Review: Bloodborne

Nu Horizon en Days Gone naar PC zijn gekomen, wordt de roep om meer PlayStation exclusives naar Steam te brengen alsmaar luider en luider. The Last of Us is de naam die je het meeste hoort, maar de tweede is niet de Ratchet & Clank of Spider-Man die je waarschijnlijk zou verwachten. Bloodborne zie ik veel vaker voorbijkomen.

Ondanks dat ik het spel vlak na release kreeg van mijn vrouw, nadat zij gefrustreerd de game uit haar verzameling knikkerde, heeft die stof staan happen in mijn kast. Backlog is een bitch, al moet ik ook eerlijk toegeven dat ik een beetje opkeek tegen de titel. Dark Souls was me goed bevallen, maar ik hoorde al dat dit een heel ander beestje was dat je zou vragen de opgedane instincten van die serie te verliezen. Shit…

Daar gaan we dan

Dat hier geen woord van gelogen was, proef je al in de eerste paar minuten van het spel. Als een kersverse hunter word je vastgebonden in een kliniek voor een bloedtransfusie. Dit moet je in staat stellen om het op te nemen tegen monsters die Ynarham teisteren, al blijft het risky business. En dat blijkt wel wanneer de eerste vijand de vloer met me aanveegt. Dat was echter een story death, die dient als een manier om je naar een tutorial te leiden. Het is hier dat Bloodborne laat zien dat het genre niet voor niets van de benaming Soulslike naar Soulsborne is gegaan.

Dark Souls en gelijkaardige games als Chronos: Before the Ashes en Shattered vragen spelers om voorzichtig te zijn, aanvallen te blokkeren en vijanden zoveel mogelijk te stunnen of op hun blinde vlek te raken. Je speelt defensief tot je een opening ziet en in de aanval gaat. Niet in Bloodborne. Hier is agressief spelen een must. Als je geraakt wordt, heb je de kans om je verloren HP terug te krijgen door zo snel mogelijk met gelijke munt terug te betalen, terugtrekken om je opnieuw te oriënteren is daardoor slechts zelden een slimme zet. Schilden zijn bovendien wel aanwezig, maar ongeveer net zo nuttig als een luisterboek voor een dove. In Bloodborne sla je terug door de aanvalsanimatie van je tegenstander te onderbreken of door een stap opzij, dan wel achteruit, te zetten om het te ontwijken.

Deze meer offensieve aanpak zie je ook terug in het arsenaal van je hunter. In de linkerhand houdt die een vuurwapen, toorts of het wegwerpschild vast, terwijl de rechter is gevuld met een trick weapon. Dit zijn eenhandige wapens die kunnen worden getransformeerd om verschillende situaties te tackelen. De eenhandige bijl die ik gedurende de gehele game heb gebruikt, kon bijvoorbeeld langer worden gemaakt, terwijl er ook een zwaard is die in een hamer verandert en een wandelstok die tevens een zweep is. Dit zeer diverse arsenaal garandeert dat iedereen uit de voeten kan en geeft je feitelijk vier wapens in slechts twee slots.

H.P.

Een vraag die ik vaker gehoord heb, is of een Dark Souls-fan ook een Bloodborne-fan zal zijn. Na beide gespeeld te hebben, heb ik daar geen eenduidig antwoord op. Het zal er namelijk aan liggen wat je naar Dark Souls trok. Is het de uitdaging en de manier van verhaalvertelling? Dan ja, BB is zeker jouw cup of tea. Maar als je de setting en de manier van spelen fijn vond, gaat het niet zo zwart-wit zijn. Over hoe anders een hunter speelt dan de chosen heb ik al genoeg gezegd, dus ik wil met vooral op dat eerste focussen. Voor Dark Souls werd al mosterd gehaald bij H.P. Lovecraft, maar dit werd gemixt met middeleeuwse fantasy-invloeden. Bloodborne duikt zonder te kijken de diepte van de waanzin in.

Waarschijnlijk is dit een controversiële uitspraak, maar ik persoonlijk loop niet meer warm voor dergelijke settings en met name vijanden. In Chtulhu Tactics, Dreadnautical, Call of Ctulhu, Splatterhouse, The Sinking City en The Shore kon ik het nog wel enigszins waarderen, maar ondertussen ben ik er volledig overheen. Weer een vijand die oogt als een mens met tentakels, een gefrankensteinde collectie lijken of een wandelend voorbeeld van obesitas voelt eerder al lui design aan dan als een daadwerkelijk interessante vijand die ik moet vrezen. En dat is toch het idee van cosmic horror.

Natuurlijk is dit slechts mijn mening en zijn niet alle vijanden in dat hokje te plaatsen. Dit weegt dan ook niet mee in het cijfer dat onder dit artikel staat. Ik vind het echter belangrijk om open kaart te spelen met jou als lezer, daar dit misschien wel het artikel is dat je doet beslissen het spel wel of juist niet te kopen. Zij die de game al (lief)hebben krijgen daarbij hopelijk wat context over waarom ik niet zo lyrisch ben als dat je misschien zou verwachten. Maar laat het duidelijk zijn dat dit enkel gaat over de setting. Het verhaal is immers een heel ander…uh…verhaal. Ik kan er niet te veel over zeggen, daar het bij elkaar puzzelen ervan een deel van de appeal is in From Software-games, maar het is een mysterie dat ik met veel plezier ontrafeld heb en goed weergeeft hoe de mens dezelfde fouten blijft maken eens geconfronteerd met dingen die het niet volledig begrijpt.

