Review: Call of Duty: Black Ops 2 (PS3)

Mijn queeste om de gehele Black Ops-tijdlijn van Call of Duty door te spelen, is tot op heden een wisselvallige reis gebleken. World at War wist me niet echt te bekoren, maar had genoeg goede punten om niet teleur te stellen. Punten waar Black Ops op voort bouwde om een ervaring te bieden die ik als overwegend positief zou bestempelen. Hoe mooi zou het zijn als Black Ops 2 de lat nóg hoger weet te leggen? Ja…hoe mooi zou dat zijn.

Daar ik weet dat Black Ops 2 geliefd was en ik de spreekwoordelijke hooivorken al de lucht in zie gaan, wil ik benadrukken dat deze recensie enkel en alleen kijkt naar het singleplayer-aspect van de tweede Black Ops. Er zijn nog steeds opvallend veel mensen te vinden in de online multiplayer, maar kreeg mezelf niet in voldoende matches om er een goed oordeel over te vellen. De score kan dus anders uitvallen dat je zou denken.

Niet zo lang meer

Deze singleplayer begint opvallend sterk. In 2025 maken we kennis met David Mason, de zoon van Black Ops 1’s Alex Mason en een elite-agent met de codenaam Section. Hij verloor zijn vader op jonge leeftijd en werd daarna opgevoed door Frank Woods, een naam die terugkerende spelers ongetwijfeld zullen herkennen. Alle drie hebben ze een verleden met Raul Menendez, een kartelbaas die via social media een gigantische volging heeft gekregen en internationaal als een bedreiging voor de vrede wordt gezien. Maar door zijn positie kan hij niet zomaar worden aangepakt.

In zes tot acht uur spring je daarom op en neer tussen vader en zoon in secties die respectievelijk laten zien waarom Raul wraak wil op de wereld en hoe hij dat tot uitvoering brengt. Dit begint sterk, met voldoende spanning en variatie, maar verliest zijn charme hoe verder we in het verhaal komen. Een near-death moment of vijand die net kan ontsnappen zijn een klassiek momenten in een militair drama, maar in de laatste akte van Black Ops 2 komen ze zó vaak voor, dat je vaak meermaals per level ternauwernood aan de dood ontsnapt. Treyarch loopt hiermee in dezelfde valkuilen als waar World at War in viel: te veel van dergelijke momenten doen afbreuk aan de effectiviteit en zijn dodelijk voor enige spanning die is opgebouwd. Het gevolg is dat de campaign, ondanks zijn indrukkwekkende opbouw en setting, voelt als een standaard ervaring. Zelfs de keuzes die je maakt en de kleine variaties in hoe het spel eindigt kunnen daar geen tegenwicht aan bieden.

Future

En dat is jammer, want op gameplay-vlak is Black Ops 2 zonder twijfel veruit de beste die ik tot nu toe heb mogen ervaren. Met name de wapens uit het 2025-stuk van het spel zijn een waar genot om mee te spelen en voelen als een logische evolutie van bestaand wapentuig, zonder zich in science-fiction gebied te begeven. Daarnaast zijn de zogenaamde Strike Missions, waarbij je tussen het schieten door een team moet aansturen om meerdere objectives tegelijk te behalen, een heerlijke frisse adem in het genre. Het doet denken aan een versie van Operation Flashpoint die mee is geëvolueerd met de technologie en dat is uit mijn mond best wel een compliment.

Het is in deze waar het gebrek aan de multiplayer het verschil gaat maken. Want daarin is hoe lekker je kunt schieten veruit het belangrijkste van de ervaring. Mensen die anno 2022 echter nog Black Ops 2 aan zullen zetten, zullen dat hoogstwaarschijnlijk doen voor de campaign. En daar is gameplay in mijn optiek nog steeds ondergeschikt aan het verhaal. Met dat in het achterhoofd kwam ik tot dit eindoordeel.

Conclusie:

Laat er geen twijfel over bestaan. Als een first-person shooter speelt Black Ops 2 óntzettend lekker. Maar wie nu nog die game bovenhaalt wil hoogstwaarschijnlijk het verhaal volgen. Juist op dit front stelt de game teleur door in herhaling te vallen, soms wel meermaals per level. Enig opgebouwd momentum en spanning in de speler sterft hierdoor een stille dood, waardoor de tweede BLOPS weinig meer is dan een verdomd lekkere shooter. Daar zijn er echter wel meer van.

77/100

+
Het schieten werkt verdomd lekker
Verhaal begint sterk
Keuzes maken in COD!?

–
Repetitieve opbouw van verhaal
Als geheel genomen is het niet heel bijzonder