk verspreid lagen over het hele huis. Nagelbijtend spannend! Om nog maar te zwijgen over het baasgevecht met haar…

In het meest recente deel, Village, is dit soort angst minder aanwezig. Er is duidelijk rekening gehouden met het grote publiek: een nieuw aantal aan gamers die net aan het Resident Evil franchise beginnen of mogelijk niet veel horror in games gewend zijn. De antagonisten in het spel zijn zeker memorabel, erg knap ontworpen en ik verlangde naar meer. Meer informatie over hun achtergrond, het mysterie van hun bestaan, enzovoort. Er zitten best wat gore momenten in dit spel, maar vieze dingen zijn niet per se eng. Prachtig. Goor. Griezelig. Dit is Resident Evil: Village in een notedop. 

Toen ik het spel had uitgespeeld, wou ik meteen opnieuw beginnen. Ik wou meer! En dat is goed! Al hoop ik dat het volgende deel terug wat meer rekening houdt met de grootste troef: de griezeligheidsgraad. Deze game verdient alle lof en het mag zichzelf een verdiende plek wanen tussen andere geslaagde survival-horrorgames. Het proberen waard, ook al ben je niet thuis in dit genre!

Mijn favoriete games binnen het horrorgenre

Na deze prachtige game gespeeld te hebben, vergelijk ik altijd graag even met andere noemenswaardige titels binnen het genre. Dit zijn mijn favoriete games die ik aanraad aan iedereen die graag een kwalitatieve “jumpscare” wilt beleven.

Alien: Isolation

Kort gezegd, een fantastische survival-horrortitel. Er is geen enkele andere game die dicht komt bij de slimme artificiële intelligentie van de Alien. Het monster “denkt” en zoekt je, en wanneer hij je ziet ben je de pineut. Alleen een vlammenwerper geeft je een paar seconden de tijd om misschien te ontkomen. Voor iemand die een fan is van het Alien franchise is dit dé game om te spelen! 

Outlast

Oké, er zijn veel horrorgamers die me hier mogelijk niet helemaal gaan volgen, maar deze game verdient een plaatsje hier. Een gekkenhuis, een mysterieus experiment op de bewoners… en jij als reporter met als enige wapen een camera in de aanslag. Het is een dodelijk spelletje verstoppertje. Meng dit met een aantal memorabele personages die je bloed kunnen drinken en je hebt een prachtige cocktail van pure horror. De indie-studio Red Barrels trakteert je op een onvergetelijke belevenis in het donker! 

Until Dawn

Mogelijk mijn favoriete horrortitel. Deze game biedt ons zoveel: een hele reeks aan keuzes met serieuze gevolgen, een ferme plottwist en een anticliché in vergelijking met veel andere horrorverhalen. Er zijn meerdere eindes mogelijk dankzij het slimme keuzesysteem. Dit maakt Until Dawn zo leuk: het maakt je nieuwsgierig voor de eventueel andere mogelijke uitkomsten. Jij bepaalt de koers van het verhaal. Dit is de crème de la crème voor de horrorfanaat. 

Resident Evil 7: Biohazard

Dit is ongetwijfeld dé engste game die ik tot nu toe gespeeld heb. Zoals ik eerder al zei, krijg ik nog steeds rillingen bij het denken aan sommige momenten in het spel. Het is voor veel trouwe Resident Evil fans mogelijk een te grote verandering in het franchise, maar voor mij is het een pareltje. Ik zal “Ma Baker” nooit meer uit mijn geheugen krijgen. Toch maar even voor het slapen wat vrolijke muziek opzetten voor de angsthazen onder ons:

https://www.youtube.com/watch?v=9c5yPIQ3LQI

Goede nacht!