Pittig

Uiteraard weet je al dat Bloodborne geen game is die je op je dooie gemak door gaat spelen. Het komt immers van From Software, hét bedrijf dat het gezicht is voor spellen met een hoge moeilijkheidsgraad. De vraag is dus niet of de game lastig is, maar eerder hoeveel controllers je extra in moet slaan als je besluit het te spelen. Het antwoord is één, zodat je de ene kan opladen terwijl je verder speelt met de andere! Want na de game voltooid te hebben, kan ik stellen dat het niet zo tandenknarsend lastig is als dat je zou denken als je de verhalen hoort. Je zult in het begin even moeten wennen aan de mechanics en ook vaak doodgaan terwijl je feeling ontwikkeld voor de snelheid en timing van je karakter, maar daarna valt het stiekem reuze mee. Blood Vials, de health potions van Bloodborne, zijn in grote getalen aanwezig en zorgen ervoor dat een fout je doorgaans niet de kop kost. De uitdaging van Bloodborne zit hem dan ook meer in de lengte van de secties tussen lamps, de veilige plekken waar je kan upgraden, dan in de individuele confrontaties die je gaandeweg hebt. Als je al een vijand of dertig hebt omgelegd en duizenden Blood Echoes hebt opgespaard, worden confrontaties slopend. Niet omdat ze lastiger worden, maar omdat je zoveel kunt verliezen. Als je dan sterft en één kans hebt om je buit terug te halen wordt de druk nog verder opgevoerd, waardoor fouten snel gemaakt zijn.

De beste tip die ik kan geven is ‘’wees geen held’’. Als je het gevoel hebt dat er te veel op het spel staat, kun je gewoon pas op de plaats maken om je Blood Echoes bij een lamp te spenderen. Zo kom je sterker en allicht beter uitgerust weer tevoorschijn en kan je de sectie opnieuw tackelen. Je weet bovendien nu wat gaat komen en zult dus hopelijk met minder kleerscheuren terugkeren naar waar je was. Neem daarbij ook de tijd om je ogen de kost te geven, want shortcuts zijn talrijk, maar lang niet altijd makkelijk te vinden. Ze kunnen je reis echter drastisch inkorten eens gevonden en kunnen op sommige momenten een wereld van verschil maken.

Op deze manier spelend heb ik Bloodborne voltooid met het gros van de optionele bazen, mijn startwapen met de nodige upgrades en een level dat volgens Google lager is dan gemiddeld bij de eindbaas. En nee, ik ben echt geen held als het aankomt op dit soort spellen. Dus wees gerust: ook jij kunt Bloodborne ongetwijfeld uitspelen als je maar rustig blijft, doorzettingsvermogen hebt en een milde tolerantie hebt voor bullshit. Een surround set kan hier overigens bij helpen, want in een wereld waarin je elk voordeeltje kun gebruiken, redde die meermaals mijn huid doordat ik kon horen wat er rondom mee heen gebeurde.

Qu’est ce que fuck?

Ik heb het voor me uitgeschoven, maar we kunnen deze recensie niet eindigen zonder Bloodborne één flinke tip op de vingers te geven. Ik ben er heilig van overtuigd, dat een moeilijke game gepaard moet gaan met vlekkeloze controls en mechanics. De doodsteek voor een lastig spel is een speler die een goede run voorbij ziet gaan doordat het spel hem in de steek laat. En hoewel deze dankzij patches heel wat schaarser zijn geworden dan bij de oorspronkelijke release (heb ik me laten vertellen), heeft Bloodborne er daar nog wel een paar van. Zo wil de camera nog wel eens in een baas of object gaan steken, ervaarde ik juist op de meest chaotische momenten storende drops in de framerate en zijn de clippingsissues te talrijk om op te sommen. Geen van allen zijn zó storend dat ze de game onspeelbaar maken, maar wel voldoende om de score een volledig punt naar onderen te trekken.

DLC

Zoals gebruikelijk bij mijn recensies, heb ik ook de DLC van het spel direct even gekocht en aan een test onderworpen. Heel veel heb ik er echter niet over te vertellen. The Old Hunters is een flinke uitbreiding op de lore, die tevens de nodige nieuwe wapens en vijanden introduceert, maar geen van allen zijn ver verwijderd van wat het basisspel te bieden heeft. The Old Hunters is dan ook meer een horizontale uitbreiding, in de zin dat het de game groter maakt, dan een verticale die erop voortbouwt. Het is echter ook enorm groot en uitgebreid voor een zacht prijsje, dus als je na het voltooien van Bloodborne eigenlijk nog niet genoeg hebt gehad, is het ervan aanschaffen een no-brainer. Tenzij je de GOTY Edition hebt natuurlijk, want dan zit die al fijn op de disc.

Conclusie:

Ondanks het feit dat ik de setting niet bijzonder sterk vond en met best wat technische mankementen werd geconfronteerd, heb ik met volle teugen genoten van Bloodborne. Door de manier waarop het spel is opgezet zit je als speler constant in spanning, angstig voor de volgende curveball die op je af wordt gegooid en je mogelijk al jouw Blood Echoes laat verliezen. Wie echter voorzichtig speelt, maar agressief vecht, gaat ongetwijfeld het einde bereiken met een enorme grijns.

8.2/10

+
Game is lastig, maar zelden oneerlijk
Spanning is om te snijden
Agressief spelen is een aangename verandering

–
Frameratedips, clipping en cameraproblemen plagen het spel