Review: Bionic Commando

In Bionic Commando stap je in de metalen benen van Nathan Spencer, een bionische militair die na het eigenhandig redden van de Federal States of America in de nor werd gegooid uit angst voor de overweldigende kracht die hij op het slagveld demonstreerde. Daar spendeerde hij vijf jaar in isolatie, in afwachting van zijn executie. Wanneer de game vervolgens begint, is dat moment aangebroken.

Wanneer de grote metalen deuren openen is het echter niet de stoel die op je wacht, maar Joe Gibson; je voormalig strijdmakker en de persoon die je vijf jaar eerder voor de wolven gooide om zijn eigen hachje te redden. En nu is hij de persoon die door de overheid is gestuurd om je wederom te vragen om het land van rampspoed te redden.

Zoals je waarschijnlijk wel zag aankomen, staat Spencer niet bepaald te springen om gehoor te geven aan het verzoek. In plaats daarvan is hij meer geneigd om de misdaden waar hij voor berecht is ditmaal daadwerkelijk uit te voeren. Zijn humeur slaat echter om wanneer Gibson hem confronteert met een foto van zijn vrouw, die jaren geleden op mysterieuze wijze verdween. Super Joe, zoals hij ook wel wordt genoemd, beweert informatie te hebben over zijn vermiste geliefde en chanteert Nate hiermee. Met succes. Binnen enkele minuten bevinden we ons daarom midden in vijandelijk gebied.

Heel technisch genomen is Bionic Commando een third-person shooter. En nergens wordt dat duidelijker dan in de eerste paar minuten. In de hoop Spencer ervan te weerhouden om wraak uit te oefenen, worden hij en zijn metalen arm, waar hij de titel Bionic Commando aan ontleent, apart gedropt. Je begint het spel daarom met slechts een arm en een pistool. Hiermee leg je een handje vol vijanden om, waarbij opvalt hoe goedkoop het schietijzer aanvoelt. Niet enkel is degelijk richten niet mogelijk, maar wapens in Bionic Commando missen impact en voelen ronduit zwak aan. Maar zoals ik al zei, deze game is vooral technisch gezien een third-person shooter.

Vanaf het moment dat je je arm terugkrijgt, ongeveer tien minuten na de start van de game, worden de schietijzers namelijk sterk ondergeschikt aan de mogelijkheden die jouw bionische aanhangsel je biedt. Spencer kan objecten in de omgeving, zoals stukken beton en auto’s, gebruiken als geïmproviseerde projecten, vijanden rondslingeren en tegen elkaar aansmijten, en gigantische schokgolven veroorzaken door op de grond te slaan. En al deze dingen zijn leuker, makkelijker en sterker dan de vuurwapens die je ontgrendeld, wat combat – op enkele absurde pieken in de moeilijkheidsgraad na – een waar genot maakt. Het echte (letterlijke) hoogtepunt bereik je echter niet wanneer je aan het vechten bent, maar wanneer je de omgeving verkent.

Nathans arm is uitgerust met een haak en kabel, waarmee hij zich kan vastgrijpen aan delen van de omgeving. Zoals zojuist gezegd kan dit gebruikt worden om vijanden een enkeltje naar het dodenrijk te geven, maar meestal zal je deze vaardigheid benutten om snel de omgeving te doorkruisen of om jezelf in veiligheid te brengen, hetgeen absoluut heerlijk is! Het slingeren in Bionic Commando vergt de nodige oefening, wat in het begin tot de nodige game over-schermen zal leiden, maar eens je het onder de knie hebt is het een ontzettend leuke bezigheid. Meer dan eens ontdeed ik een omgeving van vijanden, om vervolgens naar hartenlust rond te slingeren en rare capriolen uit te halen. Waarschijnlijk hadden ze bij ontwikkelaar GRIN hetzelfde, want de omgeving is bezaaid met collectibles, terwijl je trophy na trophy behaald voor waaghalzerij. Dat maakt het aankloten alleen nog maar leuker!

Wanneer je klaar bent met aankloten en besluit om de verhaallijn verder te volgen, dan is de game direct een stuk minder boeiend. Het verhaal dat het spel probeert te vertellen is niet bijzonder interessant, terwijl je in een groot gedeelte van de game dezelfde omgevingen en vijanden tegenkomt. Dit is natuurlijk het genre enigszins eigen, maar wordt nu extra benadrukt door het feit dat je juist wordt aangemoedigd om gebieden uit te kammen. En helaas is dit niet het enige probleem dat je daarbij constateert.

Gezien de periode waarin Bionic Commando verscheen, is het op het eerste gezicht geen hele lelijke game. Wie echter iets beter kijkt, ziet al snel overal oneffenheden. Klimplanten die langs rotsen in het luchtledige hangen bijvoorbeeld, evenals bomen in de bosgebieden en textures van sommige ondergronden die ogen alsof ze uit de betere Dreamcast-games komen, wat anno 2009 echt geen compliment meer kon worden genoemd. Het is daarom maar goed dat je hier vaak snel voorbij slingert terwijl je in een uurtje of acht naar het einde van het spel werkt.