Review: Call of Duty: Black Ops (PS3)

Na het voltooien en recenseren van Call of Duty: World at War was ik niet bepaald overtuigd van het feit dat de serie terecht zo succesvol is. Maar eerlijk is eerlijk, daar ik de multiplayer niet heb kunnen testen, heb ik maar een half oordeel kunnen vellen. De situatie is niet veel beter in Call of Duty: Black Ops, daar ook hier geen match meer gevuld kon worden in match making, dus hou er rekening mee dat we het enkel gaan hebben over de singleplayer.

Die singleplayer begint al op het menu. Vastgebonden in een ruimte met allerlei schermen ontwaak je in de schoenen van Alex Mason. Deze elitesoldaat heeft geen idee waar hij is of waarom, tot een vervormde stem tegen het spreekt. ‘’The numbers Mason. What do they mean?’’. Jij hebt daar echter geen antwoord op, al is de stem overtuigd van wel.

Flashbackistan

Onder invloed van drugs, hersenspoeling en stress ga je vervolgens door de herinneringen van Mason heen. Door zijn missie om een dictator te doden, zijn gevangenschap wanneer hij faalt en een persoonlijke vendetta tegen de mannen die hem hel op aarde hebben laten zien. Je maakt hierbij enorme springen door de tijd en verkent de nodige zijsporen met karakters die Mason kent, maar dit wordt allemaal mooi aan elkaar gepraat door de stem in de kamer, die alles context geeft. Maar de vraag blijft. Wat zijn de nummers?

Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar gaandeweg wilde ook ik écht het antwoord op die vraag weten. Call of Duty: Black Ops zal geen prijzen winnen voor diens verhaal, maar het is een van de weinige shooters die me een fuck kon laten geven om de karakters op mijn scherm. Al moet ik dan wel weer heel eerlijk toegeven dat eens ik mijn antwoord had, enige interesse snel vervloog en details van het verhaal verdwenen in de krochten van mijn geheugen.

Pretpark

In mijn vorige recensie vergeleek ik Call of Duty: World at War al met een achtbaan zonder rustmoment. Een aanhoudende stroom adrenaline waar je gaandeweg immuun voor wordt. Treyarch heeft dit met Black Ops een stuk beter aangepakt. De rustmomenten zijn schaars, maar tenminste wel aanwezig. Er ontploft niet elke vijf minuten een granaat net buiten je kill zone en zelfs de actievolle momenten hebben genoeg variatie om niet eentonig te worden. Ook hier geldt dat Black Ops de toon niet zal zetten, met wel boven het gemiddelde weet uit te stijgen. Een aangename verrassing, daar de focus toch duidelijk op één ding ligt: schieten.

Hier zou ik graag een hoop over willen zeggen, maar in alle eerlijkheid valt er niet zoveel te melden. Waar ik over de vorige game de nodige opmerkingen had, weet Black Ops eens in combat niet te verrassen, noch teleur te stellen. De wapens, het geluid, de AI; alles is perfect adequaat voor de periode waarin de game is verschenen. En met zes tot acht uur is het ook redelijk lang voor een FPS.

Conclusie:

COD’s immense populariteit komt door diens multiplayer, dat is iets wat we allemaal weten. Maar puur gekeken naar de singleplayer is het een perfect adequate FPS, zelfs als het niet de lat verlegd. Daar komt bovendien een verhaal bij dat, voor de standaarden in dit genre, er positief bovenuit springt.

80/100

+
Verhaal is boeiend
Schiet heerlijk weg

–
Boeiend betekent niet memorabel