Review: Alan Wake

Dankzij de introducties van de Membercontent-verkiezingen waarvoor mijn artikelen genomineerd zijn, heb ik de reputatie gekregen dat ik mij specialiseer in oudere videogames. Dat is echter niet waar. Ik speel games op alle platformen, maar heb simpelweg een grotere backlog op oudere platformen, daar games ervoor geen drol meer kosten. Zo pikte ik de Limited Edition van Alan Wake bijvoorbeeld op voor een prikkie.

Wie negen jaar geleden een Xbox 360 had, heeft naam Alan Wake ongetwijfeld voorbij horen komen. De action adventure van Remedy Entertainment, die later Control en Quantum Break zou ontwikkelen, was een van relatief weinige exclusives voor het platform van Microsoft en werd bovendien vrij lovend ontvangen. Maar houdt het spel zich ook anno 2020 nog staande? Dat gaan we vandaag ontdekken.

Wanneer ons verhaal begint, maken we kennis met Alan en Alice Wake, respectievelijk een succesvolle schrijver met writers block en een fotograve die zich zorgen maakt om haar echtgenoot. Gezamenlijk zijn zij op weg naar een dorpje genaamd Bright Falls om tot rust te komen en tijd als een koppeltje door te brengen. En om dat te realiseren, trekken ze zich met zijn tweetjes terug in een afgelegen hut. De romantische vakantie wordt echter al snel een regelrechte nachtmerrie, wanneer Alice in het water valt en niet meer bovenkomt, en Alan vervolgens een week later ontwaakt zonder een besef van wat er vanaf dat moment gebeurd is.

In het holst van de nacht probeert een verwarde Alan zijn weg te vinden naar de beschaving, maar zijn pad wordt versperd door verknipte schaduwversies van de inwoners van het dorp, die erop gebrand zijn om hem om te leggen. Enkel door de schaduwen van ze af te jagen met een zaklantaarn of andere lichtbron worden ze kwetsbaar voor reguliere kogels, hetgeen Alan eerder in een droom leerde toen een van de karakters die hij zelf geschreven heeft hem aanviel; een patroon dat we vaker terug zien komen in het ruim tien uur durende verhaal.

Als videogames ons iets leren, dan is het wel dat de aanwezigheid van schaduw ten alle tijden wijst op een lichtbron. En terwijl de zaklantaarn die rol letterlijk vervult, zijn gloeiende pagina’s die je op je pad vindt hetgeen wat symbolisch licht op de zaak werpt. Deze bladzijden zijn van het boek Departure, dat door Wake zelf zou moeten zijn geschreven. De schrijver heeft echter al reeds twee jaar geen woord meer op papier gekregen en had niets meer dan een werktitel voor zijn volgende project…Departure…

De enge overeenkomsten stoppen niet hier. Want hoewel Wake zich niet herinnert dit boek geschreven te hebben, ziet hij weldegelijk zijn eigen hand erin terug. Nog enger is dat de woorden op de pagina’s profetisch zijn. Gebeurtenissen die het beschrijven komen vroeg of laat uit en Wake lijkt enkel het pad te kunnen volgen dat de schrijver voor hem uitstippelt, waardoor het spel een interessant dynamiek creëert waarin jij als speler met voorkennis een situatie ingaat, niet wetende exact hoe de details zullen ontvouwen. Tel daarbij op dat Wake zelf zich langzaam maar zeker hiervan bewust wordt en je krijgt een bijzondere verhalende insteek die ik persoonlijk niet eerder zag in dit medium. Toch kan niet elke loftrompet worden gestoken.

Toen ons verhaal begon, leerden we dat Alan zich kan beschermen tegen de duisternis door licht op vijanden te schijnen met een zaklamp. En hoewel hier variaties op komen, blijft dit concept grotendeels hetzelfde gedurende je speelsessie. Wake krijgt flashbangs, een flare gun en een shotgun om grotere gevaren het hoofd te bieden, maar doorgaans bestaan confrontaties uit de vijand beschijnen met de linkertrigger tot ze kwetsbaar zijn, om vervolgens de rechtertrigger van een tikje of twee te voorzien om ze om te leggen. Ondertussen dien je manueel de batterijen te vervangen en je wapen te herladen, hetgeen feitelijk prima werkt wanneer een kleine groep vijanden op je af komt. Maar eens de game richting het einde gaat en je nog net niet een horde mode aan het spelen bent, wordt pijnlijk duidelijk dat het te weinig om het lijf heeft om lang boeiend te blijven. Ik speelde Alan Wake op de reguliere moeilijkheidsgraad en verwacht niet ooit nog een hogere te tackelen. Niet omdat de combat nou zo bijzonder moeilijk is, maar omdat het idee van gevechten die nóg langdradiger worden geen aantrekkelijke is. Het is dan ook het verhaal dat de show steelt en dat zullen de meeste maar eenmaal willen beleven.

Toch is er – naast dat het een enorme met sfeer overladen wereld vol details en geheimen is die je eigenlijk niet wilt missen – reden om terug te keren naar Bright Falls: Collectibles. Je kunt proberen alle pagina’s te zoeken en kunt anders nog zoeken naar thermoskannen, radioshows en afleveringen van Night Falls. Ze ontgrendelen geen true end of iets dergelijks, maar geven wel meer context aan een wereld waar ik persoonlijk geen genoeg van kon krijgen.

Wanneer je het einde van Alan Wake verkend hebt, zul je in het main menu nog het verhaal kunnen voorzetten middels twee DLC: The Signal en The Writer. Deze waren oorspronkelijk tegen betaling te krijgen, maar kunnen tegenwoordig gratis worden gedownload, al zegt het in-game menu anders.

The Signal en The Writer volgen direct op het einde van de hoofdgame en leggen de funderingen voor wat het tweede verhaal moet gaan worden in het Alan Wake-avontuur (daarmee doel ik overigens niet op American Nightmare, dat meer een spin-off dan een vervolg is). Toch is het meer dan simpelweg een verlengstuk van de main game.

In de laatste paar minuten van Alan Wake mogen spelers even stoeien met een nieuwe mechanic, waarmee je objecten uit het niets kunt toveren. En in de DLC speelt dit een centrale rol. Maar in plaats van er leuke puzzels rondom te verzinnen, besloot Remedy om de focus nagenoeg uitsluitend op de combat te leggen. Verhalenderwijs zijn de DLC erg kort van stof, waardoor je voor jezelf moet overwegen of je er pakweg drie uur voor over hebt, vooral nu het er niet op lijkt dat Alan Wake 2 nog ooit gaat komen. Maar als je dit leest terwijl die wel daadwerkelijk eraan komt, kun je eigenlijk niet zonder het beetje context dat deze bieden.