Review: Bowser’s Fury

Bowser is woester dan ooit. Hij is furieus en is getransformeerd tot een gigantisch monster dat bijna letterlijk zwart voor ogen ziet. Hij heeft alles besmeurd met zwarte verf en is zo doorgeslagen dat zelfs zijn zoon Bowser Jr. het ergens tussen de zes en de acht kleuren in zijn broek doet. Bowser Jr. roept zelfs Mario op om hem te helpen en zo proberen ze samen Bowser tot rust te bedaren in een enorm vermakelijke en epische ‘extra game’. 

Nintendo heeft afgelopen jaren tal van remasters uitgebracht voor de Nintendo Switch. Met name remasters van Wii U games die verdienden een groter publiek aan te spreken. Een van Nintendo’s beste titels voor de Wii U was Super Mario 3D World. Deze minst in het oog springende 3D Mario van de afgelopen twintig jaar doet eigenlijk alles goed en vormt mijns inziens een soort ode aan Super Mario. Het is een geweldige verzameling van fantastische platformlevels die op zichzelf de aanschaf voor de Switch al meer dan waard zou zijn, zelfs als je de Wii U-versie ook al had. Nintendo heeft echter besloten om het feest wat groter te maken en voegde Bowser’s Fury toe aan deze heruitgave. Bowser’s Fury is een op zich zelf staande game waar je ongeveer een uurtje of acht mee zoet bent als je voor de 100% gaat.

Bij het opstarten van Bowser’s Fury zie je gelijk dat Nintendo er weer wat moois van heeft gemaakt. Je komt in een prachtig, kleurrijk meer terecht vol met verschillende eilanden. Dit prachtige meer is grotendeels besmeurd met zwarte verf en in het midden duikt Bowser er om de paar minuten op. Op die momenten verdwijnt het felle zonlicht en maakt het plaats voor regen en duisternis. Ondertussen hoor je harde metalmuziek op de voorgrond, vallen er allerlei blokken naar beneden en probeert de slechterik je met zijn vuurstralen een kopje kleiner te maken. Aan jou de taak om zogenaamde kattenzonnen te verzamelen om het licht weer te laten schijnen en het monster een halt toe te roepen. 

In totaal zijn er vijftig nodig om de aftiteling te halen, maar als je voor de 100% gaat, kun je er daarna nog vijftig verzamelen. Dit doe je door je een weg te platformen naar de vuurtoren die op ieder eiland aanwezig is, door kleine stukjes te verzamelen, of door bijvoorbeeld andere, soms tijdsgebonden, opdrachten uit te voeren. Om jezelf vrij van eiland naar eiland te verplaatsen is dinosaurus Plessie ook van de partij. Voor sommige van de kattenzonnen is zijn hulp vereist. 

Net als in 3D World vormen katten een belangrijk onderdeel in Bowser’s Fury. Bekende vijanden hebben allemaal een katachtig uiterlijk, Mario kan weer transformeren in een kat en als je genoeg kattenzonnen verzameld hebt, kan je zelfs in een super grote kat veranderen, zodat je in een episch gevecht de strijd met Bowser aan kan gaan. Deze momenten zijn vrij nieuw in Mariogames, maar het voelt goed om over de hele spelwereld te rennen en als een soort Godzilla’s tegen elkaar te vechten. 

Dat Nintendo heer en meester is in het maken van platformgames moge duidelijk zijn. In Bowser’s Fury is het niet anders. Zelfs de open wereld, die net iets meer open is als in bijvoorbeeld Odyssey, komt enorm goed tot zijn recht. Op elk eiland worden nieuwe elementen geïntroduceerd: van een deels onzichtbare route die je naar de top van een toren leidt, tot een schaatsbaan met spikes en ronddraaiende cilinders: geen enkel eiland is hetzelfde.

Echter zijn sommige te behalen kattenzonnen misschien een beetje inspiratieloos. Zo moet je op ieder eiland furieblokken kapot schieten. Achter deze blokken is altijd een kattenzon verscholen, maar hiervoor moet je wel wachten tot Bowser weer uit zijn schulp kruipt en ze voor je kapot schiet. Datzelfde geldt voor enkele later te behalen zonnen die je enkel kan grijpen als Bowser aanwezig is. De aanwezigheid van Bowser vond ik vooral in het begin erg tof. Echter op den duur gaat het wel een klein beetje vervelen. Dan zucht je maar een keer en zal je blij zijn dat ie weer weggaat. 

Bowser’s Fury is met twee personen te spelen, maar in die mode fungeert je medespeler eigenlijk als assistent. Hij/zij kruipt in de huid van Bowser Jr. en kan bijvoorbeeld munten pakken en geheimen onthullen, maar van echt samenspelen is geen sprake. De tweede speler platformt dan ook niet echt. 

Conclusie

Bowser’s Fury is als een soort toetje waar je wel wat ruimte voor wilt over laten na een heerlijk hoofdgerecht. Het heeft het operwereldprincipe van Super Mario Odyssey wat verder uitgebreid en er een episch sausje overeen gegooid dankzij de confrontaties met de gigantische Bowser. Het spelt voelt op enkele momenten een tikkeltje inspiratieloos, alsof ze de duur probeerden op te rekken, en na tig keer de slechterik te zien verschijnen, met alle bombarie die ermee gepaard gaat, bestaat de kans dat je er wel een beetje genoeg van krijgt. Echter wegen deze punten niet op tegen de enorme hoeveelheid plezier die je aan de game beleven zal. Een glimp van de toekomst van Super Mario? We zullen het zien!

+ Prachtige open wereld

+ Epische gevechten tegen Bowser

+ Toffe platformactie

–  Sommige ‘inspiratieloze’ kattenzonnen voelen als opvulling

–  Na een tijdje ben je Bowser wel een beetje zat

Cijfer 8.2